De pezige José del Sarte biedt zich uiteindelijk als vijfde kandidaat aan. Qua profiel en opleiding beantwoordt hij helemaal niet aan de toelatingsvoorwaarden, maar hij overtuigt prior Fromenger van zijn roeping en hij wordt uiteindelijk door het bestuur van het klooster geaccepteerd, zij het zonder handgeklap, want een voormalige bajesklant met een moord op z’n geweten staat eigenlijk niet op het verlanglijstje. José del Sarte beseft dat hij nogal wat weerstand oproept en het verbaast hem ook niet dat men hem als eerste verdenkt na de vernieling van een heiligenbeeld in de tuin van het klooster. Doch hij kan tegen een stootje, want de gevangenis is een harde leerschool en wat hij daar heeft opgestoken komt hem tussen z’n jeugdige medeseminaristen goed van pas.

In acht afleveringen van elk zo’n 50 minuten maken we kennis met Emmanuel, Rapaël, Yann, Guillaume en José tijdens hun eerste jaar in het kapucijnerklooster van prior Fromenger, een voormalig priester-arbeider die het vaak aan de stok heeft met z’n hiërarchische overste monseigneur Roman, de bisschop van Parijs, en die geen enkele moeite doet om een goede indruk te maken, waardoor hij uiteindelijk z’n eigen ondergang zal bewerkstelligen, want in het kerkelijk milieu gaat het eerder om macht, ambitie en prestige dan om de boodschap van Jezus Christus, en kerkelijke gezagsdragers zijn uiteraard ook maar mensen. Maar in de ogen van Père Bosco is Fromenger een heilige. Zonder hem was er geen seminarie en al helemaal geen klooster, zegt hij tegen een hooggeplaatste geestelijke in het Vaticaan, die hij speciaal opzoekt om het op te nemen voor zijn oudere collega en chef die met ontslag wordt bedreigd na een door de bisschop bevolen inspectie van de kloosterboekhouding. Doch alleen een wonder zal Fromenger kunnen redden, beseft Père Bosco, want tot enige toegeving is hij niet bereid en de bisschop al evenmin.

Als blijkt dat Formenger zo z’n eigen financiële methodes hanteert om het voorbestaan van het klooster en het seminarie, is Père Bosco ontgoocheld. Ik ben geen heilige en je had ook nooit op die manier met me mogen dwepen, is zijn verweer als hij door z’n medebroeder beschuldigd wordt van fraude en misbruik van vertrouwen. Voor zichzelf is hij er overigens gerust in: niemand - behalve misschien de Franse staat en de Franse katholieke kerk - is op enigerlei wijze benadeeld en het geld was allemaal bedoeld voor de reparatiewerkzaamheden aan de kerk en aan het klooster en voor het onderhoud van de priesters en de seminaristen. Die zijn te veel met hun eigen problemen bezig om ook nog oog te hebben voor wat er zich achter de schermen afspeelt en als een nabijgelegen kraakpand door de Parijse politie wordt belaagd, zijn ze vooral in de weer om de illegale bewoners een fatsoenlijk onderdak te bieden. José del Sarte heeft heel goed naar de paaspreek van Père Fromenger geluisterd en dus doet hij wat zijn geweten hem ingeeft: hij brengt de illegalen onder in het klooster… Père Bosco is het er niet mee eens en van de afwezigheid van Fromenger – die is naar het Vaticaan gesommeerd om een dreigend conflict tussen de Heilige Stoel en de Chinese communistische leiders omtrent de benoeming van een bisschop in Peking te bezweren – maakt hij gebruik om hard op te treden, waarmee hij op een goed blaadje komt bij monseigneur Roman…

