SERIE
De moord op stadssecretaris Ben Caspere zet in het door corruptie geplaagde stadje Vinci, in Californië, een reeks dramatische gebeurtenissen in gang die de krachtsverhoudingen binnen het stadje definitief door elkaar schudden. Drie agenten van verschillende politiediensten worden op de zaak gezet; aanvankelijk lijkt het dat de ook in Amerika sterk aanwezige guerre des policiers ervoor zal zorgen dat het onderzoek een eersteklas begrafenis krijgt. Het drietal bijt zich, elk op zijn eigen manier, vast in de zaak, en samen graven ze meer stront op dan de jaarproductie van een goeddraaiende varkenskwekerij.

Detective Ray Velcoro (Colin Farrell) is een corrupte en drugverslaafde agent bij de lokale politie van Vinci. Zijn levenspad loopt niet over rozen: toen zijn vrouw Gena (Abigail Spencer) net zwanger was van zijn zoon Chad (Trevor Larcom), werd ze aangerand door een serieverkrachter. Ondanks het feit dat Ray zielsveel van zijn zoon houdt, hangt boven hun huwelijk als een zwaard van Damocles de vraag of Ray nu al dan niet de biologische vader is. Nachtclubeigenaar Frank Semyon (Vince Vaughn) heeft eertijds de identiteit van de vermoedelijke dader aan Ray bekendgemaakt, waarop Ray de man in kwestie in koelen bloede heeft vermoord. Hierdoor is Ray echter voor de rest van zijn leven schatplichtig aan Frank geworden, en die heeft een groot persoonlijk belang in de verdwijning van Caspere. De corrupte stadssecretaris is namelijk de architect van een plan om een nieuwe spoorlijn te laten bouwen door Californië, en Frank, die het leven van uitbater van louche bars achter zich wil laten, heeft een hoop grond aan Caspere verkocht die hij zelf voor een prikje heeft gekocht, om daarop de spoorlijn te laten bouwen. Eén en ander is echter gebeurd met betaling van een aanzienlijke hoop smeergeld in cash, en uiteraard is dat geld samen met Caspere verdwenen.

 

 

Omdat Vinci al langer in het oog van de storm zit als een stadje waar corruptie hoogtij viert, vaardigt de centrale overheid van de county Ventura Antigone "Ani" Bezzerides (Rachel McAdams) af naar het team onderzoekers. Tegen haar loopt een tuchtonderzoek omdat ze een seksuele relatie had met een ondergeschikte, en het onderzoek naar de moord op Caspere is een ideale bliksemafleider. Ze krijgt evenwel van haar oversten tevens de opdracht om eens met een stok in het mierennest van Vinci te roeren en te peilen hoe diep de corruptie doorgedrongen is. Ani's vader Eliot (David Morse) heeft een hippiecommune en haar zus Athena (Leven Rambin) probeert, vooraleer ze kunstwetenschappen gaat studeren aan de universiteit, op korte tijd snel rijk te worden in het prostitutiemilieu. Bovendien sleurt Ani een onverwerkt jeugdtrauma met zich mee.

Highway Patrol-agent Paul Woodrugh (Taylor Kitsch) wordt bij het onderzoek betrokken omdat hij toevallig diegene is die het lijk van Caspere heeft gevonden. Ook hij is aanvankelijk op non-actief gezet, omdat een dame (Ashley Hinshaw) die hij heeft tegengehouden voor te snel rijden, beweert dat Paul seks met haar heeft gehad in ruil voor het verscheuren van de boete. Ze heeft nota bene zélf getracht om Paul te verleiden, maar het lijkt dat Paul hier niet is op ingegaan; hij kan zich evenwel niet verdedigen omdat hij dan zijn latente homoseksuele neigingen moet opbiechten. Paul is Afghanistan-veteraan, en staat ook nog eens in het oog van de storm omdat hij deel uitmaakte van een omstreden eenheid die betrokken was bij oorlogsmisdaden tegen de plaatselijke bevolking.

