DOCUMENTAIRE
Woodstock, de film, leest als de handleiding voor een popconcert met een fatale afloop. Dat het nooit zo ver is gekomen toen, eind jaren '60, is wellicht een toeval, want alles wees er al na een paar uur op dat de organisatie te wensen overliet en dat de toestroom van muziekfans gruwelijk was onderschat. Maar de kids gedroegen zich voorbeeldig, ondanks het feit dat ze bijna allemaal uit New York kwamen, de stad die toentertijd berucht was om het hoogste criminaliteitscijfer in de States. Misschien kwam het door het massale gebruik van soft- en andere drugs, of misschien omdat de tijd van de 'beautiful people' nog niet helemaal was uitgeraasd en jonge Amerikanen zich nog illusies maakten over vrede voor iedereen en een wereld zonder oorlog: naïef gedachtegoed dat in schel contrast stond tot de gebeurtenissen in Vietnam, waar het Amerikaanse leger ondertussen kwistig het oerwoud met napalm en Agent Orange, een kankerverwekkend ontbladeringsmiddel, besproeide om de communistische vijand uit te roeien.



De voorbereidingen voor het concert namen negen maanden in beslag. De organisatoren huurden terreinen in het plaatsje Bethel, op zo’n 65 km van New York, bouwden een gigantisch podium, torens voor de camera's en de technische middelen, omheinden het gebied met een metalen hekken en installeerden voorzieningen voor tien- à twintigduizend bezoekers. Tegen de tijd dat de kaartenverkoop van start ging, waren de ramingen van het aantal bezoekers opgetrokken tot 150 à 200.000. Uiteindelijk bleek de toeloop massaal te zijn, de eerste dag al, waarbij een deel van het publiek de omheining – het ging om niet veel meer dan kippengaas – tegen de grond duwde en vrijelijk het terrein betrad. Om moeilijkheden te voorkomen werd het evenement dan maar omgedoopt tot een free concert. Dat bericht haalde 's avonds het journaal in New York. De dag nadien gingen honderdduizenden jongeren uit de staat en de stad New York op weg naar Woodstock. Iedereen wilde er bij zijn. Tegen de middag zagen de New Yorkse autoriteiten zich verplicht om de New York Freeway te sluiten wegens een nooit eerder geziene file richting Bethel. Naar schatting meer dan een miljoen mensen was op dat moment onderweg.

In de late namiddag van de tweede dag verschenen er wolken aan de horizon en stak een felle wind op. De festivalgangers werden gewaarschuwd tegen de naderende regen en het gevaar dat de torens het zouden begeven, maar ongelukken bleven uit. Het gigantische terrein, niet voorzien op drainage, veranderde in een modderpoel. Dat zorgde voor unieke en onvergetelijke taferelen, maar ook voor veel ellende en nog diezelfde middag werd Woodstock tot rampgebied verklaard door de staat New York: de faciliteiten kreunden onder de massale toestroom, de kampeerterreinen stonden onder water, het drinkwater was op en er was gebrek aan voedsel. Beseffende dat heel wat jonge gezinnen hun peuters hadden meegebracht, ging het alarm op rood: er behoorde dringend te worden ingegrepen. Op de ochtend van de derde dag landde een helikopter van de National Guard met 43 artsen aan boord om gebroken armen en benen te verzorgen, bevallingen te begeleiden en eerste hulp te bieden aan zieke patiënten. De plaatselijke middenstand zorgde voor gratis maaltijden voor de tienduizenden gestrande festivalgangers. Via de lucht werden bloemen (sic) en droge kleren uitgegooid om de hoogste nood te lenigen. Een nabijgelegen meertje werd omgetoverd tot badkamer. De scènes van naakte mannen en vrouwen, spelend en zingend in het ondiepe water, gingen de wereld rond. Maar vooral de totaalbeelden van de enorme mensenzee, reikend tot de horizon, lachend en opgewekt, de argeloos spelende kinderen, de rokende hippies, schaamteloos vrijende stelletjes en de sfeer van love en peace lieten een onuitwisbare indruk na op het westerse publiek. Met de schitterend uitgegeven driedubbele langspeler nadien en de Woodstocklangspeelfilm korte tijd later, kreeg het Woodstock Music and Art festival zijn definitieve positie van festival der festivals.

De affiche van Woodstock was rijkelijk voorzien van grote namen die het op dat moment uitstekend deden in de States en zelfs internationaal. Toch ontbraken de allergrootsten: de Beach Boys waren bijv. niet van de partij en The Beatles, toch nog in volle creatieve actie, zij het dat ze sinds het midden van de jaren’60 geen publieke optredens hadden gegeven, lieten het afweten, naar verluidt wilde John Lennon wel – die was ondertussen on the road met dePlastic Ono Band – maar Paul, George en Ringo gaven niet thuis. Andere grote namen die ontbreken, vooral met het oog op de American line up, zijn uiteraard Bob Dylan en Joni Mitchell, al is van haar geweten dat ze op aanbeveling van Graham Nash thuis bleef om een grote Amerikaanse tv-show die coast tot coast werd uitgezonden, niet te missen. Gezien de situatie op de autowegen geen foute beslissing, zij het dat de organisatoren ondertussen helikopters hadden gecharterd om de gasten ter plekke te brengen. Mitchell miste dus het festival, maar nam wraak door het nummer Woodstock te schrijven dat samen met het wereldbekende Woodstocklogo, hét uithangbord van het festival is gebleven tot op de dag van vandaag.

