FILM
Iedereen heeft wel zijn of haar mening over Lars von Trier, en dat is maar goed ook. Choquerend, maar de controversiële Deense filmregisseur maakt tenminste films waarover men spreekt. Als mens is hij ook geen onbeschreven blad, zo viel hij tijdens de opnames van Dancer In The Dark Björk lastig door haar alsmaar te aaien. Toen de zangeres vertelde dat hij daarmee moest stoppen, gooide hij uit woede een stoel kapot waar iedereen bij stond. Of er is het incident in Cannes tijdens de persconferentie van Melancholia, waarin de Deen zonder blikken of blozen te horen gaf dat hij sympathie had voor Hitler.




Waarschijnlijk zullen er wel een paar vijzen vast gezet moeten worden in het hoofd van de cineast, maar je kan ervan op aan dat Lars von Trier een aandachtshoer is die weet wat hij wil. En dat is ook het geval met zijn films. In zijn laatste (volgens sommige zijn allerlaatste) wapenfeit The House That Jack Built zien we hoe Matt Dillon als een dolgedraaide psychopaat er genadeloos van geniet wanneer hij een kind doodt. Het zijn scènes die de tongen losmaken, maar helaas is het ook een deel van de realiteit die we rondom ons zien waar je niet de ogen voor hoeft te sluiten, en dat is in Nymph()maniac niet anders. De film werd gepromoot als porno, en hoewel je alle lichaamsdelen van Charlotte Gainsbourg tot in de kleinste details kan zien, is de film net het tegenovergestelde. Er wordt geneukt en gezogen, maar met erotiek heeft het niet veel te maken. Wel heeft Lars von Trier het over de twee onderwerpen waar we als mens het meest over praten, en die onze gedachten domineren: seks en de dood.




Officieel bestaat Nymph()maniac uit twee delen, maar dat is alleen maar omdat je geen kat naar de bioscoop zou krijgen voor een volle 232 minuten. Bijna gelijktijdig draaiden destijds de twee delen in de bioscoop, en ook in deze release is het meesterwerk verdeeld over twee stukken, maar het is overduidelijk één geheel.

De rode lijn in de film is een gesprek tussen Joe (Charlotte Gainsbourg) en Seligman (Stellan Skarsgard). Deze laatste vindt de jonge vrouw in een steegje terug. Ze is bont en bauw geslagen, en hij neemt haar mee naar huis. Seligman is een oude intellectueel die zichzelf aseksueel noemt. Een uiterst belezen man die alles weet, behalve hoe de wereld rondom hem draait. Hij weet alles over de rij van Fibonacci of Valeria Messalina, maar van James Bond heeft hij nog nooit gehoord. De man wil haar helpen door te luisteren, en Joe vertelt hem haar hele leven vanaf het prille begin.




Als een vertelster begint met de woorden dat ze op haar tweede levensjaar haar kut ontdekte, dan weet je dat je een met seks overladen verhaal zal te horen krijgen. Reeds vanaf haar kinderjaren had Joe een grote interesse in seks, maar de zoektocht naar genot was tevens een queeste naar haar eigen ik. Liefde en dood liggen nooit ver van elkaar, en dat ervaart Joe maar al te goed. Ze deelt dagelijks het bed met tientallen mannen, of ze gaat met haar vriendinnetje een weddenschap aan wie de meeste mannen op een trein kan pijpen, maar steeds is er de drang om verder te gaan. Dat ervaart ze bij de dood van haar vader (Christian Slater) en door het verminken van haar eigen lichaam.




Wie kort door de bocht gaat zal Nymph()maniac als een schandaalfilmpje beschouwen waarin je meermaals de kut van Charlotte Gainsbourg kan zien, maar wie dat doet heeft er net zoals de arme Seligman geen snars van begrepen, want dit vier uur durend meesterwerk gaat wel degelijk over het leven, alleen is niet iedereen daar even open over. Je kan het Lars von Trier kwalijk nemen dat hij het soms ver zoekt (zo heeft neuken iets te maken met de orgelconcerten van Bach) of dat hij gewoonweg provoceert, toch is dit hoogstaande cinema van een loner die weet wat kunst is. Niet dat Nymph()maniac per se kunst hoeft te zijn, want dat bepaal je zelf, maar dit is het werk van een regisseur die tevens auteur is, een filmmaker die door het gebruik van eigen taal iets unieks brengt, en niet iemand die zonder nadenken de plannen van studiobonzen moet uitwerken. En dat soort filmmakers wordt een uitstervend ras, met dank aan Disney en andere woke-zotten.




Nymph()maniac is uiteraard geen spek voor ieders bek, en dan hebben we het niet eens over de expliciete scènes, maar wel over de filmstijl an sich die zich kenmerkt (letterlijk en figuurlijk) als nuchtere wiskunde. Voor alles in het leven is er wel een oorzaak te vinden, ook al aanvaard je het als mens niet steeds.




232 minuten is een hele poos, maar Nymph()maniac is zo’n gevarieerde film dat hij geen seconde verveelt. De casting is perfect. Charlotte Gainsbourg is de uitgesproken actrice voor dit soort rollen, maar ook Stacy Martin, die de jonge Joe vertolkt, straalt, net als Stellan Skarsgard. De film heeft overigens ook een Belgisch kantje, niet alleen spelen bepaalde scènes zich af in hartje Gent, maar er is ook de niet onbelangrijke rol van Michael Pas. Mocht je hem nog niet gezien hebben, doen...




BEELD EN GELUID
Deze film verscheen bij A-Film, en zoals gezegd wordt de film netjes over twee disks verdeeld. Of het nu de bedoeling was van Lars von Trier weten we niet echt, maar in de donkere scènes krijg je een enorm korrelig beeld te zien dat ten koste gaat van de detaillering. Het resultaat blijft goed genoeg om voor een Blu-ray te gaan, zeker omdat je deze titel nog wel regelmatig tegen een leuk prijsje ziet opduiken. De geluidsband is een functionele DTS-HD MA 5.1 die ook in het Frans beschikbaar is. Veel gekreun op de achtergrond, maar ook een soundtrack die gaat van Beethoven tot Rammstein.

EXTRA’S
Net zoals niet iedereen het wil begrijpen dat Lars von Trier een genie is, snappen we het ook niet waarom hier geen extra’s op staan.




CONCLUSIE
Er is al veel geschreven over Nymph()maniac. Meestal over de blote kont en andere geslachtsdelen van Charlotte Gainsbourg die je hier ziet, maar misschien is er net iets te weinig aandacht besteed aan het feit dat Lars von Trier je als geen ander controversieel confronteert met het leven, ook al is dat niet altijd mooi.