FILM
Ray Lawrence, die vooral zijn brood verdiende met het maken van reclamespots, heeft slechts drie langspeelfilms gemaakt, maar toch wordt hij vaak aangehaald als één van de meest gerespecteerde regisseurs van de hedendaagse Australische cinema, en daar zit zijn tweede speelfilm Lantana uit 2001 voor veel tussen. In thuisland Australië werd de misdaadthriller een gigantische hit, die zowat alle prijzen kreeg die daar te verdienen zijn. Bij ons is de film helaas een wat verloren titel, die af en toe de aandacht krijgt van dvd-verzamelaars. Dat is behoorlijk zonde, want meer dan twintig jaar later blijft Lantana nog een ijzersterke film die qua stijl (en ook wel qua kwaliteit) net niet met Magnolia van Paul Thomas Anderson kan vergeleken worden.




Lantana begint net zoals Blue Velvet van David Lynch, waarbij de kijker vanaf de eerste scène geconfronteerd wordt met een lijk. Het betreft een vrouw wiens gezicht we niet te zien krijgen, maar de details tonen meer dan genoeg om te weten dat ze heeft afgezien. De film vertelt wel een mysterie en hoewel de kijker bijna twee uur meegezogen wordt in een retespannend whodunit-verhaal, wordt het wel gepresenteerd in een soort van mozaïekfilm waarin elk personage een potentiële dader is.

De rode draad is Leon (Anthony LaPaglia), een politieagent wiens leven compleet overhoop ligt. De film begint met een heftige vrijscène tussen hem en Jane (Rachael Blake) maar het zijn de uitspattingen van een scheefpoeper wiens privéleven voor geen meter meer marcheert. Leon gaat nog wel met zijn vrouw Sonja (Kerry Armstrong) naar de sambalessen, maar op hun twee zonen na is dat zowat het enige wat de twee nog weet te binden. Sonja zit zo diep in de miserie dat ze wekelijks een bezoek brengt aan de psychologe Valerie (Barbara Hershey), die zelf in de knoei zit na de moord op haar dochtertje en daar een bestseller over schrijft, terwijl haar echtgenoot John (Geoffrey Rush) compleet naast haar leeft. Leon wordt op zijn werk alsmaar agressiever, wat op de zenuwen werkt van zijn collega Claudia (Leah Purcell), die er alles doet om hem in het gareel te houden.




Het duurt een tijdje vooraleer je als kijker weet hoe de kaarten liggen, maar hoe meer de puzzel zijn vorm krijgt hoe meer je je afvraagt wie de vermoorde vrouw is, een clue die pas in het midden van het verhaal wordt weggegeven, en dan heb je nog eens zoveel tijd om te achterhalen wie de dader is. Lantana heeft een bijzonder knap scenario dat geschreven werd door Andrew Bovell, die die alles baseerde op zijn eigen roman Speaking In Tongues. Behalve het ingenieuze script profiteert de film ook nog eens van ijzersterke vertolkingen. Het enige mysterie dat achteraf overblijft is waarom deze film zo onder het stof is geraakt, en vooral waarom deze Ray Lawrence zo weinig deed.




BEELD EN GELUID
Deze vergeten film maakt deel uit van de fameuze Quality Film Collection-reeks van het ter ziele gegane A-Film. We hebben altijd de benaming net iets te hautein gevonden, maar het is en blijft een feit dat het niet alleen om een meer dan aardige selectie ging maar ook wordt de film naar dvd-normen meer dan netjes gepresenteerd. De film oogt vrij realistisch en op de donkere scènes in het bos na heeft alles een tamelijk verzorgde detaillering. De geluidsband is een standaard 5.1 met een paar leuke achtergrondgeluiden, zoals het geritsel van natuurgeluiden in het bos, maar voor de rest moet de film het hebben van dialogen en een ingetogen soundtrack van Paul Kelly, die via bands zoals The Dots, The Coloured Girls en The Messengers een begrip is in het alternatieve Australische muziekcircuit.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze disk.




CONCLUSIE
Lantana is een compleet vergeten film en daar mag best verandering in komen, want via het systeem van de mozaïekfilm zoals bijvoorbeeld Magnolia van Paul Thomas Anderson wordt de kijker twee uur lang op sleeptouw genomen waarin het begrip toeval niet bestaat.