In Ainsi Soient-Ils wordt de kijker binnengeleid in de gesloten wereld van kloosters en kerkelijke gezagsdragers om er getuige te zijn van de gewetensvragen en de twijfel van jonge seminaristen die bewust voor het eeuwenoude ambt hebben gekozen, maar die er ook een beetje de speelbal zijn van de machtspelletjes tussen de verschillende kerkelijke niveaus en tussen individuen die het slachtoffer zijn van hun persoonlijke ambities, waarbij de boodschap over naastenliefde en medemenselijkheid makkelijk uit het oog wordt verloren. Tegen die achtergrond zijn de verhaallijnen over de vijf seminaristen beslist het interessantste onderdeel van de serie omdat ze de kijker heel nauw betrekken bij hun innerlijke strijd en de keuzes die ze maken. De jonge kerels worden niet alleen geconfronteerd met de oppositie van sommige van hun families, er zijn ook de moderne vooroordelen tegen alles wat met bidden en preken te maken heeft en in het geval van Raphaël Chanseaulme is er zelfs sprake van ev. economische schade, want men rekent op hem om een familieconcern van de ondergang te redden. Dat er ook sprake is van homoseksualiteit in Ainsi Soient-Ils, het is een realistische perceptie, maar tegelijk een gedurfde zet in een land waar minder dan twee jaar geleden massaoptochten werden georganiseerd tegen een wettelijke regeling ten voordele van het zgn. homohuwelijk. Arte France heeft daarmee z’n nek uitgestoken, maar wegens de kritiek – o.a. uit kerkelijke hoek – was het enthousiasme schijnbaar ook weer even gauw weer bekoeld, want een vervolg is er op deze eerste serie – die eindigt met een flink aantal cliffhangers - nooit gemaakt.

Dat brengt ons bij de rest van de verhaallijnen, waaronder die over het conflict tussen Père Fromenger en z’n hiërarchische overste monseigneur Roman, en die omtrent de groeiende vijandschap van Fromengers oudste en trouwste medewerker Père Bosco naar aanleiding van financiële malversaties waarvan die laatste vermoedt dat ze alleen z’n chef ten goede zijn gekomen. Dié verhaallijn is jammer genoeg niet echt sterk, ze voelt zelfs een beetje geforceerd aan, wat beslist ook te wijten is aan de weinig overtuigende acteerprestatie van Thierry Gimenez. De keuze om de strijd tussen Fromenger en Roman voor een stuk op het niveau van hoge prelaten in het Vaticaan te situeren, is dan weer een meesterzet, want dat laat de makers toe om de kijker mee te voeren door de prachtige en overdadig gedecoreerde zalen en trappenzalen van het pauselijke paleis, Het feit dat de heren er Italiaans met elkaar en met de paus praten, voegt trouwens bijzonder veel sfeer toe aan de desbetreffende scènes. Op die manier ontstaat er trouwens een dankbaar contrast met de sobere levensomstandigheden in het klooster van Père Fromenger en halfweg de serie doen de makers er nog een schepje bovenop als ze hun camera op de armoedige situatie in het kraakpand richten. De boodschap kon niet duidelijker worden verwoord…

Jean-Luc Bideau (The Red Violin, 1998; Let My People Go!, 2011) neemt de hoofdrol voor z’n rekening. Z’n personage Père Fromenger is een geloofwaardige kloosteroverste, een man die alles zou doen om z’n levenswerk overeind te houden, maar die ook begrijpt dat het voor jongemannen in deze tijd niet eenvoudig is om zich van de wereld af te keren voor een leven van gebed en contemplatie. Als een goede huisvader waakt hij over hun zielen en geeft hij raad eerder dan te berispen als er sprake is van foute keuzes. Michel Duchaussoy (Elle s’Applait Sarah, 2004) kruipt in de huid van de wraakzuchtige monseigneur Roman, een klein en ambitieus mannetje dat er niet in slaagt om de prior van het kapucijnerklooster naar z’n pijpen te laten dansen. Hij stuurt dan maar de waakhonden van het Vaticaan op Fromenger af met de opdracht iets te vinden om z’n opponent ten val te brengen. Duchaussoy is perfect gecast als de ambitieuze en gefrustreerde hogere geestelijke die vooral met z’n public relations bezig is. En dan is er uiteraard het jonge volkje in de rol van de seminaristen, allemaal jonge acteurs die in Frankrijk al een tijdje aan de slag zijn in tv-series en bioscoopfilms, maar die vooralsnog onbekend zijn in Vlaanderen en Nederland, al verandert dat misschien als straks meer Franse tv-series bij ons op de markt verschijnen. Hun acteerprestaties zijn geloofwaardig en aantrekkelijk en het is jammer dat we wellicht nooit zullen weten of hun personages hun vooropgestelde doel bereiken.