FILM
Als je BFI moet geloven dan is Walkabout van Nicolas Roeg één van de 50 films die je absoluut dient te zien. Dat denkt ook bijv. Danny Boyle die Roeg als de beste filmmaker van Engeland beschouwt en zijn filmkunst met het schilderwerk van Picasso vergelijkt. Roeg was dan ook niet de eerste de beste. Als jonge knaap voerde hij het camerawerk uit van Lawrence Of Arabia en Doctor Zhivago van David Lean, en werkte hij ook samen met iconische namen als François Truffaut in Fahrenheit 451 en John Schlesinger in Far From The Madding Crowd. Maar met zo'n talent wist iedereen dat Roeg vrij vlug zijn eigen weg zou inslaan, en dat deed hij in 1970 met Performance, een film over een Londense gangster (James Fox) die intrekt bij een rockster (Mick Jagger). De film liep voor geen meter, maar Roeg had genoeg krediet bij de producers om verder zijn ding te blijven doen. 

Hoewel Roeg een op en top Britse filmmaker was, werd zijn tweede film in Australië opgenomen. Producers vroegen aan Roeg om de roman Walkabout van James Vance Marshall uit 1959 te verfilmen, maar het verhaal sprak Roeg niet aan tot hij een aangepast scenario van Edward Bond kreeg dat amper 14 bladzijden telde. Het grote verschil met het boek is dat in de roman twee schoolkinderen in de Australische outback terechtkomen door een neergestort vliegtuig, maar in het filmscript is dat omdat de vader besluit om in het zicht van zijn kinderen zichzelf door de kop te schieten. Roeg zou tot aan zijn dood in 2018 een controversiële regisseur blijven. 

Roeg die later ook Don't Look Now en The Man Who Fell To Earth met Bowie zou maken, maakte hiermee één van de eerste films van de zogezegde Australische New Wave. Hoewel de film een financieel fiasco werd, wordt Walkabout samen met Wake In Fright van Ted Kotcheff (die later ook de eerste Rambo-film zou maken) als baanbrekend beschouwd.

Een choquerende film en daardoor is Walkabout, hoewel cinematografisch zo goed als perfect, heel onaangenaam om naar te kijken. Het is niet alleen de scene waarin de vader op zijn kinderen begint te schieten en uiteindelijk zichzelf door het hoofd knalt omdat hij onvoldoende  kogels heeft om zijn gepland familiedramate voltooien die je doet walgen, maar ook de verdere sfeer van de film doet dat. Zo heb je bijv. Jenny Agutter die we tegenwoordig bij ons het best als zuster Julienne uit Call The Midwife  kennen die er in heel wat scenes poedelnaakt bijloopt, en dat terwijl ze 16 was. Ook de vele gruwelscenes waarin dieren gedood worden maken Walkabout niet bepaald een pretje om te zien. Maar dat was uiteindelijk ook niet de bedoeling van Roeg, hij schetst het portret van twee verloren gelopen kinderen (het jongetje wordt trouwens gespeeld door Nicolas eigen zoon Luc) die het pad kruisen van een jonge Aboriginal (David Gulpilil wiens naam trouwens bij de aftiteling verkeerd gespeld werd) en waarvan ze hopen dat hij hun de weg naar thuis kan tonen.

Een film over het botsen van twee culturen, maar ook de gelijkenissen ook al zien we dat op het eerste gezicht niet. De soms wrede natuurwetten van de Aboriginals tegenover het gedistingeerde Engelse leven. Een clash die Roeg perfect weet te verwerken, en er ook nog een erotisch onderlaagje aan heeft. Een film ook die anno 2020 misschien niet meer gemaakt zou kunnen worden, iets wat we (op het dierenleed na) betreuren...

BEELD EN GELUID
Bij ons verscheen Walkabout jaren geleden op Filmfreaks (lees hier de bespreking van William), maar deze versie is toch wel anders, want het gaat hier om een perfect gerestaureerde versie die tot in de puntjes is bijgewerkt en er adembenemend uitziet. Niet in het minst omdat de tweede film van Roeg visueel lijkt op die van een natuurdocumentaire. Prachtige natuurlijke pastelachtige kleuren die jammer genoeg verstoord worden door het vele bloed dat uit de doodgeknuppelde dieren vloeit. De geluidsband is mono, maar perfect te begrijpen en voorzien van Engelse ondertiteling. 

EXTRA'S
Heel wat bonusmateriaal dat allemaal uit interviews bestaat. Slechts een kleintje met Nicolas Roeg zelf en het enige dat geen HD-kwaliteit heeft. Wel is er een Q&A met de regisseur, Jenny Agutter en Luc Roeg die in 2011 op het BFI was georganiseerd. Verder is er een praatje met producer Si Litvinoff,  Luc Roeg  en Jenny Agutter die je vertellen hoe het was om met Roeg te werken. In Remembering Roeg vertelt Danny Boyle je in 20 minuten waarom hij Roeg als de beste Britse filmmaker ziet. 

CONCLUSIE
Walkabout oogt vijftig jaar later geen tikkeltje gedateerd en vertelt perfect hoe twee kinderen die aan hun lot zijn overgelaten contact zoeken met iemand van een compleet andere cultuur. Het struikelblok kan voor vele kijkers wel de naaktscenes of de gruwelijke jachtscenes zijn, maar als film is en blijft het een weergaloze topper, ook al zoekt Roeg hier enkel de sfeer op, en is er van avontuur maar weinig sprake.