Bijkomend probleem is dat de Canadese scenaristen probleemloos de historische realiteit aan hun laars lappen. Gebruik makend van onduidelijkheden, dubbelzinnigheden en donkere vlekken in de Borgia-biografie, hebben ze feiten weggelaten en fictieve elementen toegevoegd om het verhaal spannend te houden, zoals één van de producenten in de Extra’s laconiek meedeelt. Wie m.a.w. meent dat dit barokke kostuumdrama een realistische weergave is van waargebeurde feiten, die is er aan voor de moeite, net zoals degenen die meenden in Da Vinci’s Devils (2013) een glimp op te kunnen vangen van Leonardo da Vinci, de beroemde kunstenaar, uitvinder en humanist uit de Florentijnse renaissance. Uiteraard is het allemaal entertainment om kijkcijfers te genereren en geld te verdienen, maar als je een loopje mag nemen met de feitelijke gebeurtenissen uit de 15de en 16de eeuw, mag dat dan straks ook met de Tweede Wereldoorlog, de vernietigingskampen en de oorlog in Vietnam?

De kans is klein dat u weet dat paus Alexander VI niet eigenhandig een kardinaal heeft vermoord. Als een paus in die tijd vrouw en kinderen mocht hebben, als hij een leger mocht aanvoeren en tegenstanders laten vermoorden, waarom zou hij dan zelf niet een keer een dolk of een zwaard ter hand mogen nemen? Tussen al dat geweld en bloed valt het toch nauwelijks op, laat staan dat het veel aandacht zou trekken? Maar volgens de historische bronnen was dat dus niet het geval tijdens zijn pontificaat. Diezelfde bronnen zijn trouwens heel voorzichtig wat betreft de zgn. amoureuze betrekkingen van paus Alexander VI met z’n dochter Lucrezia en later tussen z’n zoon Cesare Borgia en diens jongere zusje Lucrezia, een verhaallijn die ook in Borgia aan bod komt, maar niet meer dan zeer subtiel. In seizoen 3 van The Borgias wordt de vermeende incestueuze relatie van Cesare en Lucrezia breed uitgesmeerd en dat is vrij gedurfd voor wat zelfs destijds als roddel werd gebrandmerkt en waarvoor nooit harde bewijzen aan het licht zijn gebracht.

Als The Borgias seizoen 3 meerwaarde biedt ten opzicht van het derde seizoen van de Europese serie, dan komt dat omdat er veel minder tijd wordt opgeofferd aan de krijgsverrichtingen van Cesare Borgia, wat niet hoeft te verbazen, want de serie eindigt met zijn verovering van Forlí en de definitieve val van Catarina Sforza (in 1499), terwijl hij pas nadien echt goed op dreef kwam en de ene Italiaanse stadsstaat na de andere veroverde. Meer dan Borgia 3 focust de Canadese serie op de paus die zich (terecht) langs alle kanten door vijanden omringd voelt en besluit om in eerste instantie het college van kardinalen uit te mesten om vervolgens een aantal strategische bondgenootschappen af te sluiten met Spanje en Frankrijk, maar ook met het zuidelijk gelegen koninkrijk Napels en opnieuw is Lucrezia het zoenoffer, want zij wordt verplicht tot een huwelijk om politieke en veiligheidsredenen. Die scenariokeuzes maken van The Borgias seizoen 3 een iets minder spannende, maar in elk geval boeiendere productie, want Alexander VI en z’n dochter Lucrezia zijn een flink stuk interessanter dan vechtersbaas Cesare Borgia die overigens in geen van beide series, de Europese én de Canadese, op een bevredigende manier tot leven wordt gebracht. François Arnaud (The Borgias) is qua fysieke uitstraling de beste keuze omdat hij meer dan Mark Ryder (Borgia) het geloofwaardige profiel heeft van een echte krijgsman, tegelijk wordt hij veel meer op de achtergrond gehouden en zet Mark Ryder veel beter de ambities en de grootheidswaanzin van het personage in de verf.

John Doman (The Wire, 2002-2008) en Jeremy Irons (Merchant Of Venice, 2004) zijn aan elkaar gewaagd. In de handen van Doman wordt Alexander VI een Bourgondische genieter met een flinke seksuele appetijt en een aangeboren aanleg voor corruptie en machtsmisbruik, Jeremy Irons portretteert de Spaanse paus eerder als een gewiekste strateeg die z’n vaderliefde afmeet aan de mate waarin hij z’n kinderen kan gebruiken voor z’n politieke doeleinden. En ook Lucrezia Borgia krijgt in de beide series een verschillende karakterschets, want in Borgia worden vooral haar rechtschapenheid en openhartigheid in de kijker geplaatst, terwijl ze in The Borgias veel meer opgevoerd wordt als een moeder die bezorgd is om haar zoontje Giovanni en als een jonge vrouw die vecht voor een liefde die om allerlei reden grotendeels onbeantwoord blijft. De eerder koele en berekende benaderingswijze van de van oorsprong Russische actrice Isolda Dychauk (Borgia) wint het evenwel van de veel emotionele aanpak van haar Engelse collega Holliday Grainger (The Borgias), waardoor je uiteindelijk van een gelijkspel kan spreken tussen beide series, zij het dat de Europese versie zich uiteindelijk veel meer aan de historische feiten houdt terwijl de Canadese versie iets meer spektakel permitteert, getuige o.a. het veel indrukwekkendere production design van The Borgias (ruime en luxueuze pauselijke woonvertrekken, immense kerkinterieurs), waardoor die serie dan weer een lichte voorkeur geniet. De (gedwongen) keuze om het Borgia-verhaal niet af te maken, is evenwel een teleurstelling.