Met drie homoseksuele stewards, een biseksuele commandant, een heteroseksuele tweede stuurman die schijnbaar geniet van een pijpbeurt door één van z’n mannelijke collega’s (waardoor er uiteindelijk sprake is van een 69-situatie), een maagd met een speciale gave, een Spaanse beroemdheid die meent dat er een complot tegen haar is gesmeed, een Mexicaanse huurmoordenaar en een CEO op de vlucht na een faillissement en een aanklacht wegens fraude, lijkt Pedro Almodóvar alle troeven in handen te hebben om van Los Amantes Pasajeros een spetterende komedie te maken, want dat hij een meester is in dat genre, dat heeft hij in de voorbije drie en een halve decennia ten overvloede bewezen. Van een meesterwerkje, zoals Preview Arthouse de film op de cover van de dvd noemt, is evenwel geen sprake. Los Amantes Pasajeros is hilarisch en bij momenten zelfs heel erg surrealistisch, maar de grappen zijn vaak belegen en in heel veel gevallen zijn ze slap en saai. De grappigste scène is uiteindelijk die waarin de drie stewards een musicalnummertje opvoeren voor de passagiers in business class, want die is visueel en qua timing perfect uitgewerkt, maar Almodóvar grijpt te vaak naar lange dialoogscènes die het tempo uit de film halen en die qua humorgehalte nauwelijks tot de middelmaat behoren.
Om de kijker niet 90 minuten lang in de cockpit, de stewardruimte en de passagiersafdeling van het vliegtuig op te sluiten, introduceert Almodóvar een tweetal scènes waarin de mannelijke passagier Ricardo vanuit Business class naar z’n vriendinnetje in Madrid telefoneert. Die staat op dat moment op de smalle richel van een brug en maakt zich klaar om te springen. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen, neemt het gesprek op het mobieltje aan, maar laat het toestelletje al na een paar seconden uit de hand glijden. Het komt terecht in het fietsmandje van een jonge vrouw op de begane grond. De wereld is klein, want Ruth, zo heet ze, blijkt het vorige vriendinnetje van Richardo te zijn. Hier zien we Pedro Almodóvar op z’n best, want absurde humor is altijd al z’n ding geweest. Jammer genoeg is het één van de zeldzame hoogtepunten, want voor de rest is Los Amantes Pasajeros eerder langdradig en vaak saai.
Qua production design valt er niet veel te rapen in deze film: de cockpit, de stewardruimte, een halfgevulde business class en een paar korte fragmenten in de straten van Madrid. Dat Almodóvar een oog heeft voor goede locaties is algemeen bekend, maar in Los Amantes Pasajeros beperkt hij zich tot een claustrofobische ruimte zonder veel mogelijkheden. Het verhaal en de acteerprestaties moeten die beperking compenseren, maar ook hier zijn niet de beste keuzes gemaakt. Behalve Lola Dueñas (Yo También, 2009; Volver, 2006) en de drie homofiele stewards, is er eerder sprake van een zwakke of minstens vlakke cast. Antonio Banderas en Penélope Cruz tellen we niet mee, want die zijn samen hooguit een drietal minuten te zien in de beginscène van de film, wellicht als een eerbetoon aan de regisseur die hun internationale filmcarrière destijds op de sporen zette. Lola Dueñas is uitstekend op dreef, maar ze haalt nooit het niveau van haar eerdere werk, want het personage én de rol van de naïeve Bruna hebben te weinig om het lijf om een hele film lang te beklijven. Uiteindelijk zijn het de drie homoseksuele stewards die Los Amantes Pasajeros van de ondergang redden, waarvoor Almodóvar alle clichés over homo’s uit de kast moet halen, reden waarom z’n film in de jaren 90 van de vorige eeuw gesitueerd lijkt (er is in elk geval nog geen rookverbod op vliegtuigen van kracht), want tegenwoordig moet je met dat soort platitudes niet meer aankomen bij een iets of wat intelligent publiek.
