FILM (synopsis door Werner)
Het nieuwe soort terrorisme waardoor een wereldmacht als de Verenigde Staten op de knieën kan worden gedreven is niét het soort dat gebruik maakt van nucleaire of biologische wapens, terreuraanslagen of dies meer. De nieuwe dreiging komt van binnenuit: de gehele samenleving is één netwerkkluwen van elektronica geworden, computers, automatisch geregelde verkeerslichten en beurzen waarop het bezit van de kleine spaarder ongenadig is getransformeerd tot een hoop al dan niet brandende lichtjes op een autocue. Mensen leven voortdurend in angst door de buitenlandse politieke situatie waardoor ze nog méér gaan consumeren om zichzelf een vals gevoel van veiligheid te geven... Het zou een mooie studie in sociologie kunnen zijn, maar het loopt iets minder academisch af.

John McClane (Bruce Willis) krijgt op een avond de opdracht om computer-nerd Matthew Farrell (Justin Long) te arresteren en binnen te brengen voor verhoor. Tot op het bureau geraken ze alvast niet want vooraleer ze nog maar de deur uit zijn, hebben ze enkele salvo's machinegeweer, wat random schietwerk, een paar handgranaten en een lading C4 overleefd. Matthew Farrell is blijkbaar de enige overlevende hacker die was ingehuurd door een schimmig bedrijfje om de veiligheid van hun systeem te testen. In werkelijkheid hebben de hackers de zaden gepland voor een "firesale", een golf-na-golfaanval waarbij alle nutsvoorzieningen in het land één voor één uitgeschakeld worden met apocalyptische toestanden tot gevolg. Alleen ouwe roestbak McClane is niet onder de indruk van die digitale hocus pocus en hij gaat dan maar op zijn eentje op zoek naar het hoofd van de bende, de misnoegde ex-veiligheidsmedewerker Thomas Gabriel (Timothy Olyphant) die het per se in zijn bol gestoken heeft om te bewijzen dat zijn post-9/11-plan beter was met een kleine praktische test, tevens het gedroomde alibi om de assets van de beurs in zijn eigen zakken te zuigen. John en Matt gaan de strijd aan, geholpen door wat wereldvreemde figuren zoals beroepsnerd The Warlock (Kevin Smith) die zijn geheime commandocentrum runt vanuit de kelder van zijn mammie. Ze binden de strijd aan met enkele gevaarlijke agenten van Gabriel, zoals de dodelijke ninja Mai (Maggie Q) die toch een maatje te klein blijkt voor McClane, maar erg veel scheelt het niet...

Uw dienaar gaat deze recensie eerst beginnen met een persoonlijke noot. Dé reden waarom de bewegende beeldjes op het grote zilveren scherm ondergetekende zo blijven fascineren en dat U al enkele jaren film gerelateerde teksten van mijn hand kan lezen, is één simpele actieprent uit midden jaren tachtig. Het gaat uiteraard om Die Hard, een briljant opgezette en extreem spectaculaire knaller die in één klap het televisie-acteurtje Bruce Willis katapulteerde naar de A-lijst van Hollywood. John McTiernan's succesvolle klassieker groeide over de jaren heen uit tot één van dé beste actiefilms aller tijden en het is één van de weinige films die ik letterlijk elk jaar met evenveel plezier opnieuw kijk. De film heeft in al die jaren nog niets van zijn kracht ingeboet en de uit enen en nullen opgetrokken vehikels komen nog niet eens tot aan de enkels van het duizelingwekkende stuntwerk, uitstekend acteerwerk en een boeiend scenario. De door Renny Harlin geregisseerde sequel uit 1990 haalde nergens het niveau van zijn voorganger, maar is een entertainend guilty-pleasure met een wederom uitstekende Bruce Willis en enkele nooit geziene explosies. Die Hard With A Vengeance uit '95 wordt soms wat afgedaan als een Lethal Weapon-kloon en het scenario was oorspronkelijk ook bedoeld voor de derde Lethal Weapon-film. Toch wist John McTiernan er een uitermate geslaagde en bikkelharde actiefilm van te maken die niet zomaar de originele prent kopieerde zoals Die Hard 2: Die Harder, maar het concept drastisch omdraaide met de grote stad New York als speelplaats in plaats van een besloten gebouw. De chemie met Willis en Samuel L. Jackson is fenomenaal en Jeremy Irons is uitstekend gecast als de slechterik. De actiescènes halen opnieuw de intensiteit van de eerste film en in mijn ogen haalt die dan ook bijna het niveau van Die Hard. De tweede sequel werd één van de grootste hits van het jaar, maar door diverse factoren zou het twaalf jaar duren eer de actieliefhebbers de vuilbekkende held John McClane nog eens zouden kunnen bewonderen op het witte doek!

