Samen met Catherine Deneuve en Brigitte Bardot (in haar geval dan vooral de jaren '60), mag Isabelle Huppert zich één van de leading ladies van de Franse cinema noemen. De in Parijs geboren actrice begon haar carrière in 1971 op de televisie met de tv-film Le Prussien en een jaar later kreeg ze samen met naamgenoot Isabelle Adjani een klein rolletje in Faustine Et Le Bel Été. Haar grote doorbraak kwam twee jaar later met haar controversiële rol in de schandaalfilm Les Valseuses, ook al ging het toen ook nog om een bijrol. Ondeugend en uitdagend zoals we Huppert bijna altijd zouden zien. De eerste grote rol kwam er met La Dentelliere van Claude Goretta die voor zijn regie genomineerd was in Cannes en waar Huppert zelf een BAFTA-prijs voor won, en dat als beste nieuw acteertalent. Na een paar kleinere films had men voor Huppert een internationale carrière in petto en die zat er met de hoofdrol in Heaven’s Gate aardig aan te komen. Helaas was Michael Cimino de regisseur, een man die zowel vrolijk over het budget en de lengte walste. De film werd niet alleen gekraakt door de critici (nu beweren ze natuurlijk het tegenovergestelde), maar ook ging United Artists erdoor failliet, waardoor Hollywood er na deze film plotseling helemaal anders uitzag. Voortaan waren het weer de studio’s die baas werden en niet de regisseurs. Voor Huppert betekende het een streep door de internationale carrière. In eigen land liep het gelukkig beter want ze straalde naast Gerard Depardieu in Maurice Pialat’s Loulou. Doorheen de jaren '80 werkten ze nadien met de allergrootste Franse cineasten, en het meest van al met Claude Chabrol die haar als een soort van muze zag.

Claude Chabrol vormde samen met Jean-Luc Godard, François Truffaut, Éric Rohmer en Jacques Rivette de kern voor de Franse new wave. Net als Truffaut was ook Chabrol recensent voor het invloedrijke filmblad Cahiers Du Cinéma. De filmografie van Chabrol lijkt qua lengte eerder op een telefoonboek (we weten het, dat bestaat al lang niet meer) en met Isabelle Huppert maakte hij niet minder dan zeven films, en volgens de critici zijn het ook zijn beste. Het begon in Violette Nozière waarin ze (voor de verandering) een psychopate mocht vertolken, en nadien volgden het aangrijpende Une Affaire De Femmes, La Cérémonie, als gifmengster in Merci Pour Le Chocolat en als laatste in de policier L'Ivresse Du Pouvoir.

Buiten Frankrijk brak ze vooral door met La Pianiste van Michael Haneke waarin de Oostenrijkse cineast de hysterische kant van Huppert als geen ander wist te accentueren. Het leidde later tot een samenwerking met Paul Verhoeven in Elle, alsook in de onderschatte thriller Greta van Neil Jordan die met Interview With The Vampire één van de beste vampierfilms ooit maakte. Maar ook in La Céremonie uit 1995 is het wederom Huppert die de show steelt. Deze keer als een postbeambte die de post van anderen open maakt en een rijk gezin de stuipen op het lijf jaagt. Precies zoals we Huppert willen. Compleet zot dus!

Huppert deelt in deze film de hoofdrol met een andere grote dame uit de Franse cinema: Sandrine Bonnaire. Zij speelt de rol van Sophie Bonhomme die als dienstmeisje intrekt bij de rijke familie Lelièvre. Het is Catherine (Jacqueline Bisset) die het meisje aanneemt, terwijl het de stoïcijnse vader des huizes (Jean-Pierre Cassel) allemaal niet kan schelen, zo lang hij maar de krant op zijn schoot krijgt. Het dienstmeisje gedraagt zich uiterst geheimzinnig en dat heeft alles te maken met het feit dat ze analfabeet is en dat probeert geheim te houden. Haar enige vriendin in het dorpje is Jeanne (Isabelle Huppert) die bij de post werkt en een zeer slechte invloed op het dienstmeisje lijkt te hebben.

La Cérémonie neemt een nogal wat trage start en in de eerste minuten lijkt het een saai drama te gaan worden, maar eens duidelijk wordt wie er achter het personage van Isabelle Huppert schuilt, worden alle duivels losgelaten. Een situatie waarvan je a priori weet dat ze uit de hand zal lopen en net zoals Haneke dat in Funny Games deed (kwestie van hem nog maar eens aan te halen) geeft Chabrol ook hier de hautaine snobklasse er van langs door hun in een nachtmerrie te doen storten die je niemand toewenst. De vertolking van Huppert is wederom fenomenaal en ze kreeg er dan ook een verdiende César voor. De film die trouwens gebaseerd is op A Judgement In Stone van Ruth Rendell, is burlesk brutaal en eentje die je niet te vlug zal vergeten. Iets wat je in feite van zowat iedere Isabelle Huppert-film kan zeggen.

BEELD EN GELUID