FILM
Een film die je op het einde het gevoel geeft dat je wellicht wat hebt gemist of iets niet hebt begrepen, maar die door de regisseur bewust van een open of onduidelijk slot is voorzien, is altijd een beetje een ontgoocheling. Soms werkt die techniek perfect en blijft de aangesneden problematiek nog dagen door je hoofd waaien. Michael Hanecke's Caché (2005) is zo'n film en zelfs híj stopt heel discreet en zo onopvallend mogelijk de ultieme sleutel tot de oplossing in de laatste minuut van zijn film terwijl de aftiteling al loopt. De Taiwanese regisseur Leste Chen kiest in Eternal Summer schijnbaar voor een omfloerste afwikkeling, eentje die een onbevredigend gevoel creëert, en waarbij de indruk ontstaat dat hij z'n behoudsgezinde (Aziatische) publiek wil sparen door niet expliciet de voor de hand liggende keuze te maken en anderzijds een negatief einde bewust vermijdt om het (westers) holebipubliek niet te ontgoochelen. Maar schijn bedriegt, want Chen maakt wel degelijk een keuze, alleen stopt hij die keuze niet weg onder de aftiteling, maar plaatst ze aan de kop van de film, in de allereerste minuut zelfs. Eternal Summer begint nl. met drie jonge tieners op een bankje en de uitdrukking op hun gezicht voorspelt niet veel goeds, want Chen kiest uiteindelijk voor een oplossing die er naar westerse normen geen is en waarmee de jongeren in kwestie het óók moeilijk schijnen te hebben. Het vergt een sequel om aan de weet te komen hoe het afloopt met Jonathan, Shane en Carrie. Dus heeft deze film toch een onbevredigend einde...



Jonathan (Bryant Chang) en Shane (Hsiao-chuang Chang) kennen elkaar sinds de lagere school, sinds ze zeven of acht zijn. Shane is de herrieschopper en het ettertje, Jonathan de rustige en plichtsbewuste leerling. Via de schoolpsychologe worden de beide jongens voor de rest van hun schoolcarrière aan elkaar geklonken in de hoop dat Jonathans matigende invloed een positief effect zal hebben op de immer op kattenkwaad beluste Shane. De jongens worden onafscheidelijk, op school, op straat, thuis bij het maken van hun huiswerk of gewoon om de tijd te doden. Wat niemand weet is dat Jonathan eigenlijk al sinds het prille begin een oogje heeft op Shane: nog maar net geen kleuter meer vond ie die andere jongen al een spetter. Het toeval brengt ze voor vele jaren in elkaars buurt.

Tien jaar later zitten Jonathan en Shane in het laatste jaar van het middelbaar onderwijs. Shane heeft zich vooral op basketball geconcentreerd, Jonathan is de betere student gebleven. Zijn gevoelens voor Shane zijn in de loop der jaren niet veranderd, ze zijn eerder toegenomen en hebben zich verdiept. Een korte vriendschap met Carrie (Kate Yeung), een nieuwkomer uit Hong Kong, én een poging om met haar tot een intiemere relatie te komen, lopen slecht af. Carrie raadt wat er aan de hand is en adviseert Jonathan om Shane te confronteren met zijn gevoelens. Jonathan zwijgt en raakt in een kleine depressie. Het studeren gaat hem niet goed af en hij zal zakken voor z'n eindexamen. Shane, met veel slechtere cijfers, zorgt voor een verrassing: via zijn uitstekende sportprestaties kan hij het tij keren. Hij mag wél naar de universiteit. Jonathan plooit zoveel mogelijk op zichzelf terug. Elke aanblik van Shane doet pijn, want die is ondertussen bevriend geraakt met Carrie. Zij wordt voor Shane even belangrijk als Jonathan, ze wordt z'n vaste vriendinnetje, het enige meisje en de enige persoon naast Jonathan die interesse voor hem heeft. Tijdens een feestje verliest Jonathan zijn koelbloedigheid en slingert z'n frustraties in Shane's gezicht: ik wilde nooit je vriendje zijn, men heeft me ertoe verplicht. Het is waar en het is tegelijk gelogen, want ook zonder hulp van derden zou Jonathan toen al een poging hebben ondernomen om bij Shane in de buurt te komen. Het komt door de pijn, de niet-aflatende hunkering, de jarenlang verdrongen gevoelens. Nog dezelfde avond neemt Shane het initiatief van zijn beste vriend, zoals hij Jonathan pleegt te noemen, over. Het wordt geen onverdeeld succes.



