FILM
De remake van een perfecte film is altijd een risico. Niemand heeft tot nog toe geriskeerd om The Third Man (1949) van Carol Reed, Who's Afraid Of Virginia Woolf? (1966) van Mike Nicols of Ben Hur (1959) van William Wyler in een nieuw kleedje te steken en de reden ligt voor de hand: het gaat om volmaakte films, producties die op geen enkele manier nog te verbeteren zijn. Dat hebben ze in Hollywood heel goed begrepen, of toch bijna, en vast na de nieuwe versie van The Wicker Man, een grote productie met superster Nicolas Cage en Ellen Burstyn in de hoofdrol en een budget van ruim 40 miljoen dollar, alom neergesabeld als de miskleun van 2006. Filmliefhebbers zonder voorkennis zullen in het beste geval genieten van deze avontuurlijke komedie met suspenseachtige karaktertrekken. Kenners van het origineel uit 1973 missen beslist de psychologische insteek, de dreigende sfeer, de geheimzinnigheid en de unieke acteerprestaties die The Wicker Man destijds de status van klassieker bezorgden.



The Wicker Man anno 1973 is een confrontatie tussen christendom en heidense natuurgodsdiensten, tussen de moderne tijd en de erfenis van de voorouderlijke cultuur die sporadisch aan de rand van de westerse beschaving in één of andere vorm de evolutie heeft overleefd. Neil LaBute verplaatst de handeling van Engeland naar de staat Washington in het noordwesten van de Verenigde Staten. Daar leeft een gesloten gemeenschap naar regels uit de late 17de eeuw. Op hun kleine eiland, niet toegankelijk voor buitenstaanders, aanbidden de inwoners de Natuurgodin, vieren elk jaar in mei het Lente- en Vruchtbaarheidsfeest. Een watervliegtuigje dat regelmatig de noodzakelijke levensmiddelen brengt is hun enige contact met de buitenwereld.

Politieman Edward Malus (Nicolas Cage) maakt kennis met Summersisle via een brief van een ex-verloofde uit lang vervlogen tijden. Ze schrijft hem over de verdwijning van haar dochtertje en smeekt Malus naar het eiland te komen om de zaak uit te zoeken. Het verzoek komt niet op het beste moment: Edward Malus zit al weken thuis en herstelt van een zenuwinzinking als gevolg van een incident tijdens een wegcontrole: een vrouw en haar dochtertje zijn voor zijn ogen door een truck gegrepen en omgekomen in hun brandend voertuig. Edward kan de beelden van het drama moeilijk van zijn netvlies wissen. Gewapend met een pistool, twee adrenalineshots en een dosis antidepressiva gaat hij op pad naar Summersisle.

Het eiland bereiken blijkt geen makkelijke aangelegenheid en eens aangekomen staat er niet meteen een ontvangstcomité om Edward Malus welkom te heten. De eilandbewoners zijn niet de vijandige en geheimzinnige types uit de 1973-versie, maar hun stugge mentaliteit en zin voor aparte humor vallen Malus wel op. Sister Willow (Kate Beahan), zijn ex-verloofde, is een verwarde en zenuwachtige jonge vrouw die hem een onsamenhangend verhaal vertelt over de bewoners en de ontvoering van haar dochtertje. Malus wordt er niet veel wijzer van en is op zijn intuïtie aangewezen om de waarheid aan het licht te brengen. Wat volgt is een aaneenschakeling van vreemde ontmoetingen, sentimentele confrontaties tussen Malus en Sister Willow, een onfortuinlijke kennismaking met de plaatselijke bijenkolonie en een gechargeerde poging om Edward Malus op driekwart van de film een ticket richting hiernamaals aan te smeren. Ondertussen verneemt de politieman dat Summersisle een matriarchale samenleving is met de vrouwen aan de top en de mannen in een ondergeschikte positie. Ze zijn de werkkrachten, de lastdieren met als enige supplementaire nut hun rol in de procreatie, de voortplanting. Malus’ ontmoeting met een praatzieke, maar voor de rest ongevaarlijke Sister Summersisle (Ellen Burstyn) opent hem de ogen voor wat er op het eiland op til is.



Terwijl regisseur Robin Hardy er in de 1973-versie van The Wicker Man alles aan doet om het geheim van Summersisle zolang mogelijk voor de toeschouwer verborgen te houden, geeft Neil Labute in de remake de informatie met mondjesmaat prijs, waarmee hij de volgehouden claustrofobische en lugubere sfeer van het originele scenario voortijdig om zeep helpt. Op het moment dat de grandioze finale van The Wicker Man begint, is het verrassingseffect grotendeels verwaterd. Gelukkig bewaart Labute wél de hallucinante eindscène van het origineel waardoor hij nog net genoeg overhoudt om in schoonheid te eindigen. De coda die hij als uitsmijter meegeeft is een typische Hollywoodkneep om een sequel in te leiden.

