FILM
"A bizarre German comedy" schreef Indiewire over Der Bunker van Nikias Chryssos, en dat is geen woord gelogen, ook al heb je het na een uurtje gehad met deze vreemde gimmick die schippert tussen zwarte komedie en body horror.

Een jonge man (Pit Bukowski) die in de hele film aangesproken wordt als “de student” heeft rust nodig om zich te kunnen bezighouden met zijn wetenschappelijk onderzoek naar het Higgs-deeltje, wat één of ander elementair deeltje is, waar ondergetekende niets van begrijpt en geïnteresseerden met plezier doorverwijst naar Wikipedia met een artikel waardoor leken zich nog wat stommer voelen. Wie niks van natuurkunde snapt hoeft niet te wanhopen, want het is maar een detail in het verhaal, denken we toch!




De student heeft een rustige plek gezocht met zicht op zee, maar komt in een afgelegen woning terecht waar hem een raamloze bunker als verblijfplaats wordt aangeboden. De eigenaars zijn op zijn zachtst uitgedrukt een bende vreemde snuiters. Om zijn schulden voor zijn verblijf te vergoeden, stellen vader (David Scheller) en moeder (Oona von Maydell) voor om hun zoon Klaus (Daniel Fripan) wat bijles te geven. De student kan zijn ogen niet geloven als het "zoontje" een man van dertig is die zich gedraagt en kleedt als een achtjarige die nog dommer is dan het achterste van een varken. De student zou liever zijn tijd aan zijn werk besteden, maar aanvaardt toch het aanbod. Tijdens de lessen, waar alles draait rond het kennen van alle hoofdsteden, merkt de student dat de naïviteit van Klaus te wijten is aan de vreemde opvoedingstechnieken die de ouders er op na houden, die gepaard gaat met geweld. Dat moet ook, want zowel moeder en vader zijn ervan overtuigd dat hij op een dag president van de Verenigde Staten zal worden. De moeder heeft nog altijd borstvoeding aan haar volwassen zoon, en ze heeft een open wonde op haar been die haar instructies geeft over hoe ze Klaus moet opvoeden.




Deze bizarre en surrealistische film voelt vooral fris aan door de toch wel opmerkelijke acteerprestaties van Daniel Fripan, die als een volwassen man een achtjarige jongen vertolkt. Der Bunker is zeker geen film voor iedereen, en voor de meeste kijkers zal het wel iets betekenen van "wat zien we nu weer?", en hoewel je hun dat niet kwalijk kan nemen is deze Duitse film toch een staaltje van gedurfde, maar eveneens mesjogge cinema. Probeer eens zouden we zeggen.

BEELD EN GELUID
Deze vreemde arthousefilm kwam bij ons uit via JustBridge, het waren dan ook dagen dat alles een fysieke release kreeg. JustBridge stond nooit bekend om zijn uitmuntende beeldkwaliteit, maar deze digitaal opgenomen film is best aanvaardbaar te noemen zonder dat je er al te veel moet van verwachten. Standaard noemen we dat! De geluidsband is een Duitse Dolby Digital 5.1 die vooral bestaat uit pijnlijke schreeuwen, slagen met bamboestokken en vreemde dialogen.




EXTRA’S
Op deze disk is niks te vinden.

CONCLUSIE
Der Bunker hoort thuis in de categorie van vreemde vogels. Films waarvan je je afvraagt waar ze het verhaal vandaan halen, maar toch is het op de één of andere manier best wel intrigerend.