Hoewel Bruce Willis de actiefilm had afgezworen begonnen er rond 2002 toch steeds meer geruchten de ronde te doen dat de acteur meer en meer zin begon te krijgen om nog eens in de huid te kruipen van zijn meest geliefde personage. Scenario's begonnen op te duiken waar McClane in de woeste jungle zijn zoon en dochter zou moeten redden van een bende meedogenloze huurlingen. Hoewel dit scenario afgekeurd werd als Die Hard-film, werd het toch verfilmd als Tears Of The Sun met – jawel – Bruce Willis in de hoofdrol. In de jaren nadien bleef het geruchten regenen waar de fans niet allemaal mee opgezet waren: Justin Timberlake zou worden gecast als de zoon van McClane en opperhoofd van de bimboclub. Jessica Simpson was in 2004 zo fier als een gieter dat ze naar de casting mocht voor de rol van Lucy McClane. Het was pas met de goede recensies rond Hostage (2005), die wat omschreven werd als Die Hard 3,5, dat er echt vaart in de zaak kwam. Scenarist Doug Richardson (Die Hard 2, Hostage) was lange tijd gelinkt aan de vierde film (werktitel: Die Hard: Reset), maar het werden uiteindelijk de nog behoorlijk onervaren Mark Bomback (van het afgrijselijke Godsend) en David Marconi (Enemy Of The State) die het scenario zouden neerpennen van Die Hard 4.0. Toen regisseur Len Wiseman die bekend werd met Underworld en als halve trouwboek van geil wijf Kate Beckinsale, werd aangekondigd als regisseur brak op diverse fora het zweet al uit. De CGI-verslaafde Wiseman die zo een grote film moet aanpakken? Het werd er niet beter op toen maatschappij Fox aankondigde dat de in Amerika getitelde Live Free Or Die Hard zou worden verknipt van een harde R-rating tot een tienervriendelijke PG-13 avontuurtje. Fans gingen op hun achterste poten staan en het protest ging zo ver dat niemand minder dan mijnheer Willis himself – schuilend achter de nickname Walter B. – de film kwam verdedigen op het forum van een bekende Amerikaanse filmsite.

Maar wat bleek toen de eerste recensie boven water kwamen? Het vierde Die Hard-avontuur kreeg de ene goede recensie na de andere en werd omschreven als één van de betere sequels uit de reeks. Toch wat sceptisch trok ondergetekende naar de lokale bioscoop en het bleek al snel dat veel zorgen weer voor niets waren. Tegen alle verwachtingen in maakte de jonge Wiseman een bikkelharde actieprent met technisch perfect stuntwerk zonder al teveel CGI en een kale Willis in goeden doen. De actiester heeft het iconische personage weer onmiddellijk beet en het is een enorm fijn weerzien! In de bijrollen herkennen we de onderschatte karakterkop Cliff Curtis als FBI-hoofd Bowman en de knappe Mary Elizabeth Winstead als Lucy McClane. De Final Destination 3-actrice slaagt erin om de dochter van John McClane op een geloofwaardige manier neer te zetten. Tegen alle verwachtingen in is ook de casting van Justin Long een gouden zet geweest. Hoewel de schuchtere jongen uit Jeepers Creepers geen Samuel L. Jackson is. Dat neemt niet weg dat zijn met humor gekruide brok energie een mooi tegengewicht is voor good ol' Willis. De chemie tussen hen beide spat soms van het scherm en hoewel je wéét dat McClane en co het zullen redden, geraak je toch meermaals op het puntje van je stoel! Erg belangrijk in een Die Hard zijn uiteraard de slechteriken en ook daar maakte Wiseman prima keuzes. Hoewel de uitermate talentvolle Timothy Olyphant nergens kan tippen aan Alan Rickman of Jeremy Irons, is hij zeker evenwaardig aan de ijzige William Sadler. De andere bad guys worden prima ingevuld door een zoals het hoort bont internationaal gezelschap met op kop de fraaie Maggie Q uit Mission: Impossible III en de Franstalige acrobaat Cryl Raffaelli uit onder meer Kiss Of The Dragon. De enige die in de film echt niet thuishoort is regisseur Kevin Smith en zijn verlengd cameo-optreden.