 

Het drietal begint te graven, en ontrafelt al snel dat het hele dossier rond de aanbesteding van de hogesnelheidstrein stinkt. De terreinen werden aanvankelijk chemisch verontreinigd met mijnafval, vervolgens door Frank voor een prikje opgekocht, en dan met veel winst doorverkocht aan Caspere, en het zijn telkens dezelfde hooggeplaatste namen die opduiken als oprichters van de betrokken firma's, zoals Tony Chessani (Vinicius Machado), het zoontje van de compleet onbekwame burgemeester van Vinci, Austin Chessani (Ritchie Coster). Ze krijgen daarbij de hulp van Frank, die zijn verloren miljoenen wil recupereren. Frank worstelt samen met zijn vrouw Jordan (Kelly Reilly) met een onvervulde kinderwens, en doordat zijn aandacht wordt afgeleid, glippen de opportuniteiten Frank tussen de vingers, terwijl de Mexicaanse en Oost-Europese drug-en prostitutiekartels aan zijn handeltje zitten te knabbelen. Na een tip komen de speurders een zekere Ledo Amarilla (Cesar Garsia) op het spoor, een dealer die enkele van de gestolen spullen van Caspere heeft laten verpanden. De poging om hem te arresteren, draait echter uit op een bloedbad, waarbij hij om het leven komt.

Zes maanden later zijn de drie agenten overgeplaatst: Ray werkt als privébewaker voor Frank, Paul is overgeplaatst naar verzekeringsfraude en Ani zit gedwongen in therapie. Door toeval wordt hun aandacht opnieuw op de oude zaak gevestigd, en blijkt er een groots netwerk te bestaan waarin een hoop hooggeplaatste persoonlijkheden, die allen wat te maken hebben met de dubieuze spoorwegaanleg, op regelmatige basis seksfeestjes frequenteren. Ani besluit zich uit te geven voor haar zus en op één van deze feestjes te infiltreren. Dan pas gaat het deksel écht van de beerput.

 

 

Mijn bespreking van het eerste seizoen van de anthologiereeks True Detective besloot ik met de zin "Voor een eventueel vervolg heeft Pizzolatto de lat alvast vrij hoog gelegd." Alhoewel mijn medecritici niet allemaal dezelfde mening zijn toegedaan, vind ik dat showrunner/auteur Nick Pizzolatto integendeel net heeft bijgeleerd van de foutjes uit het eerste seizoen. Eerst en vooral is hij afgestapt van de niet-lineaire vertelstructuur, die best wel intellectueel uitdagend was, maar achteraf bekeken niet strikt noodzakelijk bleek. In het tweede seizoen, dat qua inhoud geen enkel raakpunt met het eerste heeft, volgen de gebeurtenissen gewoon chronologisch op elkaar, met een hiaat van zes maanden tussen de vierde en de vijfde aflevering, en met een minimaal gebruik van flashbacks. Liefhebbers van samenzweringsverhalen als Salamander en believers in alle mogelijke rozeballetten-toestanden komen in dit redelijk zwartgallige seizoen ruim aan hun trekken. Zwartgallig, want naar het einde van de reeks lijkt de corruptie niet meer uit te wieden, en trekken de helden aan het kortste eind, op een kleine opening in de slotscène na.

 

 

Tegenover het vorige seizoen spelen bovendien niet twee, maar drie agenten de hoofdrol; net als Woody Harrelson en Matthew McConaughey, die in dit seizoen beiden aantreden als uitvoerend producent, zijn ze ernstig flawed: Colin Farrells personage is drugsverslaafd, gewelddadig en heeft minstens bij één gelegenheid het recht in eigen handen genomen en een vermeende verdachte om zeep geholpen. Tegen de laatste aflevering beaamt nochtans echter zelfs Rachel McAdams' Ani dat hij essentieel een good person is. Farrell speelt in deze reeks mogelijk één van de meest complexe personages die hij ooit heeft neergezet, diametraal tegenovergesteld aan zijn rol in een film als Winter's Tale waarin hij loopt te slaapwandelen. Taylor Kitsch neemt een risico door afstand te nemen van zijn eeuwige typecasting als hunk door een rol als duidelijk twijfelende biseksueel op te nemen, en Rachel McAdams lijkt met haar licht nymfomane trekjes in niets meer op de brave Mary uit About Time. Voor mij blijft echter de grooste verrassing Vince Vaughn in de rol van de getormenteerde nachtclubeigenaar Frank, die mijlenver af staat van de rollen die hij in bedenkelijke komedies als The Internship vertolkt.

