FILM
Een wiitte tekst op zwarte achtergrond die begrippen en namen uitlegt over Italiaanse politiek en politici, geen geluid, enkele minuten lang: zo begint Il Divo. Niet meteen een explosieve start van een politieke biografie over de droogstoppel Giulio Andreotti die tot zeven maal toe premier was van Italië. We maken ons op voor een slaapverwekkende dikke 100 minuten... als plots de begingeneriek ons opzwepende deuntjes brengt (Cassius) die gepaard gaan met enkele koelbloedige liquidaties. De toon is gezet: dit wordt geen ordinaire politieke film!

Het verhaal biedt ons een kijk op de laatste ambtstermijn van Andreotti, zijn levens- en denkwijze en de rechtzaken waarin hij beschuldigd werd van corruptie, banden met maffiosi en andere minder nette affaires. "Bomen hebben mest nodig om te groeien" , vond hij en om zijn visie te realiseren waren dan ook alle middelen goed. De titel is de mannelijke variant van een "diva" en slaat op de machtspositie die Andreotti gedurende vele jaren in de Italiaanse politiek genoot, maar wijst tegelijk ook op ironische wijze op zijn emotieloze vertoning. Noch in publiek, noch in zijn intiemere kring geeft de politieke veteraan een krimp: zijn gezicht blijft altijd in een strakke, oersaaie plooi en de hilarische scène "Andreotti versus kat" illustreert perfect zijn ingetogenheid. Zelfs met zijn eigen vrouw is het meest intieme contact (dat we te zien krijgen) het moment waarop ze elkaars hand vast houden, kijkend naar de televisie. Toni Servillo (Le Conseguenze Dell' Amore, 2004, Gomorra, 2008) zet de droge politicus meesterlijk neer; hij maakt zich het vreemde loopje en het slappe handje eigen en vermijdt elke stemintonatie van zijn personage. Enkel in de monoloog gericht aan Livia, Andreotti's vrouw, verheft de divo een keer z'n stem. In deze mermorabele scène komt Andreotti's innerlijke overtuiging naar boven: dat een goddelijk mandaat (el mandato divino!) hem het recht gaf om het slechte in te zetten voor het goede van het land, maar terwijl beseffend dat ook hém schuld treft voor de gevallen slachtoffers.



Il Divo is bij wijlen flitsend (zeker voor z'n genre), houdt deen goed tempo aan en wordt begeleid door een gewaagde, maar geslaagde soundtrack. Op vele vlakken is het een verademing wat stijlkeuze betreft voor dit genre film en heimelijk hopen we dat het een trendsetter mag zijn voor toekomstige politieke en/of biografische films.
Al deze lof moeten we echter temperen met een niet onbelangrijk negatieve vaststelling: de opeenvolging van namen, politieke partijen en gebeurtenissen (wie vermoordt nu precies wie?) is zeer verwarrend en voor een leek in de Italiaanse politiek een haast onmogelijke opdracht om bij te houden. Enig huiswerk maken voor je naar deze schijf kijkt of tijdens het afspelen een notitieboekje bij de hand houden is misschien geen slecht idee! Het is allerminst noodzakelijk om elk detail van de plot te snappen om van de film te genieten, maar de overload van Italianen met exotische namen die na introductie meteen sterven om later in het stukopnieuw te verschijnen, het werkt storend.



BEELD EN GELUID
Het beeld krijgt een mooie transfer met weinig tot geen korrel en met heldere kleuren. Het zijn echter de - vaak verrassende - camerastandpunten die de aandacht van de kijker trekken en die van Il Divo een visueel aangenaam kijkstuk maken. De soundtrack is zeer gevarieerd: van Vivaldi en Fauré over hedendaagse pop tot zelfs sambamuziek! Elk lied is goed gekozen en geeft de scènes een extra intensiteit of zorgt voor een tempowissel in de film. Het geluid - zowel de muziek als de vele geweerschoten - komt zeer goed tot zijn recht met de 5.1-track.



EXTRA'S
Weinig speciaals onder de Italiaanse zon: alleen de trailers van Il Divo zelf, Gomorra (2008), Le Conseguenze Dell' Amore (2004), Il Dolce E L'Amaro (2007) en Boy A (2007).

CONCLUSIE
El Divo is een politieke biografie zoals je die zelden ziet, visueel verbluffend als gevolg van originele camerahoeken en/of een flitsende montage, een vette soundtrack en bovendien een ijzersterke Toni Servillo.
Minpunt is het feit dat het verhaal door de vele personages (politici, maffiosi, reporters,...) die komen en gaan moeilijk te volgen is. Voor kenners van de vroegere Italiaanse politiek zeker een aanrader, maar ook de politieke leken kunnen een onderhoudende filmavond beleven met deze winnaar van de Juryprijs op het Film Festival van Cannes (2008).