De regie van Wiseman is strak en hij geeft Die Hard 4.0 een stevig tempo. In een tijdperk gedomineerd door flauwe CGI-spektakels was het een absolute verademing dat de regisseur opteerde voor de échte aanpak qua actie. Het stuntwerk is zoals eerder al aangehaald perfect en de actiescènes hebben een in lange tijd niet meer geziene dynamiek! Het is allemaal wel weer iets grootser ten opzichte van de drie voorgaande films, maar toch probeerde regisseur Wiseman het geheel zo realistisch mogelijk te houden. Enkel in de laatste act verliest hij even de pedalen met de overbodige "straaljager VS vrachtwagen"-scène. Hoewel voor velen het concept van Die Hard nog steeds 'actie in een besloten ruimte' blijft, buigt Wiseman dit net als McTiernan in Die Hard With A Vengeance mooi om. Hij pakt uit met beelden van bijna epische kwaliteit en toont door middel van kleine flitsen bij Jan Modaal thuis hoe terrorisme – ongeacht de grootte van de plaats van actie – iedereen raakt en in een claustrofobische greep kan houden. Terrorisme IS pure chaos en Wiseman brengt dat perfect over bij de kijker met als hoogtepunten de angstaanjagende montage van de Amerikaanse presidenten en het overvolle politiebureau. Ondanks het feit dat hier en daar de geloofwaardigheid even overboord gaat zit het scenario prima in elkaar met zélfs enkele actuele punten.

Ondanks het feit dat Die Hard 4.0 nooit de eerste plaats van de Amerikaanse boxoffice wist te veroveren werd de terugkeer van John McClane – PG13 of niet – een absolute voltreffer! De sceptici en analisten voorspelden een snelle val van de film, maar McClane-gewijs bleef het vierde avontuur hardnekkig kamperen in de boxofficelijsten. De 110 miljoen dollar kostende prent bracht wereldwijd bijna 400 miljoen dollar op en werd daarmee dé meest succesvolle aflevering uit de al erg populaire franchise. Michael Bay liet echter geen kans onbenut om uit te pakken met de hogere opbrengst van zijn CGI-farce Transformers tegenover Die Hard 4.0, maar Bruce Willis en de zijnen zullen er niet wakker van liggen. Die Hard 4.0 werd namelijk door de meerderheid van de fans én critici érg goed onthaald en de vierde film uit de franchise werd door veel kenners gezien als de beste actiefilm van 2007. Hoewel ik persoonlijk nog steeds Die Hard With A Vengeance de beste sequel uit de reeks vind, is deze vierde aflevering een eervolle toevoeging aan de actiefranchise.

Het grote verschil tussen de in onze contreien verkrijgbare PG-13 bioscoopversie (123: 27) en deze unrated cut (123:20) is de typische met "motherfucker" en ander fraais gedomineerde woordenschat van held tegen wil en dank John McClane. Verder zijn er een resem alternatieve scènes toegevoegd. Je ziet bijvoorbeeld nu de auto die McClane in de tunnel gebruikt wél in brand vliegen, wat de continuïteit enkel maar ten goede komt en je ziet de slechteriken tenminste bebloed op de grond liggen. Verder zijn de geluidseffecten veel intenser en hoor je meermaals botten breken. Hier en daar is er in de unrated cut duidelijk te zien dat het gevloek en getier van McClane achteraf werd toegevoegd. Hetzelfde kunnen we hier en daar ook zeggen van het toegevoegde CGI-bloed. Er is echter ook één spijtige keuze gemaakt: De geslaagde oneliner "I was out of bullets" in de autotunnel, werd aangepast naar het minder geslaagde "Thousand of people get killed by cars every year, it's just like four more". Een vreemde en wat flauwe keuze, maar deze hardere en meer gewelddadige cut past hoe dan ook beter bij de franchise. Het is een uitermate gemiste kans voor de echte fans dat distributeur Fox het niet nodig achtte om die in de Benelux uit te brengen!

