FILM
John (Peter Mullan) werkt als ontwikkelingswerker voor de VN in voormalig Joegoslavië. Wanneer de druk binnen het land te groot wordt besluit hij terug te keren naar zijn familie in Londen. Daar wachten zijn twee kinderen en zijn vrouw Helen (Ingeborga Dapkunaite) op hem. Helen wordt ondertussen gegrepen door een auto en komt te overlijden, terwijl John zich van geen kwaad bewust is en de grootste moeite heeft om de grens met West-Europa te bereiken. De kinderen worden opgevangen door hun grootvader terwijl aan het licht komt dat er al geruime tijd huwelijksproblemen binnen de familie aanwezig waren.

Regisseur Emily Young heeft duidelijk een persoonlijke visie die ze in Kiss Of Life kwijt wil. Jammer genoeg brengt de vertaling van haar visie naar pelicule, en vooral de overbrenging van haar stem naar de kijker toe, heel wat problemen met zich mee. Flashbacks, droomscènes en spirituele fragmenten (gezien door de ogen van de de dode Helen), zitten kris-kras door mekaar gemonteerd en maken het vaak onmogelijk voor de kijker om te beseffen wat er gebeurd, laat staan om zich in te leven. Het scenario kan samengevat worden in enkele kleine regeltjes, wat ons doet vermoeden dat Kiss Of Life aanvankelijk een kortfilm had moeten worden. Je krijgt nu het gevoel dat je zit te kijken naar een onnodig uitgesponnen verhaal dat perfect binnen vijftien minuten had verteld kunnen worden. Veel scènes zijn hol en totaal overbodig, wat nog meer onnodig afbraak pleegt aan het eindresultaat. Acteurs Peter Mulan en Ingeborga Dapkunaite doen aardig hun best om de film nog te redden, maar hun pogingen zijn tevergeefs wanneer ze geconfronteerd worden met het dunne scenario, de slappe regie, de verwarrende montage en de fletse cinomatografie. De motivaties van de personages zijn totaal zoek, hun achtergrond is onbekend, de reden van hun gemoedstoestand onvindbaar. In de ongeïnspireerde, verwarrende montage zit weinig tot geen opbouw (terwijl films als Memento en 21 Grams hier nu net hun kracht uit putten). De regie mist persoonlijkheid, duidelijkheid en kracht. En mooie locaties zoals sneeuwlandschappen, bossen en heuvels worden op weinig artistieke manier in beeld gebracht. Neem het van ons aan: dit verfilmde drama is uiteindelijk een drama van een film geworden.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.78:1 beeld heeft voldoende scherpte. Het contrast is op veel plaatsen iets te flets, waardoor ook de kleuren minder vol ogen dan zou moeten. Bij veel scènes laat de film een grijze, ongevoelige indruk na; en dat is gezien sommige vertoonde landschappen een doodzonde.

Het Dolby Digital 2.0 geluid is vrij van ruis en oneffenheden. Op gebied van ruimtelijkheid laat de geluidstrack wel wat te wensen over (zelfs na inschakeling van Dolby ProLogic II en DTS Neo:6). Van een dialoogfilm verwacht je niet meteen veel ruimtelijkheid, maar toch bewijzen films als 21 Grams dat dit wel degelijk een meerwaarde kan betekenen. Volgens ons was ook Kiss Of Life gebaat geweest bij een Dolby Digital 5.1 soundtrack.

EXTRA'S
Enkel de bioscooptrailer, die er boeiender uitziet dan de film zelf.

CONCLUSIE
Kiss Of Life is een film met goede bedoelingen maar die veel te chaotisch is uitgewerkt. Scenario, regie en cinomatografie laten allen veel te wensen over, dit volledig ten spijt van het degelijke acteerwerk van Mulan en Dapkunaite. Hierdoor wordt het eindresultaat verwarrend, meningloos, grijs en saai. Misschien toch maar beter uitkijken naar andere - en betere – films binnen het genre.