We hebben de filmpjes een quotering gegeven voor hun dramatische impact, de kwaliteit van het scenario en hun empathisch vermogen. Het resultaat valt nog best mee, want naast Bad Hunter (sterk), kregen vijf filmpjes de quotering goed en evenveel filmpjes de quotering zwak. Dat is al bij al bemoedigend, want voor sommige eerdere selecties was het oordeel een stuk strenger.

Wolfsmelk van Hans Vercauteren heeft een thema dat niet origineel is, maar dat in 14 minuten efficiënt wordt uitgewerkt: een jonge kerel wordt aan de gevangenispoort opgewacht door z’n oudere broer Simon (Ben Segers), maar het komt meteen tot een handgemeen en later zal blijken dat Marcus (Wouter Hendrickx) alle schuld op zich heeft genomen, maar dat z’n broer minstens medeschuldig is of misschien zelf de bak in had moeten gaan. Het verscheurt Marcus, maar ook z’n familie. Met een perfecte beeldkeuze maakt Vercauteren het drama van de diverse personages zichtbaar, want terwijl beide mannen ruzie maken in de tuin, zie je hoe hun ouders in de slaapkamer het gesprek met pijn in het hart afluisteren. Eenzelfde spanning bereikt Leonardo Van Dijl in Get Ripped (15 minuten), waarin we een jonge en een wat oudere kerel in een sportzaal aan het werk zien. Wat op het eerste gezicht lijkt te zullen uitmonden in een homo-erotisch confrontatie, is in werkelijkheid een machtsspelletje met de massa van spierenbundels als inzet. Als kijker word je op het verkeerde been gezet, maar de uitkomst is verrassend. De Weg van Alle Vlees van Deben van Dam is de langste bijdrage op deze dvd (26 min.) en zoemt in op de verveelde verpleger Tibo en Frans, een man van middelbare leeftijd, die gekozen heeft voor euthanasie. Om een collega een gunst te verlenen besluit de jonge verpleger om de patiënt gezelschap te houden tijdens z’n laatste uren op aarde. Op een wat voorspelbare wijze komt daar een hoertje aan te pas, maar het zijn vooral de manier waarop beide mannen met elkaar gedurende die paar uur omgaan, de eerlijkheid en de menselijkheid, gecombineerd met nogal wat onderhuidse humor, die de kijker over de streep trekken. De Weg van Alle Vlees krijgt dan ook het zilver in deze selectie.

Het brons is voor een cineast met allochtone roots, nl. Bülent Öztürk, die in House with Small Windows in in nauwelijks 15 minuten een groot en verscheurend drama in beeld brengt dat zich afspeelt in een onherbergzaam en schraal landschap in Turkije. Een jonge vrouw die overspel heeft gepleegd wordt door haar beide broers doodgeschoten. Maar wie een leven neemt, wordt ook geacht het op de een of andere manier terug te geven en dat wordt één van de broers noodlottig, want z’n vader en clanoverste besluit dat hij z’n enige 7-jarige dochter ter compensatie moet opgeven. Technisch goed gemaakt, maar zwakker qua scenario is Rue Royale van Malko Van Den Borre, waarin de jonge cineast in 25 minuten een verhaal vertelt dat zich gedeeltelijk afspeelt in een kraakpand, alwaar een jong stelletje z’n toevlucht heeft gezocht. Maar een relatie voedt je niet alleen met liefde en graffiti en het jonge meisje Ila besluit uiteindelijk dat ze de situatie niet aankan. Het is een scenario dat aanleunt bij Vlaamse films uit de voorbije tien jaar, maar jammer genoeg blijft het op dezelfde manier aan de oppervlakte, want echt diep graaft Van Den Borre niet om de kijker deelgenoot te maken van de problematiek die de jonge vrouw motiveert om naar haar ouderlijke huis terug te keren (waar ze overigens ook niet echt gelukkiger schijnt te worden).