BEELD EN GELUID
Het anamorfisch weergegeven 2.35:1-beeld is goed scherp, want op de DVD werd duidelijk waar er toch kleine toevoegingen waren van CGI. Het door Wiseman gebruikte kleurenpalet oogt staalachtig met veel blauwe tinten, maar de buitenshot ogen helder en realistisch. Diepte en detail zijn prima en filmgrain is maar miniem aanwezig. Heb in deze print geen enkel vuiltje of beschadiging waargenomen. Digitale compressiefoutjes blijven eveneens beperkt tot een absoluut minimum. De Engelse Dolby Digital 5.1-track klinkt dynamisch, agressief en bombastisch met goed verstaanbare dialogen uit de center. Ruis en oneffenheden zijn niet waargenomen. Het laag gaat goed door, maar toch had het allemaal nog een tikkeltje voller gemogen. De bijgevoegde Engelse DTS-track biedt hierop nog een marginale verbetering.

EXTRA’S (mmv. Werner)
In ruil voor een naar hartelust vuilbekkende John McClane moet je helaas de commentaartrack missen, want deze is missing in action op de eerste dvd van de UK versie. Voor de rest blijft alles bij hetzelfde zoals de Benelux Special Edition! De vier extra scènes voegen niet echt iets toe aan de film en al evenmin de acht minuten durende blooper-reel waarin de main feature de slappe lach van de acteurs is.

En dan is het even slikken. Vier of vijf ongewassen rockers van de ruwste variëteit die zich Guyz Nite noemen - de naam deed ons eerder denken aan een kwartet loverboy-castrati uit het Take That-genre - brengen een vier en een halve minuut durende aubade aan de meest fijnbesnaarde, altijd volgens de regels van het boekje werkende, gevoelige en diepmenselijke politieman aller tijden: John McClane. In evenveel strofes bezingen ze zijn vier filmische feelgoodfamilieavonturen die bekend staan als Die Hard, Die Harder, Die Hard With A Vengeance en Live Free Of Die Hard. Pret voor de allerkleinsten gegarandeerd, motherfuckers! De band maakt zelfs gebruik van een gastvocalist, ene B. Willis die zijn bekende one-liner Yippee-ki-yay, motherfucker! meer dan eenmaal ten gehore mag brengen. Zes minuten lang krijgen we daarna een behind the scenes-featurette waarbij de seks-en-drugs-en-rock-en-rollers hun diepgaande filosofie over het leven, het universum en de plaats van de mensheid daarin mogen verkondigen. Guyz Nite... het had bijna Spinal Tap kunnen zijn.

Over naar disc 2. Analogue Hero In A Digital World is een redelijk goed gestoffeerde, allesomvattende documentaire van dik anderhalf uur die in tien hoofdstukken alle aspecten van de film behandelt: de visuele effecten, de casting, de digitale bijkleuring, de montage en de muziek. Yippie-ki-yay Motherf*****! (22 min.) bevat een interview met Bruce Willis door Kevin Smith die zich als een kid in a candy store gedraagt omdat hij Bruce Willis mag interviewen. Zijn bijdrage is redelijk simplistisch van opzet. In een korte Fox-documentaire Fox Movie Channel Presents Fox Legacy maakt filmcriticus Tom Rothman het publiek warm voor de film door de beste fragmenten uit de eerste drie films nog eens boven te halen. Hacker Underworld (9 min.) pretendeert aan de hand van de getuigenis van ex-hacker Kevin Mitnick te peilen naar het waarheidsgehalte van de film. Mitnick heeft zelf een paar bescheiden hack-pogingen gedaan, maar het is maar de vraag of zijn "verhaal" terwille van de film niet flink met spek is gelardeerd. Homeland Security in a Cyber Age (10 min.) toont ons hoe de Amerikaanse veiligheidsdiensten al dan niet beveiligd zijn tegen massale internet-destabilisatieaanvallen. Ik vermoed toch ook dat men hier zeker het achterste van de tong niet gaat tonen. Tot slot leidt Justin Long ons in Matt's Pad With Justin Long Featurette rond in zijn nerd-appartement vol posters, half opgegeten hamburgers en computerbedrading. Eenieder met een tiener in huis die niet zo populair is bij de meisjes kan hetzelfde waarschijnlijk zien in de slaapkamer van zijn kroost.

CONCLUSIE
Hoewel Die Hard 4.0 niet zonder fouten is, maakte regisseur Len Wiseman er een spectaculair actiefestijn van dat niet misstaat naast de vorige films! De UK-versie bevat gelukkig wél de geprefereerde hardere versie en aangezien de technische specificaties zo goed als dezelfde zijn, weten de vele 'John McClane'-fans welke versie ze in huis dienen te halen!