In Eternal Summer tekent de Taiwanese regisseur Leste Chen een prachtig portret van zijn beide hoofdrollen. Jonathan is van kindsbeen af het meer volwassen en serieuze type, Shane heeft vooral zijn zonnig karakter mee en zijn onbezorgdheid en die compenseren zijn ongeduld en zijn oppervlakkigheid. Chen hanteert een vrij hoog tempo om de jongensjaren te visualiseren en bovendien kiest hij aantrekkelijke en geloofwaardige fragmenten om de warme vriendschap tussen beide jongens te illustreren. Vanaf het moment dat Carrie, de nieuweling uit Hong Kong, ten tonele verschijnt, verdwijnt de eenvoud en de onschuld uit de vertelling en neemt het tempo af. Het geeft de regisseur ruim de tijd en vooral ruim de mogelijkheid om zich te verdiepen in de gevoelswereld van zijn drie personages om vervolgens hun motieven te analyseren. Jammer genoeg beperkt hij zich grotendeels tot de innerlijke strijd van Jonathan, want Shane verdwijnt een hele tijd uit beeld: we zien hem nog af en toe basketball spelen en z'n beste vriend plagen uit verveling. Over zijn relatie met Carrie komt de kijker té weinig aan de weet: zijn ze intiem, wordt meer gekust dan de vluchtige scènes daaromtrent tonen, bedrijven ze de liefde? Leste Chen doet geen moeite om duidelijk en expliciet man en paard te noemen. Omdat de dvd geen Weggelaten Scènes bevat, blijft dat onderdeel van de film vaag. Het is een hiaat in het scenario, maar wellicht niet zonder reden, want net daardoor kan de regisseur de toeschouwer veel langer in het ongewisse laten over de mogelijke uitkomst van de latere confrontatie tussen Jonathan en Shane. Het is een trucje om het scenario kunstmatig op te rekken, maar dat wordt bestraft met een haast slenterend tempo.



De rol van het personage Carrie is problematisch: ze brengt de innerlijke crisis van Jonathan niet echt op gang, die ís al volop bezig, ze brengt de jongens niet dichter tot elkaar met betrekking tot de behandelde problematiek, ze doet evenmin het omgekeerde om er zelf beter van te worden en dus gaat het hier in feite om een totaal overbodige figuur. Niet echt, want schijn bedriegt opnieuw: Carrie heeft wel degelijk een zeer belangrijke rol in het verhaal. Zij kan de kijker nl. de allerbelangrijkste ontbrekende schakel leveren, die over de seksuele geaardheid van Shane, want die delicate aangelegenheid heeft Leste Chen op tien minuten van het einde van zijn film nog altijd niet aangesneden. Maar zover komt het dus niet, Carrie blijft wat dat betreft een gesloten boek. Anderzijds: ze blijft en dat is al even veelbetekenend. Maar daardoor ontstaat er wel een heel vreemde situatie die gespeend is van realisme: seksuele geaardheid is nl. geen keuze zoals morele en ethische principes die wél bijstelbaar zijn onder invloed van externe maatschappelijke en culturele factoren en scholing.

BEELD EN GELUID
Eternal Summer heeft frisse en aantrekkelijke kleuren, vooral in de eerste helft van de film. Later wordt het palet bont en donker als de relaties onder spanning staan. In de nachtelijke scènes voert blauw de boventoon. De gebruikte master is vrij van ongerechtigheden en beschadigingen en de transfer is helemaal in orde, want zelfs in de heel donkere scènes is er geen sprake van uitwaaiering of vlakvorming van de bruine tinten. De detaillering kon beter, maar de scherpte is perfect. Het geluid staat in een 5.1-versie met de stemmen vooraan, links en rechts en de geluiden in het midden. De subwoofer wordt minimaal gebruikt, want de overwegend oosterse muziek heeft het niet zo begrepen op diepe tonen. De kleine geluidjes zitten in de surround en daar is er af en toe sprake van verrassende effecten, zij het altijd in beperkte mate.



EXTRA'S
Traditioneel staan er niet veel extra’s op een reguliere Homescreen-uitgave en dat is ook hier het geval. Het aanbod beperkt zich tot een aantal Andere trailers, onder meer Boy Culture, Angel en Broken Sky.

CONCLUSIE
Eternal Summer van de Taiwanese regisseur Leste Chen is een intimistisch coming-of-agedrama over twee jongetjes die al op vroege leeftijd met elkaar kennis maken. Eén van beiden is homo, de andere is vooral met sport bezig. Tijdens de puberteit wordt de druk op hun relatie groot, want dan gaat seksualiteit een rol spelen. Leste Chen presenteert twee sterke hoofdrolspelers en een scenario dat tot halfweg de film voor inleving en medeleven zorgt, daarna wordt de vertelling brokkelig en een beetje stuurloos met een weinig realistisch slot als apotheose.