SERIE
Laatst viel mijn oog op een biografie van Yvan Delporte, de man die jarenlang als officieuze hoofdredacteur aan het hoofd stond van het weekblad Robbedoes. Alhoewel de man nooit een stripreeks op zijn naam heeft gehad, werkte hij onder meer mee aan de scenario's van Isabel van Will en tal van bijdragen van Franquins Guust Flater via faux redactionele bijdragen in de reeks Heet van de redactie. De man werd echter gedefenestreerd bij uitgeverij Dupuis omdat hij een nogal antimilitaristisch pamflet in het weekblad had gepubliceerd, uitgerekend in een nummer waarin het Belgisch Leger een paginagrote reclameadvertentie had besteld. In zijn post-Robbedoestijdperk werd de man er onder meer door Peyo op uitgestuurd om in de Verenigde Staten toezicht te houden op de tekenfilmproductie bij Hanna-Barbera. Zijn voornaamste taak bestond erin om er voor te waken dat de tekenfilmreeks van De Smurfen getrouw zou blijven aan het origineel van Peyo. Na één seizoen evenwel waren alle Peyo-strips verfilmd, en met enkel nog een handjevol Johan En Pirrewiet als reserve werd de studio gedwongen om nieuwe scenario's te verzinnen. Delporte zorgde er dan voor dat deze in het Smurfencanon zouden blijven passen.

Er smurften echter nogal wat rare kronkels op de smurf. De Babysmurf, Wilde Smurf en de Kleutersmurfen werden geïntroduceerd, telkens min of meer simultaan met de Belgische stripreeks; Opa en Oma Smurf hebben echter de overtocht vanuit de Nieuwe Wereld naar Europa niet overleefd, en het negende seizoen, waarin de Smurfen door de tijd beginnen reizen door toedoen van één of ander magisch kristal (waarover u hier meer leest), wordt door sommige Smurfenfan als apocrief beschouwd. Delporte is intussen niet meer, misschien gelukkig maar, want de aanblik van de kutfilms van Raja Gosnell zou de man niet overleefd hebben.

Waarom vertel ik dit alles? Wel, één van de belangrijkste veranderingen in de tekenfilmreeks ten opzichte van de strips is de rol van de Smurfin. In het oorspronkelijk album nummer 3 uit de reeks werd ze als geheim wapen van Gargamel in het Smurfendorp gedropt met de bedoeling onrust te zaaien onder de Smurfjes. Slechts na een toverspreuk van Grote Smurf veranderde ze van feeks in een femme fatale. Hier kan u meer lezen over de bewuste aflevering. Op het einde van de strip evenwel verliet ze het dorp om de rust van de Smurfen niet verder te verstoren. Dat was evenwel buiten Hanna-Barbera gerekend, die in het personage een perfect alibi zagen om bij het vrouwelijk doelpubliek op een goed blaadje te komen. Ongeveer in dezelfde periode, het begin van de jaren 80, werd de Smurfin geruisloos weer in de smurfengemeenschap opgenomen. Smurfin-gecentreerde afleveringen zijn er legio, dus na Op Stap Met Smurfin krijgen we hier een tweede bloemlezing uit negen jaar Smurf. Het moraliserende toontje dat eigen is aan de reeks is in deze afleveringen volop aanwezig: zonden als ijdelheid, het breken van beloftes, egoïsme of een te hoge eigendunk worden in Smurfenland genadeloos afgestraft, waarbij als ultieme penitentie de kookpot van Gargamel nooit veraf is...

AFLEVERINGEN
Bedoeld als een uitzending van een half uur bestaan er Smurfenfilmpjes van 25 en 12 minuten, waarbij een aflevering dan uit één langere of twee kortere verhaaltjes bestaat. Deze disk bestaat uit twee lange en twee kortere afleveringen.

De Smurfin trekt de stoute schoenen aan
De Smurfin is vastbesloten om te schitteren op een dansvoorstelling, ondanks het feit dat ze twee linkervoeten heeft. Een eng aardmannetje biedt haar een paar toversloffen aan waarmee ze met een beetje bedrog de prom queen wordt. Uiteraard hangt er aan de ballerinaschoentjes een prijskaartje...

De Smurfin-roos

De Smurfin zou maar wat graag een blauwe roos zien, alhoewel zulks compleet tegennatuurlijk is. Ze weet Moeder Natuur te vermurwen, maar uiteraard, omdat de natuur nu eenmaal altijd in evenwicht moet zijn, is de prijs om een roos blauw te kleuren dat er iets anders zijn of haar blauwe kleur verliest. In dit geval: de Smurfin zelf.

De slechte Smurfin

Gargamels pupil Greintje oppert het idee om Smurfin weer om te toveren naar haar kwaadaardige identiteit die ze in de eerste aflevering (De Smurfin, terug te vinden op deze compilatie) had voordat Grote Smurf haar goedaardig maakte. De valse Smurfin is echter geen échte Smurf meer en ze kan als dusdanig voor Gargamel niet langer de weg naar het Smurfendorp tonen.

Smurfins wensster
Telkens als Smurfin iets nodig heeft, doet ze beroep op haar persoonlijke wensster. Smurfin is echter nogal materialistisch ingesteld en de wensster is op het einde van haar krachten. Ze kan nog één wens vervullen en Gargamel staat op het punt die wens in te palmen.

BEELD EN GELUID
Limelights is overgeschakeld op Smurfendisks nieuwe stijl: vanaf nu staan zowel de Nederlandstalige als de Franstalige editie op één schijf. Opmerkelijk is dat daarbij gebruik wordt gemaakt van twee onafhankelijke bestanden, en dus niet over één beeldbestand met twee geluidssporen. Daartegenover staat dat men wél plots double layer-schijven begint te gebruiken, maar alas, to no avail. De kwaliteit is zoals steeds bij Smurfendisks: gedateerd. Het beeld vertoont veel fouten en grilligheden. De zalige nasynchronisatie van Paul Van Gorcum is gelukkig behouden, alhoewel met als voornaamste discrepantie dat in de vroegere seizoenen onder meer Grote Smurf een andere stem had dan in de latere seizoenen. Frans Van Dusschotens Brilsmurf is echter op zichzelf alleen al de prijs van deze disk waard. De dialogen zijn verstaanbaar, maar aan de diverse speelsnelheden van de incidentele muziek mag ik oordelen dat de beeldband nog werd bediend door een aap met een slinger.

EXTRA'S
Het fabeltje dat de Franstalige soundtrack als extra moet worden beschouwd zal u van mij waarschijnlijk niet willen aannemen. Gelijk heeft u.

CONCLUSIE

Bij ontstentenis van seizoensboxen moeten we het voorlopig maar stellen met deze losse releases van De Smurfen, waarvan er intussen al bijna vijftig (!) thematische schijven verschenen zijn. De nummering daarvan is een zooitje, compleet met nevenreeksen, een aparte nummering voor Nederland en Vlaanderen (en nu ook Wallonië), andere uitgevers en dies meer. Als ik eens héél veel tijd heb zal ik eens een overzichtsartikel schrijven; tot nader orde nummer ik gewoon echter alle releases lineair door in volgorde van verschijning.