FILM 
Een praatfilm. Andere woorden bestaan er niet om deze Franse film van Emmanuel Mouret te omschrijven. De originele titel luidt Les Choses Qu'On Dit, Les Choses Qu'On Fait terwijl de Engelse versie Love Affairs klinkt. Voeg de twee filmtitels samen en je hebt meteen door dat er heel wat gekibbeld wordt over de liefde, en dat bijna twee uur lang. Op zich is daar niks mis mee, denk aan de Before-trilogie van Richard Linklater en hoe de tegenwoordig gewraakte Woody Allen er zelfs een hele carrière aan heeft overgehouden. Gelukkig kiest Mouret niet voor een psychoanalytische aanpak zodat het lijkt alsof je twee uur op de sofa bij de psychiater ligt, maar wel het creëren van een raamvertelling. Deze komt net iets te traag en te moeilijk op gang, maar eens je erin slaagt om de puzzelstukjes wat te schikken in de zin van dat je weet met wie je te doen hebt, dan wordt Les Choses Qu'On Dit, Les Choses Qu'On Fait best wel een aardige arthouse-film.




We gaan onszelf (en de lezer) de moeite besparen om een stamboom op te stellen van de vele relaties die je in deze arthousefilm door je strot geduwd krijgt, want dat zou alleen maar tot frustraties lijden omdat je het gevoel zou kunnen krijgen dat je door het bos de bomen niet meer ziet. Deze gewaarwording ervaar je overigens ook bij het zien van de film, en dus is aandacht of het gebruik van de terugspoeltoets een meer dan handige tool. Maar zelfs al kun je het geraamte niet meteen vormen, komt er gaandeweg het verhaal soelaas, want Mouret, die ondertussen aan zijn tiende film toe is, is het soort van cineast die zijn tijd neemt om een verhaal te vertellen. Te traag voor sommigen, voor anderen dan weer de manier waarop het moet. De verscheurdheid van meningen vind je ook bij filmliefhebbers.

Een veelheid van personages, maar niet geplukt uit een Mike Leigh-film, maar eerder het soort van Franse intellectuelen die je met plezier een schop onder de kont zou willen geven. Mensen die aan niks tekort hebben en hun brood verdienen door het maken van filosofische documentaires, maar zich net niet laten laven door de Xanax om de problemen van het leven te kunnen overbruggen. En die tekortkomingen situeren zich één voor één in het liefdesleven. Bij een partner blijven omdat dit de veiligste oplossing is, terwijl je in je eentje zit te verschuilen en alsmaar denkt aan degene bij wie je het liefst zou zijn, maar niet mans (of vrouws) genoeg voor bent om er iets aan te doen. Dat soort mensen dus!




Het klinkt allemaal weinig uitnodigend, maar een mens zou bijna vergeten dat dit een film is van Franse makelij en dat de Fransen aan het grote niets toch een onweerstaanbare élan kunnen geven. En dat is Les Choses Qu'On Dit, Les Choses Qu'On Fait ten voeten uit. Mensen waar je niks mee hebt, laat staan dat hun problemen je ook maar iets doen, maar door de zeer natuurlijke vertolkingen toch een film die je in je armen neemt, ondanks zijn veel te grote lengte.

BEELD EN GELUID
We beloven dat we het in de toekomst niet veel meer zullen herhalen (hoewel het zonde blijft voor het fysiek kopend publiek) maar dit soort releases moet het zien te stellen met alleen maar een dvd en voor wie het woord Blu-ray voor eeuwig en altijd onbestaande zal blijven. Deze release kwam uit bij Cherry Pickers, en hoewel detailvoering zo goed als volledig ontbreekt, krijg je toch nog een genietbare (wat geen superlatief is) transfer. De kleuren zijn zeer natuurlijk en komen het best tot uiting in de buitenopnames die vaak in hartje Parijs zijn gefilmd. De film is een Dolby Digital 5.1 (in het Frans), en als we het woord praatfilm gebruiken, dan weet je uiteraard dat het hier zo goed als louter om dialogen gaat, afgewisseld met af en toe een pianoriedeltje van Erik Satie.




EXTRA'S
0 op 10, en dat slecht rapport komt natuurlijk omdat er op deze disk geen enkel extra te vinden is.

CONCLUSIE
Les Choses Qu'On Dit, Les Choses Qu'On Fait is een praatfilm die wat moeizaam in gang schiet en door de vele relaties op het eerste gezicht wat complex lijkt (en dat in feite ook is), maar gaandeweg zich weet te vertalen tot een heerlijk Frans arthouse-niemendalletje dat toch nog vlotjes wegkijkt.