FILM
Toen ruim vier jaar geleden de eerste film in de Saw-franchise in de bioscopen kwam, had wellicht niemand durven vermoeden dat de prent de baanbreker zou worden voor een heel nieuw genre: martelporno. Quasi iedere horrorfilm die tegenwoordig gemaakt wordt, probeert namelijk zijn voorgangers te overtreffen in gruwelijkheid en sadisme. De rode draad in alle verhalen is niet langer de behoefte om een publiek angst aan te jagen maar om het misselijk te maken met liters nepbloed en mensonterende slachtpartijen. Het oude gezegde dat iets niet laten zien angstaanjagender is dan iets wel laten zien, wordt flagrant met de voeten getreden. Nodeloos te zeggen dat het niveau van de martelpornofilms met iedere bloederigere kloon dichter bij het absolute artistieke nadir komt. Wie het genre echter een prent wil schenken die nóg slechter is dan Captivity zal van goeden huize moeten komen.

Captivity brengt feitelijk niets nieuws: Jennifer, een jonge actrice/fotomodel wordt al in de eerste vijf minuten gevangengenomen en opgesloten op een vreemde locatie. De identiteit van haar ontvoerder blijft geheim voor de kijker, net als zijn motieven. In tegenstelling tot verwante zielen uit andere horrorfilms lijkt de man er echter niet op uit zijn slachtoffer te doden. Hij onderwerpt haar louter aan wansmakelijke sadistische spelletjes die vooral bedoeld schijnen om haar geest langzaam te vernietigen. Jennifer blijkt bovendien niet de enige gevangene in het huis. In een aangrenzende kamer zit ook de jongeman Gary vast. Het duo slaagt erin met elkaar in contact te treden en hoopt door samen te werken het hoofd te kunnen bieden aan hun ontvoerder.




Dat originaliteit beslist geen troef is in Captivity mag duidelijk wezen. Het is echter niet voldoende als oorzaak voor de onverstaanbare zinloosheid van de film. De makers verbergen nauwelijks dat ze willen mee surfen op het succes van eerder martelporno’s en injecteren niets van persoonlijke stijl of opvatting in de prent. Niettemin kan Captivity bogen op enkele innovaties (waarvan het resultaat helaas vooral een slechtere film is). Zo ontspoelen de eerste twintig minuten zich haast als een stille film: er is nauwelijks enige dialoog, op de occasionele wanhoopskreet van Jennifer na. Hadden de makers deze lijn doorgetrokken, was er misschien iets (relatief) moois uit gegroeid, maar al gauw kiezen ze voor dialoog en dus voor de zoveelste generische ‘enge’ prent. Een andere innovatie lijkt in eerste instantie het complete gebrek aan motief voor de sadist van dienst, maar ook dat wordt in het tweede deel netjes opgelost.

Wie zou bovendien vermoeden dat een man als Roland Joffé achter dit fiasco zit? De regisseur die halverwege de jaren tachtig met intelligente, maatschappijkritische films The Killing Fields en The Mission de wereld verbaasde, is wel erg diep gezonken. Zijn regie is professioneel genoeg, maar in de montage smeedt hij daar geen coherent verhaal van, laat staan een beklijvende film. Ook als acteursregisseur faalt hij jammerlijk want Elisha Cuthbert (leerde ‘Kim Bauer’ dan niets van het House Of Wax-débacle?) noch Daniel Gilles zijn geloofwaardig als de slachtoffers. Pruitt Taylor Vince zou bovendien beter een nieuwe impresario inhuren, eentje die hem andere rollen aanbiedt dan louter die van de stereotiepe psychotische killer. Op alle andere vlakken maakt Joffé ook de verkeerde keuze waarvan een voorspelbare belichting en een ongeïnspireerd setdesign het meest opvallen.

Vergoelijkende elementen zijn kortom niet aanwezig in Captivity: dit is een miskleun van gigantische proporties. Hoewel, één lid van de crew overstijgt toch het laakbare bronmateriaal. Componist Marco Beltrami – beslist geen nieuwkomer in het horrorgenre – geeft zijn muziek een vettige knipoog mee. Zijn pulserende harde ritmes spelen leentjebuur bij Bernard Herrmanns Psycho-muziek maar zetten de noten zo zwaar aan dat een parodiërende toon nooit veraf is. Beltrami had duidelijk door dat enkel een humoristische approach Captivity nog bekijkbaar kan houden. Want alles wat zo slecht is als deze film moet met een relativerend korreltje zout genomen worden.




BEELD EN GELUID
Op de audiovisuele presentatie op dvd valt heel wat minder aan te merken dan op de artistieke kwaliteit. Een prima scherpte, een uitstekend kleurenpalet en een zeer degelijk contrast maken het kijken naar de film toch een beetje aangenaam. Vuiltjes of printbeschadigingen zijn nergens te bekennen. De soundtrack laat de keuze tussen een DTS-spoor en een DD 5.1-track. Beide geven uitstekend de muziek weer, maar laten soms steken vallen in de dynamiek van de dialogen.

EXTRA’S
Eens te meer voegt DFW een tweede disk toe, terwijl de film op de eerste disk op een enkele laag geperst is en de extra’s samen nog geen uur materiaal bieden en dus perfect op één dubbelgelaagde schijf hadden gepast. Bovendien is de bonussectie een oefening in nutteloosheid. Enkele Liner Notes schetsen kort de bewogen ontstaansgeschiedenis van de prent, terwijl de Fotogalerij tien stills bevat. Ook de gehate, door DFW gepatenteerde Film Clips duiken op: fragmenten uit de film zonder verder nut. Behind the Scenes (7 min.) is feitelijk een korte B-roll en de Interviews (32 min.) met cast en crew leveren louter standaardantwoorden op. Afrondend bevat de schijf Trailers voor Captivity en vijf andere DFW-releases.

CONCLUSIE
Captivity is martelporno van het ergste soort: een psychopaat vernedert zijn slachtoffer in gruwelijke, levensbedreigende proeven die met het opwekken van angst bij de kijker al lang niets meer te maken hebben. Alle betrokkenen zouden deze film beter van hun cv schrappen, willen ze nog aan werk geraken in de toekomst. Beeld en geluid op de disk zijn van goede kwaliteit, maar de bonussectie is een maat voor niets.