35 jaar na de feiten is het tijd om de festivalaffiche even tegen het licht te houden en het ziet er nu allemaal een stuk minder spectaculair uit: wie heeft ooit van Quill gehoord, of van Sweetwater of Bob Sommer, namen die in de vergetelheid zijn geraakt en ook toen al op het album en in de film zijn geweerd. Melanie, The Grateful Dead, Creedence Clearwater Revival, Blood Sweat & Tears, Tim Hardin en Ravi Shankar hebben deze langere filmversie uiteindelijk niet gehaald. Hun optredens moeten wel bijzonder slecht geweest zijn, want degenen die wél zijn toegevoegd, nl. Jefferson Airplane en Janis Joplin bakken er uiteindelijk niets van: Joplin zat wellicht onder de drugs en Grace Slick kreeg door haar band de foute nummers aangereikt. Woodstock, de film, moet het grotendeels van de nostalgie hebben van een generatie. Bekijk je de concertfilm met de ogen van vandaag, dan blijft er weinig interessant materiaal over: Richie Havens, een aparte verschijning met een aparte gitaarstijl, maar nog altijd genietbaar; The Who, een groep die vooral visueel voor een aantrekkelijk spektakel zorgt; Joe Cocker, spastisch als altijd, maar met een cover van Lennon&McCartney die niet kapot te krijgen is; Crosby, Stills & Nash met aantrekkelijk akoestisch gitaarspel een engelachtige samenzang; een instrumentale Santana met indrukwekkend slagwerk en een bijzonder geïnspireerde Jimi Hendrix die de kroon op het werk zet. Voor de rest goeie middelmaat waar alleen Sly Stone bovenuit steekt. Opvallend is overigens de vaststelling dat de echte pop- en rockmuziek van Britse bands komt, terwijl de Amerikanen het eerder bij soul, jazz, blues en folk houden en Sha Na Na zelfs bij regelrechte 50er jaren rock'n roll.



Woodstock – 3 Days of Peace & Music, The Director’s Cut is vooral belangrijk wegens het beeldmateriaal over wat er naast de muziek op de festivalweide te beleven viel. De film is een sociologisch portret van een generatie, een beetje moe en overspannen en met veel nostalgie omtrent de echte Summer of Love die op dat moment al twee jaar achter de rug lag. De druggebruikers zijn nog helemaal in de sfeer, maar de meer nuchtere types hebben het al in de gaten: mensen zijn naar het Woodstockfestival gekomen op zoek naar een illusie, een doel en een zin die de organisatoren niet kunnen bieden. In de plaats krijgen ze veel nattigheid, honger en slechte hygiënische condities. It's only music, merkt een nuchtere festivalganger op.

Tijdens het optreden van Jimi Hendrix glijdt de camera over het festivalterrein: nog maar een paar duizend mensen zijn overgebleven om de beste gitarist aller tijden aan het werk te zien. De rest is geëvacueerd of heeft het rampgebied ijlings verlaten. Op de bijna sacrale tonen van zijn jankende versie van de Star Spangled Banner doemt de achtergrond van de festivalweide op als één grote mesthoop, alsof de laatste aanwezigen op de stortplaats van een Braziliaanse favela staan. A Shattered Dream, de alternatie generatie, die van love & peace, als schaamteloze milieuvervuiler. De inwoners van Woodstock kunnen er niet om lachen en het is ook gewoon genant als je de uitspraken hoort over the new generation die wil kappen met de oude garde. Je hoeft overigens maar even de aftermath van Werchter in Rotselaar, een concert in de Ancienne Belgique in Brussel, de Vooruit in Gent of om het even welk popfestival mee te maken om u een idee te vormen over hoe klein het verschil uiteindelijk is.

BEELD EN GELUID
Het beeldmateriaal staat hoofdzakelijk in 1:33.1, maar ook in 1.85:1 en 2:35.1 en de regisseur gebruikt de splitscreentechniek om tijdens de liveoptredens de toeschouwer een blik te gunnen op wat er zich nog op het enorme festivalterrein afspeelt. Op die manier krijgt u geen 216 minuten Woodstockmateriaal aangeboden, maar makkelijk het dubbele. Voor Martin Scorsese was het overigens de eerste kennismaking met dit soort materiaal als editor. De beelden komen uit diverse bron en zijn niet altijd van gelijke kwaliteit. Ze zijn vaak rommelig en korrelig met verlies van kleur en contrast. Maar het komt de authenticiteit ten goede. Uiteindelijk is dit geen pure concertfilm, maar evenzeer een documentaire. Het geluid staat in een 5.1-versie, een hele verbetering ten opzichte van de oorspronkelijke versie, waardoor het geluid van de splitscreens apart de kamer instroomt. Jammer genoeg heeft deze nieuwe release geen Nederlandse ondertiteling waardoor de interviews en de mededelingen via de P.A. niet altijd even goed verstaanbaar zijn.



EXTRA'S
De dvd bevat geen extra's.

CONCLUSIE
Woodstock – 3 Days of Peace & Music, The Director's Cut is vooral voer voor nostalgici en '68ers. Met veertig minuten extra materiaal (vooral over de sfeer op het festival) kunnen ze hun hartje nog één keer sneller laten slaan bij het evenement dat zowat symbool staat voor hun generatie. Voor de jongere generatie is deze film het ultieme tijdsdocument over de fel bewierookte jaren '60 van hun ouders. Want één ding moet duidelijk zijn: het documentaire gedeelte van deze film is een stuk interessanter dan het muzikale onderdeel.