FILM
Eerlijkheidshalve begrijpen we niet altijd de beslissingen die filmmaatschappijen in de Benelux nemen. Terwijl sommige films al jaren om een release schreeuwen (het volledige oeuvre van meestercineasten als Fassbinder of Truffaut om maar iets te noemen) worden we wekelijks overspoeld met allerlei prenten waar geen haan naar kraait, laat staan naar wil kijken. Een mooi voorbeeld van zo’n overbodige release is de Australische misdaadkomedie Swerve. Waarschijnlijk zal het wel allemaal met geld te maken hebben, dergelijke releases zijn nu eenmaal spotgoedkoop. En tja, wellicht zijn de makers meer dan tevreden over het feit dat er iemand op de aardbol rondloopt die hun filmpogingen internationaal wil verspreiden.
 

 

Het verhaal van Swerve is niet alleen infantiel, het is ook nodeloos verwarrend. Frank (Jason Clarke) is op weg naar een sollicitatiegesprek. Dat gaat evenwel niet door, want de ongelukkige man is er getuige van hoe Jina (Emma Booth) bij een vreselijk auto-ongeluk betrokken raakt. Jina brengt het er met de schrik van af, maar met de spookrijder is het heel wat slechter gesteld. De man is op slag dood. Naast het autowrak ligt er een koffer met geld. De goedhartige Frank biedt niet alleen de radeloze Jina een lift aan, tevens brengt hij de poen naar de plaatselijke sheriff. De wetshouder kan amper geloven dat er tegenwoordig nog zulke eerlijke mensen rondlopen en daarom nodigt hij de man bij hem thuis uit voor een etentje. Meteen snapt Frank dat hij in een gevaarlijk web is beland, de vrouw van de sheriff is namelijk Jina!
 

Gedurende tachtig minuten belandt de koffer van de ene in de andere hand. Vraag je vooral niet af hoe die koffer daar komt, want regisseur Craig Lahiff vindt het helemaal niet nodig om dat uit te leggen. De Australiër is ervan overtuigd dat de kijker tevreden is met wat slaapverwekkende erotiek, vervelend geweld en een aanpak die ons een heel klein beetje aan de broertjes Coen (weliswaar zonder talent) doet denken. De Australische landschappen vormen dan wel het ideale kader voor zo’n film, alleen volstaat dat niet om er een geslaagde prent van te maken! 
 

 

Het scenario loopt meer dan eens mank. Er is niet alleen het slappe verhaal, ook slaan de dialogen nergens op. Of wat denk je van deze onsterfelijke oneliner? “My mum taught that there are three important things in life: health, money and love”. Van bij het begin zit de kijker met prangende (tja) vragen die nooit worden beantwoord. Dat is vooral jammer voor de tijd die hij aan deze onkunde besteedt. Jammer genoeg beschouwen wij het als een plicht om iedere film tot op de allerlaatste minuut te bekijken, maar normaal zou zo’n vehikel bij een televisievertoning het amper een kwartier uitzingen. Over de kwaliteit van de acteerprestaties zijn we al evenmin te spreken. Ofschoon de meeste acteurs al enkele kleine rolletjes in grote Hollywoodproducties hebben gespeeld (David Lyons in de miskleun Eat Pray Love en Jason Clarke in Zero Dark Thirty) slagen ze er niet in om ook maar een beetje diepgang in hun personages te leggen. Emma Booth zal misschien wel het ideale snoetje hebben om Australische roddelbladen te vullen, toch kan ze in de verste verte niet acteren. Is er dan echt niks positiefs te vertellen over deze film? Op het mooie camerawerk van David Foreman na, niet echt. En jawel,  puur technisch is de film enigzins een hoogvlieger, maar dat lees je hieronder.
 

BEELD EN GELUID
Technisch bezit deze film alle elementen die hem tot een topper kunnen kronen. Er is enkel wat filmgrain of wat onzuiverheden in de donkere scènes te zien, maar voor de rest is de beeldkwaliteit uitmuntend. Dat geldt ook voor het geluid. De actiegeluiden knallen uit de voorste speakers. Helaas gaat het opnieuw om louter de technische kant, want de soundtrack van Paul Grabowsky is ronduit afgrijselijk. Beeld je de score van Ry Cooder uit Paris, Texas in, maar dan wel met sambageluiden. Inderdaad, een combinatie die je de volumeknop naar links doet draaien.  
 

 

EXTRA’S
Er staan gelukkig geen extra’s op dit afgrijselijke gedrocht.
 

CONCLUSIE
Waarschijnlijk dacht Craig Lahiff dat hij in staat was om iets als No Country For Old Men  te maken. Het decor is er wel, alleen vergat hij de essentiële elementen die onontbeerlijk zijn voor zo'n film: een degelijk verhaal, knappe dialogen, personages die de kijker boeien en vooral de gave om hem 80 minuten aan het scherm te kluisteren.