FILM
Huisvrouw Cathleen Whitaker (Julianne Moore) heeft blijkbaar alles wat een vrouw in de 'moderne' jaren '50 in Connecticut nodig heeft om succesvol genoemd te kunnen worden en in de blaadjes te verschijnen: haar taak als echtgenote van Frank, een succesvolle verkoper (Dennis Quaid) beperkt zich tot het organiseren van relatiefeestjes, het opvoeden van de twee modelkinderen en het eindeloos theekransen met haar vriendinnen. De perfectie is echter maar een dun laagje schijn: Frank komt hoe langer hoe vaker later thuis van zijn werk, en wanneer ze op een avond voor een 'verrassing' zijn eten komt brengen, wordt ze zelf ook nogal verrast wanneer zij hem betrapt in de armen van een ander. En dat zou nog niet zo erg zijn, ware het niet dat die ander... een man was. Haar perfecte echtgenoot een homoseksuele homofiel van de verkeerde kant... hoe gaan haar vriendinnen dáár op reageren? Frank is in eerste instantie bereid om zijn gedrag te beschouwen als een ziekte, en hij laat zich behandelen door dokter Bowman (James Rebhorn). Hij blijkt echter al lang zijn ware aard onderdrukt te hebben, en er is niets meer wat het huwelijk van de Whitakers kan redden. En Cathy ondervindt pas echt hoe oprecht haar 'vriendinnen' zijn wanneer die haar één voor één laten vallen als ene baksteen. De enige man die haar een luisterend oor biedt, is de minzame tuinman Raymond Deacon (Dennis Haysbert), een keurige weduwnaar met wie ze uiteindelijk een relatie begint. Maar da's alweer vollen bak ambras gegarandeerd, want Deacon is toch wel een zwarte neger van de verkeerde kleur zeker!!

De verdrukkende seksuele moraal, het racisme en de paranoïde houding in de jaren vijftig tijdens welke de Amerikanen het McCarthyisme over zich heen moeten laten gaan staan centraal in deze hervertelling door regisseur Todd Haynes van zijn favoriete film All That Heaven Allows. Far From Heaven is een zeer delicate film vol romantiek en emotie, maar met de bittere boodschap dat in het "hemelse" Amerika van de jaren '50 de alomtegenwoordige gelukzaligheid slechts een schertsvertoning was. "Er zijn geen negers in Connecticut", declameert één van de gasten op de receptie bij de Whitakers, terwijl hij datzelfde moment nog door een zwarte medemens van drank voorzien wordt. Het lot van de zwarten was zeker niet te benijden, en vanuit hun standpunt gezien was de beste optie nog waarschijnlijk zo geruisloos mogelijk in de massa opgaan. Af en toe wordt het verhaal in een bredere politieke context geplaatst; zo wordt in een scène gehint naar het beruchte Little Rock-incident uit 1957, waarbij president Eisenhower een divisie van het leger naar een school moest sturen om negen Afro-amerikaanse studenten toe te laten de lessen te volgen, nadat de gouverneur van Arkansas, Orval Faubus, hen manu militari de toegang tot de "witte" school werd ontzegd. En alhoewel Cathy zich in het begin duidelijk uitspreekt vóór gelijke berechtiging van zwarten, laat de praktijk in de zuidelijke staten, die de bemoeienissen van het noorden met tegenzin ondergaan, danig te wensen over. Als individu hiertegen actie ondernemen is onbegonnen werk, maar wanneer de liefde haar dwingt niet langer de andere kant op te kijken, komen pas de kleinste kantjes van de mensen boven die ze haar hele leven lang al had gekend.

Todd Haynes weet niet alleen de sfeer van de jaren '50, waarin homoseksualiteit nog unaniem als ziekte werd gecatalogeerd, en de goede huisvrouw diegene was die achter het fornuis bleef staan, inhoudelijk raak te schetsen; zijn gebruikte filmtechnieken, de melancholische vioolmuziek van Elmer Bernstein, en dan vooral de technicolor-achtige keuze van kleurenpaletten doen je op gegeven moment echt wel geloven dat dit een authentieke jaren '50-film is. Het enige wat de illusie doorbreekt is de invulling van de hoofdrollen door recentere acteurs zoals Julianne Moore en Dennis Haysbert. Moore weet haar emotionele vertwijfeling magnifiek uit te stralen op het scherm in volgens mij haar beste rol totnogtoe, wat haar terecht een Oscarnominatie voor beste actrice opleverde - die volgens mij onverdiend naar Nicole Kidman in The Hours ging. Haar entourage moet echter niet onderdoen; de blik van walging wanneer Patricia Clarksons personage het woord 'homo' of 'neger' moet aanhoren, spreekt méér dan boekdelen. Dennis Quaid doet merkwaardig goed zijn best om zijn personage niet karikaturaal in te vullen, maar het is uiteraard eens te meer karakteracteur Dennis Haysbert, bij het grote publiek waarschijnlijk beter bekend als president David Palmer uit 24 die met zijn eens te meer charismatische vertolking met de mooiste pluimen mag gaan pronken.

BEELD EN GELUID
Far From Heaven wordt nu aangeboden in de essential cinema-collection, maar is eerder reeds in een special edition verschenen. De beeld-en geluidskwaliteit van deze versie zijn volgens mij dan ook identiek aan die vorige versie. Het kleurenpalet doet inderdaad wat onnatuurlijk aan, maar evoceert des te beter de sfeer van de jaren '50. Veel scènes zijn nogal donker, en de scherpte laat op die ogenblikken wat te wensen over. Ook de openingsscène waarin Cathy's auto de oprit indraait wordt geplaagd door aliasing. Verder is er soms nogal wat ruis aanwezig, maar deze werkt niet echt storend. Naast een Dolby Digital 5.1-track en een DTS-track, die aan elkaar gewaagd zijn en ten opzichte van elkaar slechts marginaal verschillen, daar de ruimtelijke spreiding zich beperkt tot het uitsmeren van de muziek over de twee frontspeakers, vinden we ook nog een compleet overbodige Dolby Surround 2.0-track terug. Waar ik me echter blauw aan geërgerd heb is aan de schabouwelijk slechte ondertiteling, waarbij vaak een hele of halve regel dialoog gewoon verdwenen is, resulterend in onlogisch afgebroken zinsdelen waarvan een deel gewoon niet op. Kijk, juist, ja, dat bedoel ik! Als men een film wil uitbrengen in iets wat men een "Essential Cinema"-collection noemt, mag er toch wel een minimale kwaliteitscontrole aanwezig zijn, dacht ik zo.

EXTRA'S
De tweede disc met extra's die in de special edition terug te vinden was, is voor deze release achterwege gelaten. Bijgevolg blijft enkel de commentaartrack van regisseur Todd Haynes aan deze definitie als extra toegevoegd.

CONCLUSIE
Snik snik snotter snotter. Far From Heaven is een mooie film die echter een niet zo mooie behandeling op dvd heeft gekregen. De mooie verpakking en het boekje zijn zowel letterlijk als figuurlijk een lege doos, en de eerder uitgebrachte 2-disc special edition geeft deze editie het nakijken.