FILM
The Seven Year Itch maakt deel uit van Forever Marilyn-box, waartoe ook Gentlemen Prefer Blondes, How To Marry A Millionaire, River Of No Return, Some Like It Hot, There's No Business Like Show Business en The Misfits behoren.

Net zoals Goedele Liekens wel eens uit haar nek durft te lullen, is er één of andere niet nader genoemde filosoof die beweert dat iedere getrouwde man na zeven jaar het voelt kietelen en zin krijgt om naast de pot te gaan pissen. Het overkomt de New Yorker Richard Sherman (Tom Ewell), die, nadat zijn gezin op reis gaat, alleen achterblijft en volop kan genieten van een vrijgezellenleven. De brave huisvader belooft niet te roken en de fles dicht te laten, maar een jonge ondeugende blondine (Marilyn Monroe) die in het appartement boven hem woont, maakt hem het hof. En tja, als de kat van huis is, dan durven die muizen wel eens op tafel gaan dansen, zeker met Marilyn Monroe als naïeve verleidster in het spel.




Billy Wilder kreeg het hard te verduren met de commissie van de Hays Code die er alles aan deed om de film zo netjes mogelijk te houden. Een scène waarin een loodgieter met zijn hand in het badschuim duikt en de poep van een badende Monroe streelt, werd uit de film geweerd, maar ook de iconische scène waarin de blondine over de tralies van een metro loopt en door de ventilator haar rok omhoog ging, haalde de film niet. In feite was het ook niet de bedoeling dat te doen, want Wilder wist dat hij er niet weg zou mee geraken om de onderbroek van de blondine te tonen. Monroe kreeg er een flinke muilpeer van haar toenmalige echtgenoot, de Amerikaanse honkbalspeler Joe DiMaggio, voor in de plaats, maar Wilder had een promostunt om u tegen te zeggen.

Voor de rol van de overspelige echtgenoot dacht Wilder aan Walter Matthau, die ferm onder de indruk was van zijn casting, maar 20th Century Fox was niet bereid om het risico te nemen met een nieuwkomer. De studio wilde Tom Ewell, die deze rol al talrijke keren met succes had vertolkt op Broadway. Als je het aan ons vraagt een gemiste kans, maar de geschiedenis kan je niet veranderen.




Voor Fox was The Seven Year Itch vooral een titel die het van Monroe moest hebben. Ondanks zijn successen was Wilder van minder belang. De studio was oorspronkelijk zelfs van plan om het project aan George Cukor te geven, maar die had geen interesse. Billy Wilder wilde de film in zwart-wit opnemen, maar Marilyn Monroe had een contract met Fox waarin stond dat al haar films in kleur moesten zijn, omdat de actrice dacht dat ze er in kleur veel aantrekkelijker en glamoureuzer uitzag.

Marilyn Monroe stond te popelen om met Billy Wilder te mogen samenwerken, maar Fox verplichte haar eerst om te spelen in There's No Business Like Show Business. Wilder had heel wat werk met Monroe. De actrice had al last van zware depressies, waardoor ze haar dialogen vergat en waardoor sommige scènes tot 40 maal toe moesten herhaald worden. Bovendien kwam de actrice nooit op tijd, waardoor Wilder zwoer om nooit meer met haar te willen samenwerken. Dat deed hij evenwel wel in Some Like It Hot, en tijdens een persconferentie zei Wilder dat hij in Wenen wel een tante had die altijd op tijd was, maar er was niemand die haar in een film wilde zien.




The Seven Year Itch is een leuke boulevardkomedie die zich, hoe kon het ook anders, niks aantrekt van politieke correctheid. Hugh Hefner noemde het niet voor niets de beste sekskomedie aller tijden. De man is een saaie piet die ervan uit gaat dat de knappe blondine uit zijn hand zal eten, en tot grote woede van alle feministen ter wereld doet de blondine dat. Deze komedie is zeker niet het beste van Wilder, maar het is wel de film waarin Monroe zich definitief vestigde als iconische actrice. The Seven Year Itch heeft vele zwakke momenten, en is door zijn scenario zelfs hopeloos gedateerd, maar het is en blijft verplicht voer voor iedere cinefiel die iets voelt voor Hollywood en haar desastreuze glamour.

BEELD EN GELUID
The Seven Year Itch heeft op deze Blu-ray een mooie transfer gekregen. Vlekjes of andere vuiltjes zie je niet. Zoals je kan verwachten heeft deze film een typische fifties-look waarbij de kleuren er wel wat onnatuurlijk uitzien, maar wel van het scherm spatten. Naar moderne maatstaven is de film zeker niet scherp, maar de kledij en de decors zien er best wel fijn uit. De geluidsband is een verzorgde, maar weinig opvallende DTS-HD MA 5.1 -track. De film speelt zich bijna de gehele tijd af in een flatgebouw, en qua geluidseffecten hoor je niet meer dan wat achtergrondgeluiden van het New Yorkse stadsleven of de muziek van Alfred Newman.




EXTRA'S
In vergelijking met de andere films in deze box heeft The Seven Year Itch best wel wat leuke extra's. Er is een commentaarband van Kevin Lally die in de filmwereld bekend staat als een gerenommeerd Billy Wilder-biograaf. The Hays Code: Picture-in-Picture with Sexual Innuendo Meter is een pop-up video waarmee je de film kan afspelen en je toont met welke scènes de keuringscommissie moeilijkheden had. Er is een Marilyn Monroe interactieve tijdlijn waarbij je met een pijltje een film kan aanklikken op de tijdslijn van Monroe en waar je via wat teksten wat trivia leest over haar carrière. Monroe and Wilder: An Intersection of Genius duurt zo'n 25 minuten en bevat interviews met een paar Monroe-kenners waaronder zelfs Playboy-baas Hugh Hefner. Fox Legacy met Tom Rothman is een interview met producer Tom Rothman die in 17 minuten de geschiedenis van de film schetst. Er zijn een paar verwijderde scènes, en tenslotte is er nog Hollywood Backstories: The Seven Year Itch waarin men nogmaals, maar met andere beelden, het verhaal van de film vertelt.

CONCLUSIE
The Seven Year Itch is best wel leuk, maar toch een film die nu niet meer zou kunnen gemaakt worden, al was het maar omdat de film grotendeels draait rond de natte droom, vertolkt door een grandioze Monroe als hyperdom blondje, die naar de pijpen van de man danst. Hoewel iconisch is dit zeker niet het beste werk van Billy Wilder.