FILM
Pete Garrison (Michael Douglas) heeft een baan met verantwoordelijkheid als bodyguard van president Ballentine (David Rasche), en doordat hij eertijds een kogel heeft geslikt voor Ronald Reagan, staat hij boven elke verdenking wanneer geheim agent Charlie Merryweather (Clarque Johnson) wordt neergeschoten door wat duidelijk een professionele moordenaar blijkt te zijn. Het ziet er slecht uit voor Garrison wanneer één van zijn informanten, Walter Xavier (Raynor Scheine), hem waarschuwt dat er iemand in de hoogste rangen van de geheime dienst is geïnfiltreerd, om daar een moordaanslag te plegen op de president. Agenten David Breckinridge (Kiefer Sutherland) en Jill Marin (Eva Longoria) worden erop uitgestuurd om de dienst door te lichten. Tussen Breckinridge en Garrison botert het niet zo goed omwille van een oude vrouwenkwestie, en wanneer Garrison ook nog eens glorieus buist op de test met de leugendetector, omdat hij de affaire die hij heeft met de First Lady (Kim Basinger) wil verzwijgen, is de jacht helemaal geopend. Garrison moet tegelijkertijd Breckinridge en zijn agenten van zich af zien te houden, en de ware schuldigen die hem willen doen opdraaien voor de moord, zien te vinden.



Laten we beginnen met het slechte nieuws. The Sentinel is een overduidelijke en niet zo heel goed gecamoufleerde poging om een graantje mee te pikken van het overdonderende succes van Kiefer Sutherlands rol als Jack Bauer in 24. Zelfs de handycam-regiestijl van Clark Johnson is het resultaat van het betere jatwerk. Ware het zelfs niet dat Sutherland in deze film een doordrukje van zijn succesrol neerzette, de film zou waarschijnlijk zó in het videocircuit zijn beland, zonder bioscooprelease - overigens precies daar waar de meeste films met Kiefer Sutherland belandden vóór zijn zegetocht op het kleine scherm. Om de dames ook naar de cinema te lokken voor wat in feite de zoveelste we're-gonna-kill-the-president-film is werd er een rol voor Eva Longoria uit Desperate Housewives in de cast geschreven als Bauer's, pardon, Breckinridge's (wie verzint in godsnaam die namen???) buddy, vers van de politiegroentjes-school. Wat haar bijdrage precies aan deze film is, is na het bekijken ervan niet helemaal duidelijk geworden; zelfs puur voor de voor de hand liggende esthetische redenen wordt ze zonder moeite overklast door de ongeveer dubbel zo oude Kim Basinger, die het geheim van de eeuwige jeugd schijnt te bezitten, zoals ik in de review van Cellular ook al opmerkte. Als u op dit moment nog niet doorheeft dat de film niets meer dan een optelling van genreclichés is, dan bent u de laatste jaren waarschijnlijk niet vaak in de bioscoop geweest. Als ik u dan ook nog vertel dat Garrison uiteraard onschuldig is, en dat de meesterbreinen achter de aanslag Russische terroristen zijn - waar het natuurlijk even goed Arabieren, Kazachen, Eskimo's of Hottentotten hadden kunnen geweest zijn zonder dat dit essentieel iets aan het scenario had veranderd - dan heb ik misschien de verhaallijn al verraden, maar geef nu eerlijk toe, zo'n plot twist vraagt niet echt veel verbeelding. Qua politieke achtergrond is deze film één dikke nul over de gehele lijn, en daar kan het occasioneel laten vallen van de naam Al Qaeda niets aan verhelpen.



