Pepperland, een wereld 80.000 mijl onder de zeespiegel, is in gevaar. Een ras van Blauwe Plurken maakt zich op om de vreedzame samenleving te knechten door ze blauw te kleuren. Alleen met muziek kan het onheil afgewend worden, want de Blauwe Plurken haten het geluid van muziekinstrumenten. Doch de leider van de Blauwe Plurken is niet van gisteren en hij laat z’n bizarre blauwe leger al in de eerste minuten van de aanval bombardementen uitvoeren op Pepperland, waarbij de muzikanten van de Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band geïsoleerd worden in een blauwe luchtbel. Vervolgens stuurt hij er de Blauwe Handschoen opuit om de bewoners uit te schakelen. Eén van diens doelen is het strijkkwartet van de burgemeester van Pepperland, een man die meent dat hij geen gevaar loopt zolang z’n band maar blijft spelen, maar hij vergist zich en z’n muzikanten worden een voor een door de Blauwe Handschoen uitgeschakeld. Hij kan zich ternauwernood uit de voeten maken en geeft kapitein Young/Old Fred de opdracht om met de Yellow Submarine, de onderzeeër waarmee de voorouders van de inwoners lang geleden naar Pepperland zijn gekomen, naar veiliger oorden te varen en hulp te halen, met name een muziekband die de Blauwe Plurken terug kan dringen. En u raadt het al, die muziekband vindt hij in Engeland, want de eerste persoon die Young/Old Fred na een lange tocht tegenkomt is Ringo Starr die een wandeling maakt langs de kade in de haven van Liverpool.
 

 

Ringo ziet niet meteen een oplossing voor het probleem dat Young/Old Fred hem voorlegt en hij besluit z’n maten bij de zaak te betrekken. Litteraire John, een reïncarnatie van Frankenstein, en filosoof George, drijvende kracht achter nieuwe spirituele stromingen allerhande, begrijpen niet wat er aan de hand is, maar slimmerd Paul, opgevoerd als een moderne Mozart, weet natuurlijk alles over de stand van zaken in Pepperland en hij zegt meteen hun medewerking toe. Het wordt een lange reis langs gevaarlijke werelden waarbij Ringo uit de duikboot wordt gekatapulteerd door het indrukken van de noodknop. Het aaibare en intelligente diertje Boob, dat voortdurend op rijm praat, blijkt het traject en de gevaren beter te kennen dan wie ook en hij loodst onze vrienden naar Pepperland waar de Blauwe Plurken ondertussen de macht in handen hebben. Er wacht John, Paul, George en Ringo een zware taak, want niet alleen de Blauwe Handschoen, maar ook een leger van Turkenbuiken en Appeldroppers staat klaar om een tegenoffensief af te slaan.
 

 

Yellow Submarine is de derde bioscoopfilm van The Beatles na A Hard Day’s Night (1964) en Help! (1965) en is geïnspireerd op de gelijknamige song over een man die besluit om met een gele duikboot naar de diepzee te varen om er voorgoed te gaan wonen. Net zoals de beide eerdere films bevat Yellow Submarine een aantal songs en de typische nonsensicale humor van de popgroep, maar deze animatiefilm is vooral een surrealistische productie op de grens tussen de Amerikaanse Flower Power-beweging en de Britse psychedelische subcultuur van de late jaren zestig van de vorige eeuw. Geïnspireerd door het album Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band hebben de makers een bruisende sprookjeswereld gecreëerd van bizarre blauwe wezens, derwisjen met dikke buiken in de vorm van haaienkoppen, superlange gentlemen die hun vijanden bombarderen met grote groene appels, een blauwe handschoen met het oog op de duim die blauwe pijlen in de richting van Pepperland afvuurt en die zich kan ballen tot een vuist om alles wat op haar pad komt met de grond gelijk te maken, vreemdsoortige werelden waarin onze vier vrienden verdwalen, moeten rennen voor hun leven of in hun bewegingsvrijheid beperkt worden, en dat alles ondergedompeld in een zee van bizarre geluiden, een zeer visuele soundtrack van George Martin en 15 songs uit de albums Yellow Submarine en Sgt. Pepper.
 

 

Het verhaaltje van Yellow Submarine is rechtlijnig en eenvoudig en net zoals in A Hard day’s Night en Help! Is het niet meer dan een excuus om John, Paul, George en Ringo opnieuw te laten schitteren, zij het dat u ze alleen maar op het einde van de film heel even zelf te zien krijgt. Voor de rest moet u zich tevreden stellen met hun geanimeerde voorstelling waarvoor de stemmen van Paul Angelis (Ringo), John Clive (John), Geoffrey Hughes (Paul) en Peter Batten (George) ingehuurd zijn en die een uitstekende imitatie brengen van de vier Liverpoodlian, want ook als u de figuurtjes niet ziet weet u toch meteen wie van The Beatles aan het woord is. De namen van de stemacteurs zeggen u misschien weinig, maar Geoffrey Hughes werd bij ons wereldberoemd als Onslow, de dikkerd met het morsige T-shirt en het eeuwige blikje bier in z’n hand uit Keeping Up Appearances (1990-1995), de zwager voor wie Hyacinth Bucket (Patricia Routledge) zich in elke aflevering schaamde. Paul Angelis neemt bovendien de schrapende stem van de leider van de Blauwe Plurken voor z’n rekening en de in de jaren zeventig in Engeland zeer populaire komiek Dick Emery leent z’n stem aan het figuurtje Boob, alias Ph.D Nowhere Man, aan de conservatieve burgemeester en aan het personage Max.
 

