SERIE
Af en toe bekruipt de nostalgie naar mijn jeugdjaren me als een snotvalling met dit koude winterweer. Ik heb net ergens in Frankrijk een mooi boek over leven en werk van Peyo op de kop getikt, en dan kan ik toch weer niet aan de neiging ontsnappen om nog in plaats van de gebruikelijke Blu-raydisk nog eens een andersoortig blauw schijfje uit mijn collectie te plukken, en me te installeren voor een avondje Smurfplezier. Nog steeds ongemakkelijk door de compleet oneerbiedige Smurfenfilm van Raja Gosnell, volgens mij een kapitale verkrachting van het bronmateriaal door iemand die compleet de culturele finesse van de Smurfen niet snapt, leek het me interessant om nog eens te gaan grasduinen in het betere Hanna-Barberawerk. Het aantal dergelijke schijfjes nadert intussen toch al gevaarlijk de veertig, en alhoewel een seizoensgebonden collectie er niet dadelijk schijnt in te zitten schiet Limelights toch wel een beetje op met op gezette tijden enkele van de honderden (!) tekenfilmpjes van De Smurfen op schijf te zetten.

Deze collectie bevat allemaal afleveringen over de Smurfin, waardoor ik me genoodzaakt zie om een beetje aan stripeducatie te gaan doen. Het album De Smurfin, waarin de blonde vamp voor het eerst haar opwachting maakte, was het derde uit de reeks, en moet gekaderd worden in een tijd waarin vrouwelijke heldinnen in striptijdschriften als Robbedoes (of elders) nog taboe waren. Als er al vrouwen in strips voorkwamen, dan waren het hysterische karikaturen als Tante Sidonia of vrouwelijke vliegdekschepen als Madame Pheip; het pionierswerk van Yoko Tsuno en Natasja ligt dan nog ver achter ons. Peyo kwam op het lumineuze idee om Gargamel het smurfendorp te laten teisteren door de vredige gemeenschap van allemaal jongetjessmurfen een Smurfin aan te smeren. Ze ziet er aanvankelijk ook helemaal anders uit dan we gewoon zijn: een trutje met zwart piekhaar dat overal rel schopt en nergens graag gezien is. Wanneer ze tot overmaat van ramp nog eens bijna het smurfendorp onder water zet, en de Smurfen te weten komen dat ze een creatuur van Gargamel is, moet Grote Smurf zijn grootste magisch talent aanwenden om Smurfin van de broodnodige plastische chirurgie te voorzien. De stemming in het dorp slaat compleet om wanneer de Smurfen voor het eerst het aantrekkelijke blondje zien, en ze worden allemaal halsoverkop verliefd op haar.

De strip eindigt evenwel op een ietwat zielige noot: omdat ze niet langer de harmonie in het Smurfendorp wil verstoren, trekt Smurfin op het einde van het verhaal de wijde wereld in, nadat ze evenwel heeft beloofd om af en toe nog eens langs te komen. Voor Peyo en de door-en-door katholieke uitgeversfamilie Dupuis, waarvoor een promiscuë situatie als het samenhokken van een ongetrouwd wijfje tussen de mannetjesspecimen in de jaren 60 onbespreekbaar was, was het makkelijk om een einde aan het album te kunnen breien en gewoon terug naar het originele uitgangspunt terug te keren. In het volgende album, Het Ei En De Smurfen, is er van Smurfin geen sprake meer.

De tekenfilmstudio's Hanna-Barbera zorgden echter voor een kentering in het smurfendorp. Alhoewel de verfilming van De Smurfin, overigens de allereerste aflevering van de tekenfilmreeks, nogal getrouw het album volgt, eindigt de tekenfilm met het heugelijke nieuws dat Smurfin zich definitief in het dorp vestigt, nadat ze het vertrouwen van de Smurfen teruggewonnen heeft door Gargamel schaakmat te zetten. Allicht wilde de tekenfilmstudio ook wat van de vrouwelijke demografische doelgroep voor zich winnen door een karakter te introduceren waarmee de kijkertjes zich makkelijker konden vereenzelvigen, een truc die ze overigens later nog zouden herhalen met het introduceren van de Kleutersmurfjes. En ongeveer in diezelfde periode duikt Smurfin ook terug plots in de strips van Peyo op, alsof ze nooit het vredige dorpje heeft verlaten. Allicht valt er al eens wat getrek en geduw te bespeuren wanneer de Smurfen elkaar verdringen voor haar hand, maar diplomatisch genoeg kan Smurfin zich niet binden aan één Smurf, en leeft het vrolijke volkje verder in harmonie, zonder dat er kleine Smurfjes van komen (Babysmurf werd geleverd door de ooievaar, echt waar!)

