Voor de begrafenis stroomt de familie van heinde en ver naar Osage County: de oudste Barbara met haar 14-jarige dochter Jean en haar echtgenoot Bill, die ondertussen het echtelijke dak heeft verlaten na een slippertje met een veel jongere vrouw; dochter en losbol Karen met haar nieuwste vriend Steve Huberbrecht, een gefortuneerde zakenman die meer dan tien jaar ouder is en drie huwelijken achter de rug heeft, en de jongste dochter Ivy, die een geheime verhouding heeft met haar neefje Little Charlie, de wat verstrooide en onzekere zoon van Violets oudere zusje Mattie Fae en haar echtgenoot Charlie Aiken. De familieleden hebben elkaar in lange tijd niet meer gezien, want alleen Ivy woont in de buurt en heeft regelmatig contact gehouden met haar ouders, maar dat betekent niet dat er sprake is van een hartelijk weerzien, want tijdens de maaltijd na de begrafenis kan de immer onder invloed verkerende Violet het niet laten om beschuldigingen te uiten aan het adres van haar dierbaren en haar wrok op dochter Barbara te richten. Het komt tot een heftige woordenwisseling en een handgemeen en voor iedereen het goed en wel beseft worden er waarheden verteld en geheimen ontsluierd met onaangename herinneringen en pijnlijke gevolgen voor iedereen waardoor de familiebanden voor altijd beschadigd worden.

Het personage Violet Weston is een veeleisende rol, want de vrouw van middelbare leeftijd is duidelijk niet zichzelf. Ze slikt in de loop van de dag handenvol pillen, voorgeschreven door artsen die zich van geen kwaad bewust zijn, ze hallucineert, zwalpt door de kamer als een dronken zombie, vertelt aan de lopende band onzin en ze kan nog nauwelijks het verschil maken tussen droom en werkelijkheid, laat staan tussen wat er werkelijkheid aan de hand is en wat haar verwrongen geest haar voorspiegelt dat er gaande is. Bijgevolg is ze afwisselend lucide en verstrooid, lief en gemeen, en stoot ze haar omgeving maar ook de toeschouwer voortdurend af om vervolgens met een innemende oneliner alle harten terug te winnen. Er zijn weinig oudere actrices die voor een dergelijke rol in aanmerking komen, maar Meryl Streep heeft er geen enkele probleem mee, want ze kan er niet alleen het ene moment jonge en opgewekt en dan weer oud en afgeleefd uitzien, ze heeft er ook geen enkele moeite mee om zwartgallig en sarcastisch te zijn en vervolgens uitgelaten en extatisch en dat tegen een hels tempo. Haar prestatie in August: Osage County is vermetel en stoutmoedig en ze bewijst dat ze op haar 64ste nog steeds emotie in een rol kan investeren om een personage te voorschijn te toveren dat beklijft en afschrikt tegelijk. Dat ze de smaak opnieuw goed te pakken heeft bewijst ze overigens met vijf nieuwe producties waarin ze vanaf najaar 2014 te zien is.

 

Voor haar rol in August: Osage County mocht ze een 15^de Oscar-nominatie aan haar palmares toevoegen naast de drie gouden beeldjes voor Kramer Vs. Kramer (1979), Sophie’s Choice (1983) en The Iron Lady (2012), maar niemand zal ontkennen dat ze die ook verdiende voor The French Lieutenant’s Woman (1982) en voor haar magnifieke rol in The Devil Wears Prada (2007), want hoeveel beter waren resp. Katherine Hepburn in het niet meer dan middelmatige On Golden Pond (1982) of Helen Mirren in het tussendoortje The Queen (2007)? Voor vrouwen en meisjes was/is Meryl Streep een belangrijk rolmodel, want via haar acteerwerk toont ze haar seksegenoten dat vrouwen sterk en zelfstandig kunnen zijn op grond van hun eigen verdiensten en niet omdat ze zoals femme fatale Elizabeth Taylor 8 keer in het huwelijksbootje zijn gestapt of zich de extravagante look van een Lady Gaga aan moeten meten om op te vallen. Haar oeuvre van meer dan 70 producties bevat ook zwakke films, maar daar heeft ze het nooit zelf moeilijk mee gehad, de uitdaging was altijd belangrijker dan het eventuele succes en jonge veelbelovende regisseurs gaf ze graag een steuntje in de rug.

In August: Osage County steelt Meryl Streep in elk geval elke scène waarin ze optreedt en gezien ze bijna voortdurend in beeld is, maakt de rest van de overigens uitstekende cast nauwelijks een kans om te schitteren. Julia Roberts slaagt daar nog het meest in als Violets oudste dochter Barbara die verscheurd wordt door een gevoel van genegenheid voor de vrouw die haar gebaard heeft en het versukkelde oude mens dat nog nauwelijks op de moeder uit haar jeugd lijkt. Roberts werd genomineerd voor de Oscar voor beste actrice in een ondersteunende rol, maar ze moest het uiteindelijk afleggen tegen Lupito Nyong’o in 12 Years A Slave (2013) van regisseur Steve McQueen. Jammer, want Roberts is uitstekend op dreef in August: Osage County en ze was na 13 jaar echt wel aan een nieuwe bevestiging van haar talent toe. In de rol van Violets zusje Mattie Fae kan u een voortreffelijke Margo Martindale aan het werk zien die u zich beslist herinnert uit de tv-series Suits (2012) en Person Of Interest (2011-2012) of meer recent nog uit The Americans (2013-2014). Voorts is er een kleine maar heftige rol voor Chris Cooper (The Amazing Spiderman 2, 2014) als Violets zwager Charlie Aiken en voor Sam Shepard (Mud, 2013) als haar aan alcohol verslaafde echtgenoot Beverly, voor Ewan McGregor (Salmon Fishing In The Yemen, 2011) en voor Benedict Cumberbath (Parade’s End, 2012), zowaar een indrukwekkende bezetting voor een regisseur met nauwelijks 1 andere bioscoopfilm op z’n cv.