FILM
Surfer John Tyree (Channing Tatum) ontmoet tijdens de zomervakantie een meisje, Savannah Curtis (Amanda Seyfried) dat haar tas in de zee heeft laten vallen. De galante ridder duikt er meteen om, en de vlam tussen de twee slaat onmiddellijk over. Savannah maakt onder meer kennis met de stugge vader van John (Richard Jenkins), en de twee smodderen elkaar eens lekker af in de regen. Jammer genoeg is John beroepsmilitair, en moet hij al snel weer vertrekken naar het front, waarvan hij tegen zijn vriendin nog niet eens mag zeggen waar het ligt. Savannah kijkt uit naar het einde van zijn dienst, maar wanneer op 11 september 2001 de Twin Towers instorten, krijgt John een vlaag van vaderlandsliefde en tekent hij bij. De intervallen waarin Savannah brieven schrijft worden steeds langer, en uiteindelijk maakt ze het uit. Én ze papt aan met een aan kanker stervende vriend (Henry Thomas) die eigenlijk eerder op zoek is naar een goedkope babysit voor zijn autistisch zoontje wanneer hij er straks niet meer zal zijn, dan dat hij van haar houdt.

Regisseur Lasse Halström heeft een aardig palmares bij elkaar, met Oscarwinnaars als The Cider House Rules, pretentieloze crowdpleasers als Casanova, sfeervolle Bohémienfilms als Chocolat en zelfs mindere werken als An Unfinished Life zijn best bekijkbaar. Dear John is vooralsnog zowel commercieel als artistiek het zielige dieptepunt van zijn carrière. De film heeft nauwelijks exposure gehad in de zalen - er werden zelfs geen advance screenings getoond omdat de producenten wisten dat ze een drol van een film hadden uitgebracht - en komt onnoemelijk snel op dvd uit, waarschijnlijk in de hoop om van de weeromstuit er toch nog een stuiver aan te verdienen, alhoewel de film moeilijk meer dan twee stuivers kan gekost hebben. Ik besef dat de film vooral op een vrouwelijk, op tearjerkers gericht publiek mikt, en kan zelf af en toe wel een portie romantisch drama smaken, maar deze film is gewoon over de hele lijn slecht. Zo. Het grote woord is eruit. De vergelijking die het hoofdpersonage maakt tussen zichzelf en een muntstuk dat niet meer in mint condition is, is symptomatisch voor het gebrek aan goeie ideeën voor het scenario; scenarist Nicholas Sparks, bekend van het drama The Notebook, die in zijn leven al heeft bewezen dat je van een banaal scenario te schrijven niet dood kan vallen, is blijkbaar zelf ook niet meer in mint condition. Hallström trekt een paar blikken goedkoop patriottisch sentiment open, gooit in de hoop een tweede What's Eating Gilbert Grape? te scoren er een autistisch kindje tegenaan, en laat nog links en rechts een vader sterven en een vriendje kanker krijgen. De casting is vooral gedaan met in het achterhoofd wie er de meest geoliede spieren of de dikste lippen heeft, want noch Channing Tatum, wiens scala aan emotionele gelaatsexpressies zich beperkt tot één smoel, noch Amanda Seyfriend, een onsympathiek wicht met een gezicht als een tegen een deur gelopen kalf, tonen in deze film het minste spoortje acteertalent; wanneer Tatum, die bij de special forces zit ondanks het feit dat hij duidelijk nog niet droog is achter zijn oren, op zijn tour of duty dient, supporter je overigens gegarandeerd voor de Afghanen, in de hoop dat ze met één welgemikt schot het hoofpersonage én deze film uit hun miserie kunnen verlossen. Helaas mikken ze te slecht. Ter verdediging van de acteurs valt wel op te merken dat ze moeten werken met een horribel scenario dat stijf staat van de kromme, geforceerde dialogen, waarin ze daar bovenop ook nog eens elkaars liefde voor het leven moeten ensceneren terwijl mijnheer zonder morele besognes bijtekent als hij één blik op het instortende World Trade Center heeft gezien, wat de geloofwaardigheid niet ten goede komt.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze disk is goed en aanvaardbaar; het zonnige strandsfeertje zet alvast vanaf het begin de juiste toon. De kleuren zijn realistisch getint, het contrast is goed en er is weinig tot geen grain aanwezig. Fouten of compressieproblemen zijn niet aan de orde. De Dolby Digital 5.1-mix is een simpele maar effectieve track waarbij omwille van de aard van de film dolle actie en flitsende audiomontages niet aan de orde zijn, behalve dan in één scène, die waarin Channing Tatums personage een portie lood vreet, die er navenant bovenuit steekt. De dialogen zijn mooi evenwichtig, en ook qua geluid wordt er onder meer aan het strand of bij een familiefeestje voor ambience gezorgd.

EXTRA'S
Er is geen bonusmateriaal aanwezig; ik kan me ook niet indenken dat er iets interessants over de film te vertellen zou zijn.

CONCLUSIE
Waarom Nicholas Sparks' scenario's zo'n succes in Hollywood zijn, is me een compleet raadsel, want niemand met een greintje smaak zou aan zijn stationsromannetjes enige artistieke diepgang mogen toeschrijven. Doe uzelf een plezier en ga een goeie romantische film huren. Niet deze, dus.