FILM 
De jaren '80 waren anders, en dat hadden sommige producers toch niet al te goed begrepen. Bijvoorbeeld dat de disco een muziekgenre was waar geen haan nog naar kraaide, en dus waren discofilms uit 1980 bijgevolg gedoemd om finaal te mislukken. Het gebeurde met het ongelooflijke vreemde Cannon-vehikel The Apple, ook Can't Stop The Music met godbetert de Village People werd een maat voor niks, alsook deze Xanadu. Een groot verschil met de vorige films is wel dat iedereen Xanadu kent (weinigen hebben hem daadwerkelijk gezien), en wel doordat de soundtrack ervan een enorm succes was. Het is een plaat die je tegenwoordig in zowat iedere curverbak op de rommelmarkt tussen James Last en Julio Iglesias tegenkomt, wat veel zegt over de massale verkoopcijfers van toen. Ook de singles werden hits zoals Magic dat het prima deed in de Amerikaanse hitlijsten, en uiteraard de titelsong van Olivia Newton-John die zowat overal in de wereld de eerste plaats wegkaapte. Maar aan de cinema werkte het niet en bleef het volk dan ook massaal weg.




Misschien is de grote reden van het mislukken wel dat het concept veel te oubollig was. Met Olivia Newton-John (die hiervoor de rol in Can't Stop The Music en (jawel!) The Blues Brothers weigerde) was het duidelijk dat de makers gokten op het effect van Grease, zeker omdat ook John Travolta werd gevraagd, maar die dankte vriendelijk voor het aanbod en koos voor Urban Cowboy. Het is eenvoudig om de schuld zo maar op Olivia Newton-John te gaan steken (wat we ook niet gaan doen), maar op filmvlak werd het voor haar wel een fin de carrière. Wat er in het water zat dat men toen dronk weten we niet, maar het is bijna onmogelijk om een film uit 1980 te bedenken die meer bizar oogt dan Xanadu. Later vertelde Olivia Newton-John in interviews dat de makers gewoon tijdens het draaien het script bedachten. Dat merk je dus ook, zeker op het einde wanneer alle verhaal zoek is en men Olivia Newton-John gewoon een kwartier lang (zonder dat er ook maar iets gebeurt) een paar nummers na elkaar laat zingen.




Naast het overdreven gebruik van neonlicht (zelfs de personages hebben een soort van neonschaduw over hun lichaam getekend) zijn er ook nog de onvermijdbare rolschaatsen. Dat heeft met Olivia Newton-John nog wel een zekere charme, ook al was ze veel te oud voor deze rol, maar in het geval van Gene Kelly (die hier enorm veel op Mel Brooks lijkt) is het allemaal net iets te mallotig. De musicalster, die hiermee zijn laatste rol speelde, verdiende echt wel beter dan dit. Die rolschaatsen waren er overigens ook niet toevallig, want de makers hadden het succes van Skatetown U.S.A. en Roller Boogie uit 1979 voor ogen, maar ook dat concept sloeg al lang niet meer aan in 1980.

Kelly speelt de rol van Danny McGuire, een oude rijke eenzaat die zijn dagen slijt met klarinet spelen en dat heeft alles te maken met zijn verleden, want de man was in de jaren '40 één van de bandleden van Glenn Miller. Ondertussen luistert de jeugd van de jaren '80 naar discorock (de betere songs van de soundtrack zijn overigens door ELO geschreven), maar toch droomt hij van een discotheek waar alleen maar swingmuziek wordt gespeeld. McGuire ontmoet de kunstenaar Sonny Malone (Michael Beck) die op zoek is naar de beeldschone Kira (Olivia Newton-John) die in Hollywood ronddwaalt nadat ze door één of andere lichtstraal van graffiti-figuur tot een levende mens is geworden. Met de ogen rollen heeft geen zin, het script is compleet mesjogge en (zoals collega Werner me aangaf) alleen maar te begrijpen als je lazarus voor je televisietoestel zit, en dan nog!




Xanadu is ook gemaakt is in functie van de soundtrack. Eerst je publiek de film laten zien en hopen dat ze daarna naar de platenwinkel om de hoek hollen om de lp te gaan kopen. Zo ging dat in die tijd, maar in het geval van Xanadu was het net andersom. Xanadu is ook het soort film waarin de songs van de eerste tot de laatste seconde worden afgespeeld (waarschijnlijk deed men dat hier om aan de volle 90 minuten te geraken) en dat leidt soms tot zeer vreemde dingen zoals het duet Don't Walk Away wat een animatiefilmpje van Don Bluth is (en die twee jaar later het baanbrekende The Secret Of NIMH zou maken) en dus geen enkele functie in de film heeft, behalve het promoten van de song.

Is Xanadu dan zo slecht? Neen, dit is gewoon nostalgieporno dat best wel werkt, hoewel een portie drank naast je zetel de rit toch wel wat zal vergemakkelijken, denken we toch.

BEELD EN GELUID
Wie deze film op Blu-ray in zijn kast wil en voor de goedkoopste optie kiest, kan de Duitse versie van JustBridge bestellen. Wel is dit jammer genoeg een release waar alleen de Duitsers in de watten worden gelegd want die krijgen als geluidsband een vrij krachtige DTS HD MA 5.1, terwijl het Engelse origineel het moet stellen met een Dolby Digital 5.1 waarbij alleen de songs eruit springen, ook al heb je hiermee meteen zowat 80 procent van de film. Het beeld daarentegen is perfect. Het lijkt natuurlijk allemaal wel flashy oubollig met spotgoedkope, en we veronderstellen voor de meeste mensen spuuglelijke decors maar puur technisch valt hier niets op aan te merken.




EXTRA'S
De extra's krijgen een half puntje voor de moeite. Er is een lamlendige Duitse audiocommentaar van de Cine Entertainment Talk Podcast (wie die ook mogen zijn) en er is nog het segment Songs Zum Mitsingen. Je krijgt een index van de songs en die brengt je na een klik naar de gewenste scène waar je de Engelse ondertiteling krijgt (de dialogen zijn zonder) zodat je in pure karaokestijl de songs kan zitten mee janken.

CONCLUSIE
Xanadu is nostalgieporno ten top. Of het gezond is om er anderhalf uur van je leven aan te besteden maak jezelf maar uit, feit is wel dat dit één van de vreemdste films uit 1980 is en geloof ons vrij, die vond je in dat jaartal bij de vleet!