Wat ons overigens bij een tweede faits divers brengt: de aflevering De Smurfen In Vuur En Vlam, één van de merkwaardigste adaptaties van een album. De titel refereert naar een serie losse valentijnscartoons die Peyo tekende, die achteraf als filler material na een volledig verhaal in album verscheen. In het verhaal wordt Smurfin betoverd door Gargamel, en verdeelt ze het dorp in twee kampen wanneer ze aankondigt dat ze als minnaar zowel Potige Smurf als Knutselsmurf heeft uitverkoren; alleen moet het duo nog uitmaken wie van hen twee met de pluimen kan gaan strijken. De rest van het verhaal is een bewerking van een ander album, Peyo's zeer politiek getinte Smurfe Koppen En Koppige Smurfen, waarin de tekenaar de Belgische taalkwestie onder de loep neemt en de Smurfen laat uitkristalliseren in twee rivaliserende kampen, de Noordsmurfen en de Zuidsmurfen, die blijkbaar niets beters te doen hebben dan elkaar te bekampen over het feit of het nu een kurkensmurfer of een smurfentrekker moet zijn. Het album in kwestie is qua satire ongeveer het poignantste album dat niet alleen uit Peyo's koker kwam, maar tout court ooit van de persen van Dupuis is gerold. De subtiliteit van de Belgische politiek is natuurlijk onbegrijpbaar voor een doorsnee Amerikaan, vandaar dat het conflict hier wordt uitgelegd als een drang tussen twee rivaliserende smurfenkampen. Een deel van de grapjes gaat daardoor compleet verloren, zoals het trekken van een streep door het Smurfendorp die duidelijk de taalgrens symboliseert - compleet met een "Brusselse" Smurf die de pech heeft dat de grens dwars door zijn huis loopt. Andere grappen zijn gewoon compleet weggelaten, zoals de betoging van de Noord- en Zuidsmurfen in het andere deel van het dorp, waar niemand komt naar kijken omdat alle andere Smurfen net in een tegenbetoging in het andere dorpdeel marcheren.

AFLEVERINGEN
Bedoeld als een uitzending van een half uur bestaan er Smurfenfilmpjes van 25 en 12 minuten, waarbij een aflevering dan uit één langere of twee kortere verhaaltjes bestaat. Deze disk bestaat uit twee langere en twee kortere afleveringen.

De Smurfin

Gargamel heeft het ultieme middel bedacht om tweedracht te zaaien in het altijd vredige Smurfendorp: hij creëert een Smurfin, die in de kortste keren de boel op stelten zet. Smurfin moet kiezen of ze voor Gargamel blijft bijklussen en het dorp ten gronde richt, of toch maar zich de vriendelijke bejegening van haar medesmurfen laat welgevallen en een beroep doet op Grote Smurf om haar er een beetje appetijtelijker te laten uitzien. Of ze in aanmerking komt voor het ware smurfendom zal ze echter zelf moeten uitvinden.

De Smurfenkleurenbril

Knutselsmurf hoopt dat hij de charmes van Smurfin kan winnen door haar een betoverde bril cadeau te doen waarmee het leven er iets roziger uitziet. Smurfin loopt echter in een val van Gargamel, die ze verkeerdelijk aanziet voor een charmante prins.

De Smurfen In Vuur En Vlam

Het is blijkbaar lente, want de Smurfen staan elkaar te verdringen om de charmes van Smurfin te winnen. Grote Smurf, die zelf ook niet afkerig is van vrouwelijk schoon, vindt dat het tijd is dat Smurfin een partner kiest. Wanneer ze in het bos in retraite gaat om na te denken over haar keuze, wordt ze bedwelmd door een verdovende plant van Gargamel, die haar opdraagt om tweedracht in het smurfendorp te zaaien door niet één, maar twee mogelijke bruidegommen te kiezen.

De Lokken Van Smurfin
Deze aflevering is duidelijk van recentere datum dan de klassiekers hiervoor. De heks Hagatha wil indruk maken op haar nieuwe minnaar, wat niet evident is met een kale bol en een rosse pruik. Ze wil een weelderige haardos zoals de Smurfin, en ze ontvoert haar om haar blonde lokken te gebruiken in een magisch haargroeimiddel. De catch is dat Smurfin echter zelf uit vrije wil haar haar moet afknippen opdat de formule zou werken.

BEELD EN GELUID
Een opperbeste beeldkwaliteit zit er voor een tekenfilm met meer dan 25 jaar op de teller niet in. Er zitten geen extreme fouten in, maar de scherpte is duidelijk zwak en ergens afgetapt van een analoge bron. De kleuren vallen nog mee en vertonen niet te veel fluctuaties. De filmpjes zijn veelal van de oudere selectie, waarin het gesproken Noord-Nederlands nog iets minder dialectgekleurd was dan in de latere filmpjes. De klassieke muziekthema's komen in de oudere filmpjes ook iets nadrukkelijker aan bod, en klinken zoals in de aflevering De Smurfin iets nadrukkelijker dan het muzikale behang dat gewoonlijk wordt gebruikt.

EXTRA'S
Uiteraard niets, comme d'habitude.

CONCLUSIE
Dit is één van de betere smurfencompilaties met iets klassiekere afleveringen, die mooi in het smurfencanon passen. Vooral de aanwezigheid van de allereerste aflevering maakt deze disk memorabel.