 

Voor de dvd-release is de film helemaal opgepoetst, niet via de allernieuwste computertechnieken, maar met de hand en beeldje per beeldje, een tijdrovend werk dat evenwel oplevert, want Yellow Submarine ziet eruit alsof ie gisteren gemaakt is, met felle kleuren en heel veel contrast en niet één ongerechtigheid. Alleen de typische jarenzeventigstijl verraadt dat we hier te maken hebben met een film die meer dan veertig jaar oud is, want het jonge volkje van tegenwoordig hijst zich niet meer in pantalons met wijde broekspijpen en ook de kapsels hebben ondertussen een hele evolutie doorgemaakt. Maar Yellow Submarine is vooral nostalgie voor de fans van toen en voor wie nooit de kans kreeg om de film te bekijken, want op een eenmalige vhs-release na, was deze animatiefilm nooit in de handel te koop en waren geïnteresseerden aangewezen op de niet zo bijster mooie versie via You Tube met krakende soundtrack. De muziek van de film verscheen begin 1969 op lp en in de jaren negentig op cd in het kader van de cd-release van de hele Beatles-catalogus en bevatte 7 songs uit de film plus 6 instrumentale composities die George Martin voor de soundtrack schreef. In 1999 gooide EMI/Apple een nieuwe versie van de cd op de markt met daarop 15 songs uit de film, volgens de hoestekst allemaal geremixt, maar zonder de George Martin-composities. Ter gelegenheid van de dvd-release ligt er een nieuwe cd van Yellow Submarine in de winkelrekken, maar die is identiek aan de 1999-release.
 

De beeldkwaliteit van deze release is uitstekend en moet niet onderdoen voor die van recente animatiefilms. De restauratie is met de grootste zorg uitgevoerd waardoor er niet een ongerechtigheid de film ontsiert. De kleuren zijn fel en de opeenvolging van verschillende animatietechnieken maakt van Yellow Submarine een interessante ervaring. Mooiste fragment is beslist Lucy In The Sky With Diamonds waarin de makers hun grote creativiteit en inventiviteit demonstreren.Het geluid is uiteraard opgepoetst, want de geluidskwaliteit van 1969 beantwoordt niet meer aan de eisen van deze tijd. Voor de gelegenheid is er een 5.1-geluidsspoor samengesteld dat vooral zeer effectief is tijdens het titelnummer en dat zeer actief wordt gebruikt tijdens de confrontatiescènes met de Blauwe Plurken.
 

In de Featurette “Mod Odyssey” wordt u een blik gegund op de animatoren die anno 1968 de Beatles-figuurtjes ontworpen en de duikboot concipieerden. Een heikele opdracht, aldus Heinz Edelmann, de Duitser die de leiding kreeg over het project, want voor het eerst werd een tekenfilm gemaakt over vier zeer beroemde mensen en dat project kon niet anders dan tot een goed einde worden gebracht. Voort is er de Originele Bioscooptrailer, zijn er 3 Storyboards (incl. 2 niet in de film gebruikte), Behind-the-Scènes-Foto’s en is er een selectie van de Originele Pentekeningen, gevolgd door Interviews met Crew en Stemartiesten over de manier waarop de vier stemmen vorm kregen en de opnamen van de animatiefilm aangepakt werden.

 

In het 16 Pagina’s Tellend Boekje ‘Behind the Scenes” vindt u vervolgens heel veel foto’s uit de film, pentekeningen van de Beatles-figuurtjes, uitleg over de gebruikte technieken, een introductie door John Lasseter en foto’s van de vier Beatles en hun alter ego’s. De dvd bevat ook nog een A5’je met stickers van de Beatles-figuurtjes, de duikboot, de Blauwe Hand, de leider van de Blauwe Plurken en Boob, plus Vier Transparantjes van de geanimeerde Beatles in kleur.
 

Net zoals Ob-La-Di Ob-La-Da en Bungalow Bill wordt de Beatles-song Yellow Submarine door heel veel Beatles-fans uitgespuwd als niet representatief voor de makers van Strawberry Fields Forever en A Day in The Life, maar The Beatles dankten hun succes vooral aan de grote verscheidenheid van hun repertoire waarmee ze brede lagen van het muziekkopend publiek bereikten. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band is wellicht hun meest enigmatische album, het witte dubbelalbum The Beatles hun creatieve hoogtepunt en Abbey Road hun best verkochte album tot court, maar Yellow Submarine leert ons dat Lennon & McCartney voor alles zeer creatieve componisten waren met een veel bredere muzikale interesse dan wij, hun fans, bereid waren en zijn te accepteren. Yellow submarine hoort er gewoon bij, net zoals Eleanor Rigby en All You Need is Love. Met de release van hun derde film is de Beatles-catalogus compleet, hoewel The Magical Mystery Tour (1967) misschien ook wel een nieuwe release mét Nederlandse ondertitels mag krijgen en de Let It Be-film (1970) ook nog in de meeste collecties ontbreekt.