In het noorden was de situatie ondertussen heel verward. De inwoners van York hadden de Vikings steun beloofd om Engeland helemaal te veroveren, maar hoofdman Harald III van Noorwegen eiste als garantie 500 gijzelaars. Die zouden hem bij de brug van Stamford overhandigd worden, waar hij met niet meer dan tweederden van zijn leger verscheen vanuit z’n kampement 25 km verderop langs de kust. Groot was z’n verbazing toen bleek dat de Engelse troepen een verbond hadden gesloten met de inwoners van York en hem op stonden te wachten aan de brug. De strijd was hevig en aanvankelijk was er voor de Engelsen geen doorkomen aan, maar via een list wisten ze het tij te keren en de Vikings te verjagen, ondanks versterkingen die ondertussen vanaf de kust waren gearriveerd. De slag bij de brug van Stamford betekende het einde van 200 jaar Viking-terreur in Engeland. De Engelsen hadden evenwel duizenden manschappen verloren en hun eenheden waren was tijdens de achtervolging van de vijandelijke troepen over een grote oppervlakte verspreid geraakt. Het duurde tot begin oktober vooraleer iedereen weer min of meer op dezelfde plaats was en de lange tocht naar Sussex kon worden aangevat voor de confrontatie met de uitstekend getrainde Normandiërs en hun machtige cavalerie die met veel moeite de overtocht van het Kanaal had gemaakt. In Hastings stonden de beide legers tegenover elkaar met een strategisch voordeel voor de Engelsen: zij stonden op de helling, de Normandiërs in het dal. Desondanks trokken de Engelsen dit keer aan het kortste eind.

In de miniserie 1066 worden de historische feiten over de slag bij de brug van Stamford en die bij Hastings zeer nauwkeurig naverteld. Daarvoor doen de makers een beroep op een verteller, want voor wie onbekend is met de precieze toedracht van de affaire, is de film zonder zijn commentaar zo goed als niet te volgen. Er is nl. sprake van verschillende partijen en verschillende confrontaties, maar bovendien speelden ook logistiek factoren en de weersgesteldheid een grote rol, want eigenlijk was het oorlogseizoen in principe voorbij (in de middeleeuwen vocht men liefst bij droog en zonnig weer met het oog op de zware bepantsering van de ridders), want dat liep ongeveer van Pasen tot eind augustus. Bovendien was er ook een praktische reden: niet-professionele soldaten (boeren, landslieden,…) hoefden thuis de zaaitijd en/of de oogstperiode niet te missen. De aanwezigheid van een verteller én van redelijk wat tussentitels (data, vertaling van Noorse en Angelsaksische namen) geven de miniserie een documentaire look, mede omdat – in tegenstelling tot wat kijkers op IMDB beweren – de karakters nauwelijks zijn uitgewerkt. Ze worden opgevoerd in een aantal melodramatische en uiteraard in de grote oorlogsscènes, maar wie ze eigenlijk zijn en wat hen bezielt, het komt nauwelijks aan bod. Bovendien kiezen de makers ook duidelijk positie tegen de Vikings en de Normandiërs, waarbij ze gemakhalve vergeten dat hun eigen Angelsaksische voorouders zich vanaf de 5de eeuw in de Romeinse provincie Britannia vestigden en daarbij de geromaniseerde Kelten (Romano-Britten) naar de uithoeken van het eiland verdreven (huidige Wales en Cornwall).

Als gevolg van het gebruikte procedé is 1066 maar gedeeltelijk een geslaagd project wegens het opvallende didactische karakter, waardoor te allen tijde het gevoel overheerst dat je naar een goedbedoelde uitzending van het ouderwetse schooltelevisie zit te kijken. Dat de special effects weinig verrassend zijn wegens een klein budget, het speelt uiteraard ook mee in de algemene appreciatie, en dan is er nog die vreemde keuze om de Noormannen (en later de Normandiërs) tijdens de eerste confrontatie hun eigen taal te laten spreken (mét Engelse ondertitels) om ze vervolgens als volbloed Engelstaligen op te voeren. Logisch is het niet. Nog even vertellen dat Ian Holm (Lord of the Rings, The Hobbit) de rol van de verteller voor z’n rekening neemt en dat Francis Magee (Layer Cake, Sahara) in de rol van de Engelse legeraanvoerder kruipt.