FILM 
Het is niet de eerste keer dat we ons deze vraag stellen, maar bij het zien van Galaxina kwam het net iets meer dan anders bovendrijven. Wie in godsnaam heeft deze film bedacht en wie was bereid om er ook nog eens geld te gaan in pompen? Galaxina is een product van de wansmaak, maar wel heerlijke wansmaak. Ongewild grappig fout. Zo slecht dat het goed wordt dus. En zelfs als je dat niet wil aanvaarden, één van de meest krankzinnige filmtrips die je ooit in je leven kan zien. De film werd in 1980 uitgebracht en moest vooral de carrière van Dorothy Stratten vooruit helpen, een voormalige playmate wiens voorgaande films te rijmen vielen met rode oortjes. In datzelfde jaar werd Dorothy, die toen Peter Bogdanovich als levensgezel had, op brutale wijze vermoord door haar jaloerse vriend (hoewel het woord pooier meer op zijn plaats is). Een triest verhaal dat door Bob Fosse werd verteld in Star 80, en het is ook in de bespreking van deze film waarin wij uitvoerig de levensloop van de betreurde Dorothy uit de doeken hebben gehaald. Maar voor de eerste keer een deftige hoofdrol dus, ook al moet je dit met de nodige korrels zout nemen want Dorothy speelt een robot die bovendien niet kan spreken. Het mag duidelijk zijn dat ze de hoofdrol niet meteen te danken had aan haar acteertalent.

De film is een krankzinnig bedenksel van William Sachs die zelf ook het verhaal verzon. Of hij zat aan de drugs, of hij was klaar voor een levenslange opsluiting. Het begon in 1974 wel allemaal serieus met There Is No 13, een surrealistisch drama waarvoor hij gelauwerd werd op het Filmfestival van Berlijn, maar sinds hij in 1977 met The Incredible Melting Man op de proppen kwam, hield hij het op bedenken van waanzinnige pulp. Galaxina werd echter zo slecht onthaald dat een lange carrière er niet meteen in zat. 

Het begint eigenlijk al vanaf de generiek die... jawel, goed geraden, aanvangt als Star Wars. Een tekst in piramide-vorm die er ons op wijst dat we ondertussen in het jaar 3008 zitten en dat er zo veel ruimteschepen in omloop zijn dat men verplicht werd om zoiets als de ruimtepolitie in te schakelen. Want dan volgt is een close-up van zo’n vijf minuten (jawel!) van iets wat lijkt op een ruimtetuig dat je in de speelgoedafdeling van een goedkope supermarkt vindt. En alweer is er diezelfde Star Wars-referentie waarbij de camera tergend traag over het “ruimteschip” schuift en je je afvraagt of het niet beter is om onderwijl je in de keuken op een fris pintje te trakteren.

We zijn aan boord van de Intergalactic Space Police-kruiser Infinity die onder het bewind staat van Cornelius Butt (Avery Schreiber) en de bemanningsleden: sergeant Thor (Stephen Macht), Robert "Buzz" McHenry (J.D. Hinton), Maurice (Lionel Mark Smith) en een alien met puntige oren en vleermuisvleugels. Ook aan boord is een oude Aziatische man (Tad Horino) die steeds maar de Chinese filosoof zit te citeren en de Rock-Eater, een vreemd wezen die lijkt op een Muppet-pop die men onmiddellijk bij het vuilnis heeft gezet en die alleen maar vloekt en stenen eet. En natuurlijk ook degene waar het allemaal om draait: de robot Galaxina (Dorothy Stratten). Troost u, het ziet er allemaal even belachelijk als dat het leest.

Galaxina is wel een wezen om van te snoepen (het is dan ook Dorothy Stratten), en dat vindt ook Buzz, maar toch blijf je maar beter van de robot. Zit je aan haar kont, dan krijg je krijgt een elektrische schok. Maar er zit ook actie in de film verwerkt (nou ja, wat idiote laserstralen) en wel met de komst van een vreemd ruimteschip dat de gedaante heeft van een roofvogel, en een krijsend geluid maakt en onder het commando staat van een gemaskerde figuur die er beetje uitziet als een kerstman die op een half uur tijd twee flessen vodka naar binnen heeft gekapt. De bemanning krijgt het bevel om naar de gevangenisplaneet Altair One te gaan om daar de gestolen edelsteen de Blue Star te gaan ophalen, een reis die overigens 27 (!) jaar duurt. Een zeer vreemde steen overigens, want iedere keer als je de naam van de steen zegt, hoor je een bombastisch klassiek muziekje. Ter info, de recensent zit niet aan de drugs of de drank...

Zien en dan geloven. Eens de bemanning op de planeet landt krijgt de regisseur niet alleen het lumineuze idee om alles in een rode filter te gaan draaien, maar maakt hij er ook een soort van sciencefiction-western om een paar minuten later over te schakelen naar een bende vetkuiven die een motor als een god aanbidden en die aanspreken als Harley David Son. Ondertussen maken we ook nog kennis met Mr. Spot, die eruit ziet als (jawel) de man met de puntige oren uit Star Trek. Zowat alle sciencefiction-films komen te pas en te onpas aan bod, zo lang het budget het maar toelaat... zo bewegen de ruimteschepen (of in het geval van Galaxina, het speelgoed) op de tonen van de Blauwe Donau en voor je het weet zit je in de gevaarlijke Mos Eisley Cantina van Star Wars. In feite is Galaxina simpelweg een uit de hand gelopen, onbekijkbaar, ridicuul en onsamenhangend zooitje dat door de nostalgische omstandigheden omschreven wordt als cult. Niet dat het de bedoeling was. Maar bij Sachs ligt de schuld, net als bij Trump, bij de anderen en wel bij de producenten die eisten dat er in scènes werd geknipt om zo de opnames op het schema van 20 dagen te kunnen houden, en dat nadat er door het slechte weer sommige sets niet meer gebruikt konden worden. Volgens regisseur William Sachs is de cut zoals je die nu kan zien "veel te traag". Geloof maar wat je wil, eens je dit hebt gezien...

BEELD EN GELUID
Galaxina is eigenlijk een ontzettend lelijke film. Het enige lichtpuntje zijn de blonde haren van Dorothy Stratten, maar voor de rest lijkt het erop alsof Sachs wilde experimenteren, maar er uiteindelijk niets van terecht bracht. Gaandeweg de helft wordt het nog iets afschuwelijker doordat de regisseur de setting in een rode filter draaide en alles er rood uitziet en waar er van details niet veel sprake is. Bij ons weten is deze film alleen maar in Duitsland (Schröder Media) uitgebracht, met een aanneembare transfer. Je kan de film of in het Duits of in het Engels bekijken, maar ondertiteling (behalve Duitse) is er niet. De Dolby Surround 2.0-geluidsband mist energie, en de dialogen zijn niet altijd even goed te verstaan.

EXTRA'S
Er is een trailer en een tv-spot, en die lijken op de koop toe nog zeer goed op elkaar. Niet veel soeps dus...

CONCLUSIE
We schrijven een 3 op 10, en een hogere quotering verdient Galaxina ook niet. Maar zelden hebben we zo gelachen, ook al zal het (wellicht) niet meteen de bedoeling van de makers geweest zijn. In ieder geval een must-have voor één ieder zichzelf respecterende verzamelaar van rommelcinema.