FILM
Eigenlijk gaat het niet zo goed met Christian Bale. De man die Batman een donker gezicht gaf wordt terecht als één van 's werelds beste acteurs beschouwd, desalniettemin dreigt hij meer en meer de lieveling van de critici te worden. Daar is niks mee, maar het grote publiek laat hem blijkbaar wel wat links liggen. Eerder dit jaar schitterde hij in American Hustle, ofschoon deze misdaadfilm bij ons niet echt potten brak, en ook in Out Of The Furnace liep het niet zoals voorzien; de film was namelijk nauwelijks in onze zalen te zien. Ten onrechte. Out Of The Furnace is de beste film van het jaar die je waarschijnlijk nog niet hebt gezien en hij staat voor ondergetekende nu al met stip in het eindejaarlijstje van 2014. Zo goed dus.

Het verhaal zelf is eerder simpel. In het grauwe, troosteloze industriestadje North Braddock in Pennsylvania leeft Russell Baze (Christian Bale). Als dertiger is hij best tevreden met zijn roemloos bestaan als staalarbeider, zo lang hij maar kan dromen van een toekomst met zijn liefje Lena  (Zoë Saldana). Maar dan loopt alles fout. Hij kruipt dronken achter het stuur, veroorzaakt een dodelijk ongeluk en belandt in de bajes. Lena blijft al die jaren niet bij de pakken zitten en begint een relatie met politieagent Wesley (Forest Whitaker). En dan is er nog zijn broer Rodney (Casey Affleck). Die weigert om in de staalfabriek te landen en gaat daarom het leger in. Hij komt getraumatiseerd uit Irak terug en leert dat Amerika geen respect heeft voor zijn helden. Hij laat zich door crimineel John Petty (Willem Dafoe) overhalen om zich in het illegale vechten te storten. Eens hij tegenover zware jongen Harlan DeGroat (Woody Harrelson) staat, is er geen weg meer terug.

Je merkt het, Out Of The Furnace heeft een indrukwekkende cast. Het zijn stuk per stuk acteurs (want op Zoe Saldana na komt er bijna geen vrouw in beeld) die een stempel op de film zetten, kortom acteerprestaties die indruk maken. Dafoe en Harrelson halen nog maar eens (gelukkig maar!) hun rol van slechterik uit de kast, Bale bewijst dat hij gewoon alles kan en Casey Affleck laat grote broer Ben nog maar eens een poepje ruiken. Het is dankzij dit acteertalent dat Scott Cooper zijn tekortkomingen als regisseur wat kan wegstoppen. Zonder hen zou deze wraakfilm gewoon een hedendaagse versie van The Deer Hunter van Cimino zijn geworden. Cooper, die als regisseur debuteerde met Crazy Heart waardoor Jeff Bridges eindelijk zijn eerste welverdiende Oscar kon binnenrijven, weet immers verdomd goed hoe hij het beste uit zijn acteurs kan halen. De film zweeft ergens tussen een aanklacht tegen de huidige Amerikaanse maatschappij en een typische wraakfilm in Death Wish-stijl. Een ideale combinatie zo blijkt, en laat ons hopen dat het publiek nu wel de weg naar deze prent vindt.

BEELD EN GELUID
Scott Cooper is het soort regisseur dat graag uitpakt met mooie beelden die doen denken aan Terrence Malick. In zo'n film is het dan ook belangrijk dat het om een piekfijne transfer gaat en dat is gelukkig het geval. Deze film oogt misschien op het eerste gezicht wat op een goedkope arthousefilm, maar is toch met de grote middelen gemaakt (één van de producenten is Leonardo DiCaprio). Prachtige kleuren, vlijmscherpe contrasten en een glashelder geluid. Kortom, alles wat nodig is om van deze film te kunnen genieten.

EXTRA'S
Er staat wel een hele waslijst extra materiaal op het hoesje vermeld, maar het duurt allemaal niet lang (en is tevens ook niet ondertiteld). Het leukste onderdeel is Inspiration, waarin diverse acteurs het over hun lievelingsfilm hebben. Sam Shepard gaat voor Steve McQueen, Zoë verkiest Blade Runner, terwijl Willem Dafoe het liever op een Ingmar Bergman houdt. In Scott Cooper probeert men de kijker in 6 minuten ervan te overtuigen dat de regisseur een genie is. Voorts zijn er nog korte bijdrages over de muziek en de gevechtscènes.

CONCLUSIE
Eigenlijk heeft geen enkele filmliefhebber een reden om dit meesterwerk niet te bekijken. Doen dus!