Nicolas Cage heeft in zijn carrière prachtige rollen gestalte gegeven, maar voor de rol van Edward Malus, alias Edward Woodward uit de 1973-versie, is hij jammer genoeg fout gecast. Op geen enkel moment slaagt Cage erin om zijn conservatieve, godsdienstfanatieke en seksueel gefrustreerde voorganger uit te gommen. Met de houterige en onnatuurlijke dialogen die LaBute heeft laten schrijven voor de nieuwe scènes in zijn aangepaste script, kan Cage nauwelijks uit de voeten. Bovendien slagen regisseur en acteur er nooit in om het gevaar waarin Edward Malus zich bevindt voelbaar te maken. De pistoolzwaaiende Malus uit The Wicker Man is een heldhaftige L.A. cop zonder psychologisch doorzicht, zich nauwelijks bewust van de gevaarlijke situatie waarin hij zich bevindt, terwijl alles er inmiddels op wijst dat zijn terugkeer naar het vasteland met alle middelen gedwarsboomd wordt. Zelfs op het moment dat de piloot van het watervliegtuigje is uitgeschakeld, komt het bij Malus niet op om z'n eigen hachje te redden. Zelfbehoud is hem vreemd. Vereenzelviging met het drama dat hem te wachten staat is bijgevolg quasi onmogelijk. LaBute kiest voor een avontuurlijke aanpak, voor actie en overbodige flashbacks en laat de voor de hand liggende psychologische mogelijkheden van het personage en het scenario onbenut. Het finale ritueel als ultieme opzet van de hele enscenering is oppervlakkig uitgewerkt en mist alle spanning van het origineel. De dierenprocessie, de séance voor het offerfeest en het staccatoritme van de gebedslogan, het lijken onschuldige folkloristische tussendoortjes, ongecompliceerde vrijetijdsactiviteiten van een stel verveelde flower power-heidenen, terwijl niets minder waar is.

BEELD EN GELUID
Eerst het slechte nieuws: Dutch Film Works heeft het originele 2.35:1-formaat van The Wicker Man teruggeknipt naar een 1.78:1-beeldverhouding. Dat is vreemd en onbegrijpelijk, want de Director's Cut van de film (Disc 2) staat wél in 2.35:1. Wellicht hebben we hier van doen met een kostenbesparende ingreep met het oog op de goedkopere midprice dvd die tegelijk met de S.E.-versie in de winkelrekken verschijnt. Het kost beoordelingspunten. Qua kleuren, scherpte en contrast is er niets op deze film aan te merken. The Wicker Man van Neil Labute is een aantrekkelijke film. De grootse panorama's van Summersisle zijn evenwel uitsluitend op Disc 2 te bewonderen in de onversneden en 'bredere' Director’s Cut waarvan de coda eindigt met de Wicker Man-scène. De gebruikte master is vrij van technische tekortkomingen en ongerechtigheden. Het geluid staat in 5.1 en zelfs DTS, maar veel indrukwekkende effecten hoeft u van de surround niet te verwachten. Een vrij goed stereoeffect is wat u werkelijk te horen krijgt. De Director's Cut op Disc 2 heeft volgens de opgave op de steelcase alleen een Dolby Digital 5.1-track, maar ook hier mist u omzeggens niets. De muziek van Angelo Badalamenti trekt zoals altijd de aandacht. Z'n warme en zachte muzikale tapijten zorgen voor een aangename auditief lijstwerk.

EXTRA'S
Op Disc 2 staat de Director's cut 'The Wicker Man' in de originele 2.35:1-versie. Deze versie duurt precies even lang als de bioscooprelease, maar de overbodige coda van de bioscoopversie is weggelaten. Voorts de Originele Bioscooptrailer, een aantal overbodige Film Clips (louter herhalingen van fragmenten uit de film), een Fotogalerij waar nu echt wel niemand meer op zit te wachten, een paar schermpjes met Liner Notes over de Wicker Man-films en een aantal Andere Trailers. Vrij mager voor een S.E.-versie.

CONCLUSIE
Als u The Wicker Man beslist wil zien – waar overigens geen twijfel over kan bestaan, want dit is een essentiële film voor filmfanaten – dan koopt u de versie van regisseur Robin Hardy uit 1973: een sterke psychologische thriller met een stevige portie horror, suspense en boordevol prettig gestoorde geheimzinnigheid. Als het u uitsluitend om de avontuurlijke aspecten van het verhaal te doen is, of gewoon om de figuur van Nicolas Cage, dan is Neil LaBute's The Wicker Man precies de film die u nodig heeft.