Het zal je kind toch maar wezen, denk je dan. Hoe reageer je immers als moeder als je eigen kind een gebroed van de duivel blijkt te zijn? Een psychopaat die met pijl en boog het schoolgebouw binnenwandelt, alle deuren afgrendelt en vervolgens met een brede grijns op zijn drommels gezicht al zijn schoolmakkers afmaakt? Het overkwam de fictieve Eva Khatchadourian (Tilda Swinton). De vraag is dan ook of de schuld niet eerder bij haar ligt en of men niet meer over Kevin (Ezra Miller) had moeten praten. De film is gedraaid vanuit het standpunt van de moeder en het zijn dan ook alleen maar haar emoties die je te zien krijgt. Het resultaat is beklijvend en iets wat je lange tijd zal blijven achtervolgen want hoe clichématig het allemaal ook is, blijft het de confronterende waarheid dat iedereen wel  de zoon of dochter van iemand is, ook al gaat het om een stuk schorem dat door de hele wereld wordt verguisd.

 

Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 2003 dat werd geschreven door Lionel Shrive. Een Amerikaanse schrijfster (jawel) die voor een mannelijk pseudoniem koos omdat ze dacht dat ze hierdoor meer boeken zou verkopen en meer serieus zou genomen worden. Zelf kreeg ze heel wat kritiek te slikken omdat ze zelf zonder kinderen is en daardoor het moederinstinct niet zou begrijpen, maar toch was er enorm veel belangstelling voor de verfilming van het boek, want er kwamen niet minder dan 22 producers aan te pas voor deze in Cannes bejubelde film. Onder hun ook Tilda Swinton die alles op alles zette om de hoofdrol te mogen vertolken, en dat bleek achteraf gezien de enige juiste keuze die de Schotse regisseuse Lynne Ramsay kon maken want haar vertolking is weergaloos.

 

Tegenwoordig is het vrij rustig rond Lynne Ramsay maar met briljante titels als Ratcatcher en haar laatste You Were Never Really Here was zij geruime tijd één van de festivalfavorieten (in 2013 zat ze in de jury van Cannes). Een regisseuse die steeds keer op keer voor verhalen kiest waarin kinderen een toch wel bijzondere rol spelen. Wie zich aan rechttoe-rechtaan verhaal verwacht, begint maar beter niet aan We Need To Talk About Kevin. Niet dat het een moeilijke film is, maar het verhaal is (net zoals de moeder) volledig verknipt en bestaat uit een collage van flashbacks die allen een verschillend tijdskader hebben. Scènes die zich afspelen tussen de geboorte van Kevin en zijn afschuwelijke daad. De moeder probeert om haar zoon met liefde te omringen, maar ze geeft al gauw op. Eerst gaat ze ervan uit dat het kind ernstig autistisch is, maar met de jaren merkt ze dat de jongen serieuze gedragsafwijkingen heeft en op een onverklaarbare wijze kickt op geweld. Soms is zijn jongere zusje de pineut, maar nooit zijn vader (John C. Reilly), die de verantwoordelijkheid van de foute opvoeding gemakshalve in de schoenen van de moeder schuift. Moeder Eva is het favoriete doelwit van Kevins verregaande pesterijen, waardoor hij haar leven tot een ware hel maakt. Of hij zorgt er via een virus voor dat haar werkcomputer crasht, of hij poept met plezier zijn broek vol of hij vernietigt met alle plezier de voorwerpen die haar dierbaar zijn. De jongen gaat zo ver in zijn kwellingen dat je kindermishandeling net niet gaat goedkeuren. Het is voor Eva een oorlog op twee fronten. Niet alleen moet de moeder opboksen tegen haar eigen agressief kind, maar er is ook de buurt die zich tegen haar keert en haar als een duivel ziet omdat zij degene is die deze onmens op de wereld heeft gezet.

 

We Need To Talk About Kevin is niet alleen een film waar je oneindig lang kan over palaveren, maar het is ook een cinematografisch festijn met ongelooflijk sterke vertolkingen. Tilda Swinton speelt perfect de getormenteerde moeder, terwijl John C Reilly nogmaals bewijst dat hij de gedroomde drama-acteur is als je een mens van vlees en bloed in je film wil. En dan is er ook nog Kevin die twee keer fantastisch gespeeld wordt, enerzijds als het jonge jochie door Jasper Newell en als tiener door Ezra Miller. Deze laatste was ooit door deze glansrol een grote carrière in Hollywood toegezegd, maar op The Flash in Justice League na hebben we nadien maar weinig van hem gezien.