De homofiele Camiel Vrolijk leert z’n buurman en eigenaar van de belendende koffieshop Simon Cohen kennen op het moment dat die laatste hem met z’n blitse auto midden op straat aanrijdt. In het ziekenhuis wordt Camiel een kraag aangemeten wegens mogelijk rugletsel en tijdens de rit naar huis heeft Simon het over de tieten en billen van de verpleegsters. Ik ben Homo, deelt Camiel hem op een droge toon mee. Oh, reageert Simon lachend, heb ik niet gemerkt. Je hebt niet zo’n hoog stemmetje en je flappert niet met je handjes! In de weken en maanden die volgen wordt Camiel vaste klant in de koffieshop en leert hij Simons clientèle en vriendenkring kennen, een zootje ongeregeld dat schijnbaar de regels aan z’n broek lapt en inzet op plezier maken. Voor de student tandheelkunde is het een vreemde ervaring en hij voelt zelfs de neiging om z’n boeken in de steek te laten en zich het liederlijke leven van de buren eigen te maken. Maar op een reisje naar Thailand wordt Camiel een keer heel erg dronken en bedrijft hij de liefde met de vriendin van Simon. Thuis, in Amsterdam, biecht hij z’n zonde op, maar de altijd ruimdenkende Simon reageert gepikeerd en afwijzend. Het is het einde van een vriendschap. Camiel leert Bram kennen, verhuist naar een ander stadsdeel en maakt z’n studie af.
 

 

14 jaar later wordt Camiel op staat bijna opnieuw aangereden door een snelle auto en uiteraard zit dezelfde Simon van toen aan het stuur. Het is een hartelijk weerzien, en Simon heeft het voor ene keer niet over Camiels homofiele aard, maar over zichzelf: hij heeft kanker in z’n hoofd en wellicht niet lang meer te leven. Voor Camiel is het een reden om de banden weer aan te halen en hij leert Simons beide kinderen Joy en Nelson kennen die in de periode die volgt een stabiele factor in hun leven kunnen gebruiken, want als de chemo niet aanslaat is het duidelijk dat Simon nog maar kort te leven heeft. Hij besluit om euthanasie in overweging te nemen.

 

Simon begint als een comedy, want Camiel valt in een groepje van feestneuzen en praatjesmakers die hem telkens opnieuw versteld laten staan. Ze nemen hem onder vuur wegens z’n afwijkende seksuele voorkeur, ze kankeren op alles en op iedereen, ze maken ook lol ten koste van anderen, ze schelden, ze neuken als beesten, maar ze vormen een hechte groep waarvan hij deel uit mag maken. In één lange flashback doet regisseur Eddy Terstall het verhaal over die eerste vriendschap tussen Simon en Camiel omstreeks 1988. Vervolgens spoelt hij naar 2002 voor het verhaal over de hernieuwde kennismaking en de kanker van Simon. De luchtige toon maakt geleidelijk plaats voor een serieuzere aanpak en evolueert tot een intens drama, want een eind aan je leven maken wegens een dodelijke kanker die je alle comfort ontneemt is één zaak, je omgeving aan het idee van euthanasie laten wennen is een stuk moeilijker.
 

 

Cees Geel brengt het onmogelijk voor elkaar, want hij slaagt er moeiteloos in om z’n personage Simon in nauwelijks 100 minuten op een geloofwaardige manier te laten evolueren van een vuilgebekt Amsterdams haantje tot een man van middelbare leeftijd die het lot accepteert en die er geen twijfel over laat bestaan dat hij niemand ten laste wil zijn. Dus neemt hij ruim op tijd alle nodige voorzorgsmaatregelen en vindt de moed om z’n besluit uit te voeren nog voor de aftakeling begint: hij stapt waardig en bij z’n volle verstand uit het leven. Camiel Vrolijk is z’n pispaal, tijdens hun eerste ontmoeting, maar ook na de hernieuwde kennismaking en hun relatie heeft uiteindelijk niet geleden onder de misverstanden uit het verleden, want het slippertje met z’n vriendinnetje Sharon heeft Simon z’n oude makker ondertussen vergeven, niet het minst omdat zij uiteindelijk met een andere kerel is getrouwd. Marcel Hensema voert zijn personage Camiel aanvankelijk op als een naïeve jongeman die als een hond in een kegelspel terecht is gekomen. 14 jaar later is hij een tandarts met een goedlopende praktijk en een vaste vriend. Hij is volwassen geworden en de jongensachtige blik in z’n ogen heeft plaats gemaakt voor ernst en verantwoordelijkheidszin. De ommezwaai in z’n persoonlijkheid is al even verrassend en het is voor de kijker duidelijk dat Camiel een oplossing kan zijn voor de puzzel die zich langzaam ontspint. Regisseur Eddy Terstall pakt het nochtans allemaal heel subtiel aan en laat niet in z’n kaarten kijken. Maar een goed verstaander heeft weinig nodig om het één en ander aaneen te knopen. De rest van de cast acteert naar behoren, maar Nadja Hüpscher verdient een speciale vermelding, want haar personage Joy (Simons dochter) brengt de dramatische voortgang in de tweede helft van de film op gang door een zeer gedreven en tegelijk ingehouden optreden. De actrice is bij ons nauwelijks bekend, maar in Nederland is zij een bekend gezicht in tv-series (De Afdeling, Levenslied).
 

 

Technisch is deze release uitstekend, met felle kleuren en een scherp beeld en zonder noemenswaardige ongerechtigheden. Wat de klank betreft is er wel een probleem. Het Amsterdams accent is heel vaak nauwelijks verstaanbaar, maar Nederlandse ondertitels heeft A-Film niet voorzien op deze dvd. Onbegrijpelijk, want hoe wil je deze film een kans geven in Vlaanderen als zo ongeveer de helft van de dialogen de mist ingaan? Bovendien zullen ook heel wat Nederlanders beslist problemen hebben met de taal en voor gehoorgestoorden is er op die manier ook helemaal niets voorzien. Een onvergeeflijk manco.

Een aantal Andere Trailers.
 

 

Simon van regisseur Eddy Terstal begint met een Amsterdams zootje ongeregeld dat heel veel weg heeft van de groepjes jonge Nederlanders die Antwerpen op zaterdagavond teisteren: luidruchtig, aandachttrekkend en storend. Maar dat is een uitstekende truc om de eerste helft van de film te laten contrasteren met wat volgt, want op dat momenten is datzelfde groepje mensen (ze zijn inmiddels 14 jaar ouder) een stuk rustiger geworden en kan het op een geloofwaardige manier een vriend begeleiden op zijn pad naar euthanasie. De beide hoofdrolspelers leveren uitstekend werk, het scenario zit heel er goed in elkaar en de toon wordt gelukkig nooit sentimenteel omdat hoofdpersonage Simon ondanks z’n hachelijke toestand altijd een portie scherpe humor in petto heeft. Jammer dat Nederlandse ondertitels ontbreken, want het Amsterdams accent is beslist niet alleen in Vlaanderen moeilijk verstaanbaar.