FILM
Et Dieu... Créa La Femme betekende de internationale doorbraak voor sekssymbool Brigitte Bardot en heeft zo een plaats verworven in de filmgeschiedenis. De prent was in het eigen Frankrijk nochtans verre van een kassucces geweest, tot enkele Amerikaanse conservatieve groepen de film veroordeelden wegens de voor die tijd losbandige kijk op naaktheid en seks. Zo'n streng verdict werkte uiteraard averechts en ineens wou iedereen met eigen ogen zien hoe een 21-jarig blond meisje met een spleetje tussen de tanden haar fraaie lichaam konkelde op het grote scherm. Anno 1956 zal dat voor lokale snotneuzen of brave huisvaders wel een openbaring zijn geweest, maar vijftig jaar later is de 'erotiek' van Et Dieu... Créa La Femme grotendeels weggevaagd. En wat erger is: zonder de schandaalsfeer die rond de prent hangt, is de naakte waarheid dat Roger Vadims bekendste werk een ongelooflijke flutfilm is.

Bardot speelt 'nymphette' Juliette Hardy, een aantrekkelijk blondje dat de mannelijke bevolking van vissersstadje St.-Tropez het hoofd op hol brengt met haar sensuele curven en volle lippen. Rijke reder Eric Carradine dingt naar haar hand, maar ze wijst hem keer op keer af. Ze huwt integendeel met de timide Michel Tardieu. Diens familie waarschuwt hem dat Juliette hem om de haverklap zal bedriegen, maar tot ieders verbazing doet ze dat niet. De zaken worden echter ingewikkeld wanneer Carradine de scheepswerf van de familie Tardieu opkoopt en Juliette in verwarring brengt met verhalen over hoe de vrijheid haar opwacht buiten St.-Tropez. En ook Juliettes aantrekking tot Michels broer is een moeilijke klif om te omzeilen.

Als deze synopsis klinkt als een middelmatige versie van een laakbaar stationsromannetje, dan doe ik Et Dieu... Créa La Femme te veel eer aan. De film haalt zelfs dat niveau niet met zijn voorspelbare pseudoromantiek, valse dramatiek en wandelende clichés van personages. Zelfs voor de beloofde erotiek blijf je op je honger zitten. Op een leuke beginscène na, waarin Bardot poedelnaakt ligt te zonnen tussen de drogende lakens aan de waslijnen, houdt Vadim zijn film immers verrassend zedig naar hedendaagse normen. Het schandaalsfeertje dat de prent in het voetlicht wierp in de jaren vijftig is nu niet langer een factor in het beoordelen van de film, waardoor de gebreken van het script genadeloos naar de oppervlakte komen. Naast de soap-achtige banaliteit van Et Dieu... Créa La Femme, springen onder meer de vals in de oren klinkende focus op geweld in de laatste act en het gebrek aan narratief tempo in het oog. Het is alsof je zit te kijken naar een arty pornofilm waar de essentiële scènes zijn uitgeknipt.



Des te ongelooflijker is het bijgevolg dat Vadims films nu nog wordt aanzien als een belangrijke voorloper van de Nouvelle Vague. Jean-Luc Godard – toen nog recensent – noemde Vadim immers een bijdetijdse regisseur na het zien van Et Dieu... Créa La Femme en spiegelde de toekomst van de Franse film aan deze prent. Vijftig jaar na dato dient die uitspraak toch gerelativeerd te worden. Vadim was niet zozeer een bijdetijdse man als een man van zijn tijd, net zoals Et Dieu... Créa La Femme een film van zijn tijd is. Die bekeken door moderne ogen echter hopeloos gedateerd is.

Minder verrassend is dat Brigitte Bardot door deze prent tot internationaal sekssymbool werd gebombardeerd. Acteertalent kan je haar nauwelijks aanwrijven, maar er gaat wel een rauwe aantrekkingskracht van haar uit, die de aandacht van de kijker steeds naar het deel van het scherm lokt waar zij zich bevindt. De nochtans roemruchte cast die haar omringt, verdwijnt er meteen door in het niets. De enige die zich nog enigszins staande weet te houden in de nevencast is het stadje St.-Tropez. Ten tijde van de opnames was dit nog een slaperig vissersdorp, maar door de aandacht die Et Dieu... Créa La Femme genereerde, groeide de stad al snel uit de 'place to be' aan de Franse Azurenkust.

Et Dieu... Créa La Femme heeft eigenlijk alleen maar winnaars opgeleverd. De zeventiende film van Bardot leverde haar eindelijk de status van superster op. Roger Vadim kreeg niet enkel een vrijbrief om nog decennia lang middelmatige tot slechte films te draaien, maar deelde ondertussen ook nog eens het bed met tientallen bloedmooie vrouwen. En de Azurenkust had er in één klap een toeristische trekpleister bij. De enige verliezer lijkt de kijker, die als alle hype en controverse is gaan liggen, anderhalf uur heeft zitten kijken naar een doodsaaie film met een minimum aan opwindende beelden.



BEELD EN GELUID
Het in het originele scopeformaat weergegeven beeld (geen 1.78:1 dus, zoals de hoes verkeerdelijk informeert) heeft ogenschijnlijk geen opknapbeurt gehad, hoewel hoeveelheid vuiltjes en krassen beperkt blijft. Grain blijft echter een torenhoog probleem en ook contrast en scherpte blijven onder de norm, zeker in de veel te donker weergegeven nachtelijke scènes. Het geluid staat in de het authentieke monospoor op de disc en wordt gehinderd door een middelmatige mix, die de dialogen en de muziek niet optimaal harmoniseert. Een middelmatige audiovisuele presentatie dus.

EXTRA'S
Slechts één extra op de schijf, maar het is er een die de moeite waard is. Brigitte Bardot, Une Première een uitstekende documentaire van ruim een uur over de carrière van B.B., doorspekt met interviews met het sekssymbool, fragmenten uit haar films en zelfs amateurbeelden uit haar jeugdjaren. Daarnaast is er ook een Infoboekje bijgevoegd met enkele pagina's achtergrondinformatie over de film.

CONCLUSIE
Et Dieu... Créa La Femme mag dan de film zijn die dankzij Brigitte Bardot vele tienerjongens de puberteit doorhielp, als alle controverse is gaan liggen, blijft een draak van een prent over, die in een rechtvaardige wereld al lang vergeten zou zijn. Beeld en geluid blijven hangen in middelmatigheid, maar de enige extra in de bonussectie is best de moeite waard.