FILM
Noem het een pijnlijk toeval maar net toen we de blu-ray van Twelve uit onze speler haalden, zagen we het nieuws dat Joel Schumacher in New York aan kanker was overleden. Voor filmcritici was hij niet meteen een wonderkind, maar door zich aan de Hollywoodwetten te houden wist deze regisseur toch leuke blockbusters als St. Elmo’s Fire, The Lost Boys, Falling Down en twee Batman-films (Batman Forever n Batman & Robin te maken) uit zijn mouw te schudden. Zijn voorlaatste Twelve (Tresspass met Kidman en Cage werd zijn allerlaatste) hoort zeker niet in dit rijtje thuis, want verder dan een oninteressant zooitje raken we niet. Vanaf het moment dat de voice-over (Kiefer Sutherland) de trekpleister wordt van je film, dan heb je een probleem. Een voice-over dient om de kijker naar iets te leiden of om hem of haar wegwijs te maken, maar een film die de hele runtijd overheersd wordt door zo’n stem en die de kijker dan ook nog eens overstelpt met veel te veel informatie om te kunnen volgen, werkt ronduit irritant. 

Het is duidelijk dat Joel Schumacher iets probeert te doen wat in de lijn ligt van wat Larry Clark doet, lees een niet zo fraai beeld scheppen van de jeugd in een grootstad, maar vanaf de eerste minuten merk je dat dit zijn ding niet is en zich vergaloppeert. Als je daar nog eens een beperkt budget en niet al te briljante cast bij optelt, kun je niet anders dan in de penarie geraken.

Vanaf het begin word je overrompeld door een resem tieners die maar één aspect met elkaar delen: drugs. De ene is al wat excentrieker dan de andere, en de ene heeft al wat meer centen, maar feit is dat ze allen verslaafd zijn. De titel van de film heeft alles met een hippe drug te maken. We zijn geen experten, maar Twelve is het nieuwste snoepgoedje voor de junks. Niet bepaald goedkoop, en de verslaafden hebben er alles voor over om zo’n tablet in hun lijf te kieperen. Tussen die handel door loopt ene White Mike (Chace Crawford) die zelf geheelonthouder is en de leverancier bij de rijke kids in de Upper East Side van New York is. De dealer is de koning te rijk, maar alles verandert wanneer zijn neef Charlie (Jeremy Allen White) wordt vermoord.Er is veel mis met de film, niet in het minst met de structuur en het verhaal dat trouwens gebaseerd is op het gelijknamige boek van Nick McDonell. Maar de dooddoener zijn de zeer vlakke acteerprestaties van zowat de hele cast (Chace Crawford, Rory Culkin, Curtis Jackson, Emily Meade, Emma Roberts en Erik Per Sullivan.) Een voor één lijken ze geplukt te zijn uit een slechte tienersoap en blinken ze uit door onkunde en oppervlakkigheid. De film kreeg het hard te verduren van de pers, zo wond een journalist er geen doekjes om door te stellen dat dit de slechtste film ooit was die ooit Sundance haalde. Zelf waren we daar nooit, en hoewel over de doden niks dan goeds, zou dit best wel eens kunnen want de 90 minuten van Twelve lijken wel een eeuwigheid te duren...

BEELD EN GELUID
Qua beeld en geluid zijn er geen diepte- of hoogtepunten. We krijgen een standaard transfer zoals we die al jaren van DFW kennen en met een film die zich voor het grootste deel afspeelt in het New Yorkse nachtleven komt dit prima tot uiting. De geluidsband is een standaard 5.1, maar door de irritante voice-over van Kiefer Sutherland zit je je alsmaar te ergeren aan het feit dat een televisie ook een geluidsknop heeft.

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op deze disk en daar is ook geen enkele nood aan.

CONCLUSIE
Zelfs met de beste wil ter wereld kan je deze miskleun over drugs gebruikende verwende tieners alleen maar als een zooitje zien.