FILM
De lichtjes aangeschoten Jack schept een ongelukkige voetganger op met zijn wagen. Wanneer de politie ter plaatse komt, probeert hij zijn misdaad weg te moffelen. Zonder succes. Tegelijkertijd rijden iets verderop drie jonge delinquenten een meisje omver, waarbij één van de jongens door een ongelukkige samenloop van omstandigheden zijn penis verliest. De tieners plegen vluchtmisdrijf. In de plaatselijke superette tracht werknemer Duffy inmiddels een overval te plegen omdat zijn vriendin geld nodig heeft voor een abortus. Zijn collega Buzzy ziet haar kans schoon om ook een graantje mee te pikken, zij het dat ze daarvoor een offer moet brengen. Duffy’s vriendin bedriegt hem op hetzelfde moment met een andere jongen, maar hun seksueel contact mondt uit in een drama. En de vader van het meisje probeert koortsachtig de sporen van een gruwelijke moord uit te wissen wanneer hij zijn hond uitlaat. Het is exact veertien over elf ’s nachts wanneer het lot deze diverse karakters met elkaar in contact brengt.

Wat ogenschijnlijk de belofte inhoudt van een intrigerende ensemble-thriller mondt al snel uit in een voorspelbare genre-oefening in 11:14, het regiedebuut van Greg Marcks. De jonge cineast jongleert met een aantal interessante personages en plots, maar slaagt er niet in de kijker constant te boeien. Een grote boosdoener hierin is zonder twijfel de structuur, die op papier intrigeert, maar in de praktijk alle drama en tempo uit de film melkt. Marcks opent de prent met het verhaal van Jack, zoals dat begint om 11h14, handelt diens plot vakkundig af en switcht dan naar een ander personage, ditmaal om 11h05. Die handelswijze herhaalt zich continu: steeds overstappen naar een andere verhaallijn, steeds inpikken vijf minuten eerder. Waar de film dus zou moeten versnellen naar een climax toe, vertraagt hij integendeel. Bovendien zien we dezelfde gebeurtenissen meermaals terugkeren, maar dan vanuit een ander standpunt. Dat werkt als het standpunt iets nieuws aandraagt, maar helaas, dat is hier te vaak niet het geval.



Betekent dit dat de film een mislukking over de ganse lijn is? Neen. Ondanks de tekortkomingen van het script – dat naast een onnodig potsierlijke structuur ook nog gebukt gaat onder torenhoge clichés over zowel jongerencultuur als misdaad – toont Greg Marcks zich een niet onkundig regisseur. In een stijl die het midden houdt tussen die van de moderne MTV-generatie filmers en een klassieke cameravoering sleurt hij je verbazend gemakkelijk door de zwakke momenten heen. En ook al graait hij als een overmoedige Icarus in zijn debuutfilm meteen naar de hemel, zijn vleugels verbranden niet door de gezonde ambitie die hij tentoon spreidt. Ondanks het ongetwijfeld krappe budget zit het ook met de technische kwaliteiten van 11:14 wel snor. De monotone nacht wordt door cameraman Shane Hurlbut aardig gevarieerd in beeld gebracht en het efficiënte gebruik van sound effects verhoogt in meer dan één geval de spanning. De muziek laat zich daarenboven slechts gedeeltelijk verstrikken in thrillerclichés en klinkt soms verrassend vrolijk.

Was actrice Hilary Swank niet halsoverkop verliefd geworden op een van de personages uit het script, was 11:14 misschien nooit van de grond gekomen. Haar aanwezigheid in de cast garandeerde immers dat financiers met geld over de brug kwamen. Vreemd genoeg is haar Buzzy een van de minst geslaagde, meest archetypische karakters uit de prent. Henry Thomas brengt het er een stuk beter vanaf, maar heeft het nadeel dat zijn personage na tien minuten verdwijnt om pas net voor het einde weer op te duiken. Rachel Leigh Cook trekt dan weer een blik vol clichés open om een ongeloofwaardige rebelse tiener gestalte te geven, terwijl Patrick Swayze juist aangenaam verrast als haar zorgzame vader. Ook herkennen we in de cast nog Colin – ‘zoon van’ – Hanks, toekomstige X-man Ben Foster – met wie je enkel medelijden kan hebben nadat zijn penis door een weerbarstig autoraampje wordt geamputeerd – en, in een veredelde cameo, veterane Barbara Hershey. Maar dé ster van de film is ongetwijfeld Shawn Hatosy, die stilaan een aardig cv van goede rollen begint op te bouwen en toch wel een nakende doorbraak verdient.

11:14 maakt dan zijn te hoog gegrepen ambities niet waar, de film scoort goede punten voor de wijze waarop hij alle eindjes van een meanderende plot probleemloos aan elkaar knoopt. Spijtig genoeg volstaat het magere verhaal niet om de honger van een veeleisende kijker te stillen. Had regisseur-scenarist Marcks zich meer toegelegd op consequenties i.p.v. oorzaken – en eventueel een bovennatuurlijk element geïntroduceerd – , had hij de geest en de bravoure van Rashomon - de film waar hij overduidelijk de mosterd haalt – misschien nauwer kunnen benaderen. Tel daar nog bij dat het gereconstrueerde tijdframe bijna even onrealistisch oogt als Jack Bauers logica-overstijgende verplaatsingen in 24 en je krijgt een prent waar je als kijker wel in wíl meegaan, maar het uiteindelijk net niet doet.



BEELD EN GELUID
De low-budget origine van de film laat deels zijn sporen na op de dvd-presentatie van 11:14. De nachtelijke setting zet het mindere contrast meteen in de kijker en ook vallen enkele sequenties op door de aanwezigheid van grain of kleine vuiltjes. Desondanks laat de prent zich aardig bekijken op deze disc, zonder daarbij naar positieve superlatieven terug te hoeven grijpen. Opvallend is dat de film een DTS-behandeling krijgt. Niet enkel omdat het zo’n kleine productie betreft, maar ook omdat de vrij minimalistische soundtrack gedomineerd wordt door dialogen. Het verschil tussen de Dolby-track en het DTS-spoor is dan ook te verwaarlozen, hoewel beide van uitstekende kwaliteit zijn.

EXTRA’S
Hoewel de disc het label ‘Special Collector’s Edition’ meekrijgt, tref je er enkel drie Cross-promotionele Trailers op aan voor andere DFW-releases. Een gemiste kans als je weet dat de USA-versie o.a. een audiocommentaar en een making-of bevat.

CONCLUSIE
Als iemand mij 11:14 kort zou pitchen, zou ik waarschijnlijk beginnen watertanden omwille van het intrigerende concept. Helaas blijkt de realiteit een teleurstellende thriller te zijn, met evenveel plus- als minpunten. Leuk als tussendoortje, maar tekort schietend als hoofdmaaltijd. Zowel beeld als geluid werden prima naar dvd overgezet, maar de bonussectie bevat enkel cross-promotioneel materiaal.