De in Lyov geboren Andrzej Zulawski mag je gerust als één van de meest eigenzinnige cineasten van deze aardbol beschouwen. Reeds vanaf de jaren 70 maakte hij in Polen de meest bizarre films waarmee destijds de Minister van Film (tja, in het Oostblok bestond dat!) geen raad wist. Toen de Oekraïense filmmaker later naar West-Europa trok, werd hij door vele cinefielen als één van de grootmeesters van de arthouse beschouwd. Het is een moeilijke opgave om een Zulawski-film te beschrijven. Feit is dat in zijn werken altijd chaos overheerst en dat is natuurlijk een kenmerk dat niet bepaald bij iedere filmfan in goede aarde valt.

 

Hoe Zulawski het precies aan boord legt, weet ik ook niet, toch kon hij met zijn niet alledaagse cinema iedere Franse grootheid strikken. In 1974 was dat Romy Schneider in L’important c’est d’aimer, in 1981 maakte hij met Isabelle Adjani het meesterwerk Possession, drie jaar later was het de beurt aan Valerie Kaprisky in La Femme Publique en in 1985 viel Sophie Marceau voor zijn voeten in L’Amour Braque. Dat was dan ook letterlijk het geval, want de Française was zo verliefd op de regisseur dat ze meteen met hem in het huwelijksbootje stapte. Zulawski had inderdaad goed begrepen dat zijn muze meer was dan het vrolijke tienertje uit La Boum. Voor de tweede keer maakte hij met haar een film. Mes Nuits Sont Plus Belles Que Vos Jours is waarschijnlijk een film die vele Marceau-films in de gordijnen zal jagen, feit is wel dat het haar absoluut meesterwerk is.

Lucas (Jacques Dutronc) verneemt dat hij erin geslaagd is om een revolutionaire computertaal te ontwikkelen. Echt goed nieuws is dat nu ook weer niet, want op hetzelfde ogenblik krijgt hij ook te horen dat hij aan een terminale ziekte lijdt die zijn geheugen aantast. Op een terrasje in Parijs ontmoet hij Blanche (Sophie Marceau). De man wordt (hoe kan het ook anders!) op slag verliefd, maar de brunette sleurt heel wat geheimen mee. Ze is getrouwd met een sultan die haar dag in dag uit hypnotiseert om haar in zijn vreemde shows het publiek te laten beduvelen. Blanche wil weg van haar echtgenoot, maar zo eenvoudig is dat niet.

Over de acteerprestaties kunnen we zeer kort zijn, die zijn uitmuntend. Het is niet de eerste keer dat ik dat op deze site schrijf, maar Sophie Marceau is zonder twijfel één van de meest onderschatte actrices. Een vrouw die terecht op haar schoonheid wordt beoordeeld, maar die veel meer in haar mars heeft. Jacques Dutronc is ook zo’n geval. Een schitterende chansonnier, maar minstens even indrukwekkend als acteur. Het was dan ook Zulawski die dat ontdekte. De regie is weer een ander paar mouwen. Zulawski heeft een zeer eigen stijl die heel wat mensen op de zenuwen kan werken. Hij laat immers niet toe dat zijn kijkers ook maar één seconde op adem komen. Het is net alsof je naar een theaterstuk kijkt waarin iedere speler zijn tekst repeteert. Vaak weet je zelfs niet eens wat hij ermee bedoelt, alhoewel het tragische slot voor zich spreekt. Dit leven kan mooi zijn, maar het is in de eerste plaats bikkelhard. Bizar genoeg is deze Franse film alleen maar in Duitsland te vinden. Veel moeite moet je daar niet voor doen, want hij is overal vlot verkrijgbaar, wel zit je met een covertje opgezadeld dat als titel “Meine Nächte sind schöner als deine Tage” draagt. 

BEELD EN GELUID