Valt de vergelijking met 24 bijzonder mager uit, op zichzelf is The Sentinel best wel een aardige hapklare brok met toch een dikke anderhalf uur ontploffingen, moorden en vooral industriële voorraden munitie, die qua hoeveelheid aardig in de buurt komen van de begroting van landsverdediging van een middelgrote Balkanstaat. Een mol in de geheime dienst? Hersenloze en abondante actie willen we zien! Het ijs wordt bijzonder glad wanneer er een schijntje van misplaatst intellect wordt geforceerd, en Sutherlands karakter aan de hand van de inslag van een kogel een profiel van de moordenaar kan schetsen. Op dergelijke momenten verliest deze vogel hoogte en komt gevaarlijk dicht in de buurt van een buiklanding. Films als deze moeten vooral niet pretenderen om méér te zijn dan wat ze zijn, en liefst zo snel mogelijk terug tot de orde van de dag overgaan, in dit geval kogelregens, gevolgd door met veel gevoel voor choreografie in het rond vliegende geraakte good guys en bad guys. The Sentinel is een Romeins circus, waar het publiek vooral bloed wil zien stromen. En dat lukt toch al bij al vrij aardig. Kiefer Sutherland loopt met deze film wel gevaar om tot het einde van zijn dagen getypecast te worden als de hyperintelligente maar schietgrage cop, alhoewel zijn personage hier duidelijk een stuk slecht karakter mist, en de spanning tussen hem en Douglas is voelbaar, alhoewel deze laatste beslist te oud begint te worden voor dit soort rollen. Wat The Sentinel dus mist aan originele invalshoek en geloofwaardige dialogen, wordt ruimschoots gecompenseerd door ongeloofwaardige maar desalniettemin flitsende actie.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer die The Sentinel heeft meegrekregen, volstaat ruimschoots voor de pompende actie en de MTV-achtige montagestijl die erg aan het recentere werk van Tony Scott Man On Fire, Domino doen denken, goed weer te geven. Het beeld straalt constant scherpte uit, zonder naar edge enhancement over te hellen. De kleuren zijn bewust wat aan de koele kant gehouden en gedesatureerd, waardoor er een zwarte, onheilspellende waas over de film hangt, en de scènes in - jawel, hoe kon het ook anders? - een donker pakhuis er nog wat vettiger uit zien. De zwarttinten zijn diep en contrastrijk genoeg, ruis is niet echt een determinerende factor, maar detail ontbreekt in dergelijke scènes soms. De Engelse Dolby Digital 5.1-track is uiteraard één langgerekte serie vuursalvo's, explosies en kogelinslagen. De surrounds klinken overtuigend genoeg, de scènes met wat minder vuurwerk en wat meer dialoog (jawel!) klinken natuurlijk en onvervormd, maar om die laatste zal het u als koper allicht minder te doen zijn.



EXTRA'S
In de audiocommentaartrack, ingesproken door regisseur Clark Johnson en scenarist George Nolfi komen we onder andere te weten dat de film eigenlijk grotendeels in Toronto is gefilmd, buiten de gebruikelijke budgettaire redenen omdat het tegenwoordig zelfs voor een filmploeg niet evident is om met (nep-)revolvers te staan zwaaien in Washington DC. Anders dan de film zelf heeft Johnson wél een politieke boodschap in de commentaartrack te poneren, namelijk dat hij het vliegend schijt heeft aan de hele Bush-administratie. Daarnaast vinden we vijf verwijderde scènes terug, waaronder een alternatief einde, al dan niet voorzien van commentaar van scenarist George Nolfi. Daarnaast vinden we twee korte documentaires terug, "The Secret Service: Building On A Tradition Of Excellence" (13 min.) waarin we wat randinformatie krijgen over de werking en de taken van de geheime dienst, en "In The President's Shadow: Protecting The President" (8 min.). Beide documentaires zijn echt wel lichtvoetig te noemen, en dienen vooral als kapstok om de film ter promotie aan te hangen. Tot slot krijgen we nog een Inside Look met daarin een cross-promotionele trailer van één minuut voor het excellente vijfde seizoen van 24.

CONCLUSIE
The Sentinel is met zijn 103 minuten net niet te lang om te gaan vervelen, alhoewel het toch nog altijd als het zieke en gehandicapte broertje van 24 is geboren en zo door het leven zal moeten gaan. De verwachtingen niet te hoog stellen is dan ook de boodschap. Op de technische afwerking valt weinig aan te merken.