FILM
Jong-Du (Sol Kyung-gu), een sociaal onaangepaste jongen met een strafregister, komt vrij na een gevangenisstraf voor het doodrijden van een straatveger met vluchtmisdrijf. Eerder heeft hij ook al twee keer gezeten voor poging tot verkrachting en gewelddadige overval. Hij is wereldvreemd, naïef, kinderlijk en niet echt geïnteresseerd in volwassen worden. Op een ochtend brengt hij een bezoek aan de familie van de doodgereden man. Hij treft er de spastische dochter Gong-Ju (Moon So-ri), achtergelaten onder de hoede van een buurvrouw en hij raakt door haar gefascineerd. Hij brengt bloemen en ondanks een opgedrongen vrijpartij slaagt hij erin met het meisje contact te krijgen.

De Zuid-Koreaanse regisseur Lee Chang-dong snijdt met Oasis uit 2002 een controversieel en heikel onderwerp aan. Zoals bij bejaarden is seksualiteit bij gehandicapten een materie die in de voorbije decennia alleen maar zijdelings ter sprake is gebracht. 50-plussers hebben dat probleem uiteindelijk zelf bespreekbaar gemaakt en het taboe doorbroken. Maatschappelijk en sociaal zwakkeren hebben het op dat vlak een stuk moeilijker, niet alleen in Zuid-Korea, ook bij ons. Het pleit voor Lee Chang-dong dat hij het onderwerp vrij sec en zonder overdreven sentimentaliteit neerzet in een harde omgeving. Het decor is eenvoudig, er zijn sporadische muziekinlassen, geen grote filmtrucs. De kijker krijgt een bij wijlen rauw beeld van het Zuid-Koreaanse gezinsleven waar vechten om te overleven prioritair is en de onderlinge verbanden op scherp staan: plaats voor warmte en begrip is er nog nauwelijks. Dat wat er opbloeit tussen de twee jonge mensen, de outcast en de gehandicapte, krijgt daardoor automatisch kleur in een omgeving waar diefstal, geweld en egoïsme welig tieren.

De film was in Zuid-Korea een bestseller wat aangeeft dat het onderwerp daar in elk geval potten heeft gebroken. Of het effect bij ons gelijksoortige afmetingen aanneemt, is twijfelachtig. Onze samenleving gaat met z’n mindervalide medeburgers op z’n minst op een modernere en rijpere manier om. Op het Film Festival van Venetië kreeg Moon So-ri een verdiende bekroning voor jonge actrice: ze zet een unieke rol neer die honderd procent geloofwaardig is. In Seattle kregen beide hoofdrolspelers de prijs voor respectievelijk beste acteur en beste actrice. Lee Chang-dong kreeg er de Zilveren Leeuw voor beste regisseur.

BEELD EN GELUID
Oasis is opgenomen in kleur en staat in een 1.85:1-formaat. De filmpellicule is netjes op dvd gezet zonder vuiltjes en/of beschadigingen. Het beeld is vaak onscherp (een gevolg van het overvloedig filmen vanaf de schouder). Het kleurencontrast blijft overeind, tenminste in de buitenopnamen. De film heeft een 2.0- en een 5.1-track. Koreaans is niet de meest welluidende taal en dat heeft consequenties voor de geluidsband: die is niet spectaculair, mede door het gebrek aan echte actie en muziek. Oasis is in de eerste plaats een dialoogfilm met veel stille fragmenten. Surround is er nauwelijks en ook diepe en lage tonen zijn grotendeels afwezig: de subwoofer doet niet mee.

EXTRA’S
De Making-of (20 min.) geeft een impressie van het werk op de set in korte interviews met de regisseur en de beide hoofdrolspelers. Al bij al een té weinig zeggende bijdrage om echt te overtuigen. Beetje een gemiste kans. Voorts ook nog de Bioscooptrailer.

CONCLUSIE
Lee Chong-dong heeft een controversiële film afgeleverd over een onderwerp dat ook in onze samenleving nog gevoelig ligt. Over de uitwerking van karakters en plot kan men discussiëren, evenals over de relevantie van sommige verhaallijnen. De hoofdactrice zet een uitstekende rol neer die respect afdwingt. Gezien de bijval op internationale festivals heeft de film een groot aantal mensen op de gevoelige plek getroffen. Een film voor doorgewinterde filmliefhebbers.