FILM
Kerstavond in de Windy City (Chicago) betekent voor ons hoofdpersonage, de taxichauffeur zonder naam, niet meer dan een doordeweekse werkdag. Nu ja, doordeweeks is misschien veel gezegd, als je kijkt naar de bende excentriekelingen die zijn achterbank passeren op een miezerige winterdag. Het begint al met een gezin dat om 6 uur ’s morgens naar de kerk wil om de ochtendmis – zeg maar nachtmis – bij te wonen. En daar houdt het niet bij op. De rest van het klantenbestand bestaat uit reclamejongens, advocaten, junks, een koppel waarvan de vrouw op het punt staat te bevallen en nog vele anderen. Iedereen heeft een verhaal te vertellen, zij het grappig of boeiend en doorheen alles probeert onze naamloze chauffeur het zijn klanten naar hun zin te maken en hoopt hij hen op één of andere manier uit de problemen te helpen. Beschouw het maar als een aflevering uit Het leven zoals het is.

Het script voor de film vloeide voort uit de pen van Will Kern en is een adaptatie van zijn populaire toneelstuk Hellcab. De makers van de film deden er goed aan de titel te veranderen, maar jammer genoeg stak die originele titel hier en daar de kop terug op, vergezeld van de misleidende tagline “Do you dare pay the fare?” Die onfortuinlijke combinatie wekt de indruk dat je te maken hebt met een horrorfilm, maar je hoeft jezelf geen illusies op te maken, want er zijn in de verste verte geen monsters te bespeuren, of toch? Sommige klanten doen het tegendeel geloven. Regisseurs Mary Cybulski en John Tintori proberen het tempo hoog te houden en maken van elke klant een mini-episode. Helaas lijken die korte episodes met momenten toch wat aan te slepen. Het gebrek aan een traditionele verhaallijn leidt daarbij tot een erg fragmentarisch en onoverzichtelijk geheel. Muziek kan in zulke gevallen een belangrijke rol spelen, maar op dat vlak schiet men schromelijk te kort. Een beetje meer zorg voor de keuze had al een wereld van verschil kunnen maken. Bij het overlopen van de cast springen bekende namen als John Cusack, Julianne Moore, Gillian Anderson en John C. Reilly meteen in het oog, maar omdat hun optreden zich beperkt tot enkele minuutjes, voegen ze weinig meerwaarde toe aan het geheel. De vrij onbekende Paul Dillon herneemt zijn hoofdrol uit de toneelversie en kwijt zich aardig van die taak. Helaas krijgt hij niet de kans veel diepgang te creëren zodat je maar een heel oppervlakkig beeld krijgt van de hoofdpersoon.

BEELD EN GELUID
De beeldtransfer respecteert het originele 1.33:1 formaat en heeft een gemiddelde bitrate van 6 mb/s. Het beeld oogt scherp en kan steunen op mooie, natuurlijke kleuren en een degelijk zwartniveau. Opvallende compressieproblemen zijn er niet, maar de print vertoont wel redelijk wat beschadigingen in de vorm van vlekjes. Ook zijn er duidelijke sporen van film grain wat in zekere zin wel bij het karakter van de film past. Voor het geluid maakt Indies wederom gebruik van de bedenkelijke unwrapped techniek om te komen tot een 5.1 geluidsspoor dat zich niet opvallend onderscheidt van de 2.0 tegenhanger. De film wordt gedragen door de dialogen die duidelijk verstaanbaar worden weergegeven. Speciale effecten zijn er eigenlijk niet wat voor een weinig dynamisch geluidsveld zorgt, maar dat viel eerlijk gezegd ook niet binnen de verwachtingen.

EXTRA’S
Indies voorziet enkel een trailer voor de film (2 min. 11). De beeldkwaliteit daarvan laat overigens sterk te wensen over.

CONCLUSIE
Chicago Cab heeft potentieel en bevat zeker een aantal leuke momenten, maar schiet toch tekort om de hele speelduur te blijven boeien. Magere technische specificaties en een totaal gebrek aan extra’s maken van de dvd dan ook niet bepaald een kooptip.