Bij de zwakke filmpjes is het gelikte Chansons de Charlotte (25 min.) van Brian Windellinckx wellicht nog de meest originele bijdrage, want daarin wordt gezongen! Het verhaal over een jonge vrouw die verliefd wordt op haar professor Franse litteratuur, maar het ondertussen met haar ex-vriendje doet, is zeker niet origineel, maar de musicalachtige fragmenten geven de bijdrage wel een speels trekje. De dialogen zijn evenwel stroef, het acteerwerk is niet echt soepel (behalve het ex-vriendje) en de knipoog naar de Franse markt is té opvallend. In Sonnet 81 (22 min.) van Marike Neuville staat de camera tussen een gezelschap dat een goede vriend (of vriendin) die 10 jaar eerder is overleden, herdenkt met een etentje. Het verhaal gaat volgens de bijsluiter over samenhorigheid en het niet vergeten van nabestaanden, maar de wirwar van lege  en ongeduide scènes en de weinig tot de verbeelding sprekende dialogen maken het voor de kijker moeilijk om die bedoeling in de film te herkennen en vooral om zich in leven in het onderwerp. In Sonnet 81 ligt de nadruk te zeer op de puur artistieke prestatie. La Proie (17 min.) van Jonas Baekeland is wellicht het allerzwakste broertje uit de selectie, want het scenario is verwarrend en oninteressant en bovendien ongeloofwaardig. Lilith (21 min.) van Maxim Stollenwerk is het prestigieuze project van een cineast met ambities in het horrorgenre. Om het scenario te beoordelen op z’n kwaliteiten, moet je een liefhebber van dat soort films zijn, maar de aankleding van de film – vooral de scène met de travestiet – is indrukwekkend en de sfeer zit als gebeiteld. Het is een verhaal over bloed en prostitutie dat, zoals dat in het horror-genre past, met nog meer bloed eindigt. De Honger (16 min.) opent de selectie op de dvd en het is vooral een mooie film, waarin we drie spelende jongetjes in de duinen tegenkomen, waarvan eentje wel een heel speciale, maar een beetje een schokkende ervaring heeft. We hebben getwijfeld om deze korte film toch een goed als quotering te geven, want het drama is perfect in beeld gebracht en uitstekend gemonteerd, maar bij nader toezien oogt het scenario toch een beetje geforceerd en ongeloofwaardig gezien de leeftijd van het jongetje in de hoofdrol.

Bad Hunter van Sahim Omar Kalifa neemt dus het goud mee naar huis. Het is het verhaal over een jonge Koerdische vrouw die door een oudere man wordt verkracht en vervolgens gevonden door een jonge jager. Hij helpt haar de jurk te repareren, want als haar familie merkt wat er is gebeurd, wordt ze wellicht verstoten en wil geen enkele man haar nog hebben. Later die dag keert het meisje terug naar het huis van de familie van de jonge jager met haar vader en diens beide (gewapende) broers. Het gezelschap komt de jonge jager evenwel niet bedanken voor z’n hulp aan hun dochter en nichtje, maar wel om z’n ouders te vertellen dat hun zoon zich heel erg heeft misdragen. Het is een scenario dat zich onmogelijk bij ons af zou kunnen spelen, maar tegelijk is het een onderwerp dat herkenbaar is en waarvan we weten dat het nog altijd actueel is in culturen in de periferie van onze eigen cultuur. De jonge jager en het verkrachte meisje worden voorgesteld als normale tieners die het slachtoffer zijn van gebruiken waarin ze zelf misschien niet meer geloven en waaraan ze alleen door een list kunnen ontsnappen. Want omdat hij geen probleem schijnt te hebben met de verkrachting, staat de jonge jager minstens met één been buiten z’n eigen cultuur, en door de geraffineerde manier waarop het meisje de aangelegenheid manipuleert, manifesteert ze zich als een moderne vrouw met een eigen wil. Een perfecte kortfilm en een hoopgevend project dat terecht de Jury Award op het Montréal World Film Festival in 2014 in de wacht sleepte.