In tegenstelling tot het vorige seizoen maakt Pizzolatto ditmaal geen gebruik van één, maar van zes regisseurs om in totaal de acht afleveringen te regisseren. Vooral de bijdrage van Jeremy Podeswa in de vierde aflevering, veteraan van onder meer Boardwalk Empire en The Tudors is er één om in de kaderen: in de vierde aflevering zit één van de meest intense schietpartijen die ooit op televisie vertoond is. De broeierige sfeer van het eerste seizoen heeft plaatsgemaakt voor één waarbij de fictieve stad in Californië wordt neergezet als een troosteloos en desolaat hellehol vol corruptie, verloedering, illegale migratie, prostitutie en geweld tegen vrouwen; wellicht is het beeld dat Pizzolatto ophangt wat aan de eenzijdige kant en een beetje karikaturaal, maar zijn zieke wereld blijft lang nazinderen op het netvlies. Bovendien slaagt hij er voor het tweede jaar op rij in om een bovengemiddeld intelligent script af te leveren, dat geen belediging is voor het intellect van de kijker, hier en daar een beetje kreunt onder de veelheid van personages, maar waarin de gaatjes netjes dichtgestopt zijn.

BEELD EN GELUID
Presentaties van HBO staan meestal garant voor hoogwaardige beeld-en geluidskwaliteit, en dat is met dit tweede seizoen van True Detective niet anders, zij het dat u wel even zal moeten wennen aan de visuele stijl, als u dit soort volwassen drama niet gewoon bent. De productie heeft nog altijd veel kenmerken van een film noir, maar waar het eerste seizoen op film werd geschoten, werd ditmaal geopteerd voor een digitale camera. De serie baadt in de duisternis, en veel van de actie speelt zich af bij nacht en ontij, onder meer in de voorlaatste aflevering een scène waarin Paul wordt achtervolgd in een tunnelsysteem onder de stad. De kleurtonen zijn wat digitaal getweakt, en zo lijken onder meer in de louche bar waar Ray en Frank elkaar op regelmatige basis ontmoeten, de gezichten een neonlichtschijn af te geven. Er is veel oog voor detail, onder meer in de littekens op Pauls lichaam en de stoppelbaard van Ray, en gek genoeg baadt het geheel, ondanks al de hardere beeldvoering, in een soort van zachtheid. Ook het licht in de woestijn, waar in de laatste aflevering de finale confrontatie tussen Frank en zijn belagers plaatsvindt, ziet er een stuk zachter uit dan gelijkaardige scènes in pakweg Breaking Bad. Een lichte afknapper is evenwel het soms wel zeer excessieve gehalte aan grain. De DTS-HD MA 5.1-track is fijn, met een goeie prioriteit voor de dialogen, met af en toe een bombastische uithaal, zoals de schietpartij in aflevering 4, die niet alleen nazindert op het netvlies, maar ook op het trommelvlies. Ook de scènes in de zesde aflevering, waarin Ani undercover gaat op een seksfeest, en we de wereld door haar ogen zien nadat ze gedrogeerd werd, is indrukwekkend. Voor de muziek werd net als in het eerste seizoen beroep gedaan op het talent van T Bone Burnett, aangevuld met een spookachtige opening credit waarin het nummer Nevermind van Leonard Cohen wordt gebruikt.

EXTRA'S
Alle afleveringen zijn voorzien van recaps en previews. De eerste disk bevat verder geen bonusmateriaal. Disk twee bevat een audiocommentaartrack bij de pivotale vierde aflevering Down Will Come, waarin Nick Pizzolatto samen met vier van de hoofdacteurs, Colin Farrell, Vince Vaughn, Taylor Kitsch en Rachel McAdams dit stuk spektakel van hun bedenkingen voorzien. Op schijf drie geeftt de documentaire Making "The Vinci Massacre" (29:28) nog wat verder duiding over deze moeilijke aflevering. A Look Inside True Detective (10:16) is een onderhoudend maar veel te kort elektronisch perspakket met korte impressies van dit nieuwe seizoen, en True Detective's California (3:56) biedt niet meer dan een muziekclip met luchtbeelden, op muziek uit de reeks. Disk drie bevat ook nog een tweede audiocommentaar voor de slotaflevering Omega Station met Nick Pizzolatto, producent Scott Stephens en acteurs Colin Farrell and Vince Vaughn, die in deze aflevering... oeps, bijna een spoiler!

CONCLUSIE
Een misdaadreeks waarin de slechte flikken eigenlijk de goeie zijn, en de goeie bazen feitelijk de geperverteerde varkens, is conceptueel niet vernieuwend, maar True Detective is verdomme goed gemaakt! De vier protagonisten zitten in een voor hen atypische rol, en vooral een acteur als Vince Vaughn zou ik hiervóór geen vijf cent gegeven hebben.