De 16-jarige Martín simuleert na de zwemles een oogblessure zodat z’n zwemleraar Sebastián hem naar een ziekenhuis brengt. Na afloop biedt hij de jonge knaap een lift aan, maar Martín maakt van de gelegenheid gebruik om z’n zwemleraar een verhaal op de mouw te spelden over een overnachting bij z’n vriend Juan Pablo, z’n grootmoeder die hem bij gevolg niet thuis verwacht, de gemiste afspraak met Juan Pablo wegens het ziekenhuis bezoek, etc. Voor Sebastián zit er niets anders op dan de leerling mee naar huis te nemen, een broodje te serveren en hem nadien naar het huis van z’n vriend te brengen. Maar eens in de buurt blijkt Martín niet meer te weten waar Juan Pablo precies woont. Sebastián belt z’n vriendin Mariana om de situatie te bespreken, zegt dat het misschien leuk is om met z’n drieën wat te eten en daarna bij hem te overnachten, maar de jonge vrouw gaat niet op z’n aanbod in. Ze heeft wat anders om handen vanavond. Dus zit er voor Sebastián niets anders op dan Martín mee naar huis te nemen, goed en wel beseffend dat zulks tegen de schoolregels is en bovendien gevaarlijk wegens het feit dat het om een minderjarige gaat.
 

De dag nadien hoort Sebastián op school een andere versie van de feiten: Martíns ouders hebben er hun ongerustheid geuit over zijn nachtelijke escapade waarover ze niet op voorhand op de hoogte waren. De zwemleraar raakt lichtjes in paniek, maar als Martín in de loop van de dag zijn excuses maakt, lijkt de situatie – voorlopig toch – onder controle. Tegelijk zorgt de 15-jarige er wel voor dat Sebastián zich van zijn aanwezigheid tijdens en na de les bewust is. En dan valt Martín van een dak als hij een voetbal probeert te recupereren en overlijdt.

 

De Argentijnse regisseur Marco Berger debuteerde in 2009 met Plan B, een film die op de goedkeurig mocht rekenen van onze redactie wegens een stevige scenario, een goed gedoseerde spanning en een bijzonder gevoel voor realisme en sensualiteit. In z’n nieuwe productie Ausente geeft de onderliggende spanning de film een thrillerachtige kwaliteit die ruim 50 minuten volgehouden wordt, nl. tot op het moment dat het hoofdpersonage z’n actieve rol verliest. Het effect wordt bereikt via suggestieve close-ups, uitdagende blikken, verwarde gelaatsexpressies en een antagonist die stilaan z’n koelbloedigheid schijnt te verliezen of die in elk geval ten prooi is aan totale verwarring. Dat aspect treedt vooral in het laatste halfuur van de film op de voorgrond, dus na de dood van Martín, want de zwemleraar lijkt minder zeker van zichzelf dan aanvankelijk het geval is en bovendien zien we een aantal scènes passeren die zich eerder tussen de beide mannen hebben afgespeeld en die de regisseur niet in z’n film heeft gestopt en die het voorzichtig voor de toeschouwer opgetrokken beeld van Martín en Sebastián in gevaar brengen. Als het waar is dat sommige mensen gevoeliger zijn inzake de ware, de verdrongen of zelfs de onbekende seksuele gerichtheid van andere individuen, dan komt de rol die de regisseur Martín in het zich afwikkelende drama toekent in een totaal nieuw daglicht te staan.
 

 

Voorzichtig realiteit en fantasie manipuleren, het is een kwaliteit die regisseur Marco Berger in de vingers lijkt te hebben, en de subtiele manier waarop hij deze intimistische thriller laat evolueren in de richting van een zeer persoonlijke identiteitscrisis wijst op een gezonde en optimistische kijk op het leven, want mocht dit een Vlaamse of Belgische productie zijn, dan draaide ze – gezien de ervaringen uit het nabije verleden - naar alle waarschijnlijkheid uit op een seksueel schandaal met verreikende implicaties. In Ausente lijkt het er even op dat de volwassen hoofdfiguur het slachtoffer wordt van een door een adolescent fijntjes uitgeknobbelde valstrik waardoor de plotse omslag in het scenario op een donderslag bij heldere hemel lijkt, want van het ene op het andere moment wordt de hoofdverhaallijn afgebroken en houdt de regisseur niets over om dit project tot een goed einde te brengen. De keuze die volgt is dan ook verrassend en onverwacht, maar niet onmogelijk en omdat de regisseur vermijdt om een te nadrukkelijk statement te maken, blijft z’n optie tot op het einde geloofwaardig.

Carlos Echevarría (Sebastián) kon u eerder aan het werk zien in Un Año Sin Amor (2005) van z’n landgenoot en regisseur Anahi Berneri, maar in deze film krijgt hij de rol die bij z’n talent past, want ook al is er geen sprake van veel dialogen, toch slaagt hij erin om de kijker in z’n hoofd te laten kijken. Javier De Pietro (Martín) debuteert in deze film. Veel heeft z’n rol niet om het lijf, maar de boodschap weet hij op niet mis te verstane manier over te brengen. In de nevencast zien we Antonella Costa als Sebastiáns vriendin Mariana, die in 2005 een klein rolletje voor haar rekening mocht nemen in Diarios de Motocicleta van de van oorsprong Braziliaanse regisseur Walter Salles met in de hoofdrol Gael García Bernal.

De beeldkwaliteit is goed, maar niet perfect. Zo zijn de heel erg donkere scènes in de film weinig gedetailleerd en korrelig van structuur en is er sprake van zo weinig licht dat het voor de kijker onmogelijk is om na te gaan wat er eigenlijk aan de hand is, want hij ziet zo goed als helemaal niets. De transfer daarentegen is netjes uitgevoerd zoals we dat van een Homescreen-release mogen verwachten. Het geluid staat in 2.0, maar meer hoeft deze rustige film ook niet.
 

Een aantal Andere Trailers. 
 

Even lijkt regisseur Marco Berger een verhaal te willen vertellen zoals er dertien in een dozijn zijn, maar dan tovert hij een wit konijn uit z’n hoge hoed en wordt Ausente een film die het waard is om te worden bekeken. Dat vonden ze trouwens ook op het Film Festival van Berlijn waar de film in 2011 werd bekroond met de Teddy Award als beste gayproductie van het voorbije jaar.