FILM
De ogen van de naïeve protagonisten worden geopend in Silk, een romantisch drama tegen de achtergrond van de negentiende-eeuwse zijdehandel, maar de toeschouwer zal vooral moeite moeten doen zijn kijkers niet te sluiten voor een verkwikkend slaapje. De prent, een adaptatie van een roman uit 1997 van de Italiaanse schrijver Alessandro Baricco, grossiert in mooie beelden, maar koppelt daar een stierlijk vervelend verhaal aan. Liefhebbers van schaamteloze romantiek, exotische plaatsen of trage drama’s vinden wellicht hun gading in de film, maar al de rest laat deze kelk best aan zich voorbijgaan.

De makers hadden nochtans hun falen ruim op voorhand kunnen inschatten. De bronroman bevat immers nauwelijks geloofwaardig drama en verwart gestileerde romantiek met menselijke emotie. Begeleid door de ergerlijke voice-over van hoofdrolspeler Michael Pitt, steekt de plot van wal in 1862. De Franse plattelandsjongen Hervé Joncourt heeft het leger achter zich gelaten om te trouwen met de dochter van de plaatselijke burgemeester. De twee houden van elkaar, maar hun kinderwens kan om niet verklaarde redenen nooit in vervulling gaan. Onder het mecenaat van ondernemer Baldabiou onderneemt Hervé eenmaal per jaar de verre reis naar het feodale Japan om de eitjes van de zijderups in te kopen die voor de welvaart van het kleine Franse dorp zorgen. De jongeman maakt in het Verre Oosten een deal met een norse krijgsheer over de eitjes, maar maakt ook kennis met diens concubine, een mysterieuze, beeldschone Japanse. Verliefdheid hangt in de lucht en Hervé wordt verscheurd door de keuze tussen het veilige, rijke leven in Frankrijk en de ruwe, prachtige maar gevaarlijke schoonheid van Japan.
Dat alle ingrediënten aanwezig zijn om een romantisch epos – zij het op minimalistische schaal – uit te werken, belet de filmmakers er niet van de ene slechte keuze na de andere te maken. Intrigerende verhaallijnen – de lange zware reizen van Hervé naar en van het oosten, het belang van de zijdefabrieken voor het Franse stadje, de verschillen en gelijkenissen tussen de Japanse en Franse cultuur – laat cineast François Girard links liggen, terwijl trage scènes met meer ‘veelzeggende blikken’ dan dialogen of ideeën de prent domineren. Als Alfred Hitchcock zei dat drama het leven is, zonder de saaie stukken, dan is Silk het ultieme voorbeeld van een film die enkel die saaie stukken op het scherm kwakt. De beelden van cameraman Alain Dostie ogen wondermooi, van de besneeuwde heuveltoppen in Japan tot een Franse tuin in volle, zomerse bloei, maar het blijft bij knappe kiekjes zonder ziel. Ryuichi Sakamoto’s muzikale score suggereert een romantiek die de film nooit kan waarmaken.

De keuze voor Michael Pitt als hoofdrolspeler is een van de belangrijkste redenen voor het ontbreken van die romantiek. De acteur houdt het anderhalf uur lang bij een tweetal gelaatsuitdrukkingen – ongeïnteresseerd en nors zonder baard / ongeïnteresseerd en nors mét baard – en heeft het charisma van een eencellig organisme. Dat zowel Keira Knightley – degelijk maar op veilig spelend in een onderontwikkelde rol – als Sei Ashina – een beeldschoon Japans fotomodel waarop de camera terecht verliefd is – met Pitt onder de lakens kruipen, grenst dan ook aan het onwaarschijnlijke. Alfred Molina geeft met humor een menselijkheid gestalte aan de belangrijke nevenrol van Baldabiou en zorgt voor schaarse emotie in een nogmaals door de scenaristen te weinig uitgewerkte rol.

Silk doet kortom verwoede pogingen een film te zijn zoals die niet meer gemaakt worden, maar eindigt als een prent waarvan je met heel je hart hoopt dat ze nooit meer gemaakt zullen worden. Saai, voorspelbaar, nodeloos pretentieus en dramatisch onderontwikkeld hebben als woorden zelfs onvoldoende kracht om de lange zit die de film is recht aan te doen. Tenzij dit natuurlijk het meesterplan van de makers was: om het lange, slaapverwekkende en enkel voor insiders interessante proces van het fabriceren van zijde een filmische equivalent te geven.
BEELD EN GELUID
Het artistieke falen heeft gelukkig geen invloed op de beeldkwaliteit van Silk. DFW levert namelijk een uitstekende transfer af, met een lovenswaardige scherpte, prima contrasten en geen spoor van vuiltjes of printbeschadigingen. Opvallend is ook de goede kleurenweergave, waardoor sommige scènes als meesterwerken van de klassieke schilderkunst ogen. Het geluidsspoor is eveneens van een hoog niveau. De dialogen klinken helder en de boxen creëren een verrassend ruimtelijk soundscape voor een van nature intieme film. Enkel de plaatsing van Michael Pitts voice-over is af en toe problematisch.

EXTRA'S
Deze disk bevat geen bonussectie.

CONCLUSIE
Silk is een slaapverwekkend kostuumdrama met een overdaad aan kostuums en een minimum aan drama. Saaie acteerprestaties, een incompetent script en een onzekere regie worden niet gecompenseerd door de mooie beelden en dito muziek. Daar staat tegenover dat zowel beeld als geluid een kwalitatief hoogstaand niveau halen op de dvd. Extra's bevat de schijf niet.