FILM
De jaren '30. Chicago is in de greep van de terreur: de drooglegging betekent gouden tijden voor de mafia, die geld als slijk binnenrijft met illegaal alcohol de Canadese grens over te smokkelen en deze onder dwang te slijten aan de lokale horeca. Maar de greep die de mafia op de maatschappij heeft, kan deels worden verklaard door het charisma van Al Capone (Robert De Niro), die door de goegemeente en de lokale pers als een "eerlijke zakenman" wordt afgeschilderd, maar feitelijk pers, justitie en politie in zijn zak heeft zitten. Eén man ziet dit alles met lede ogen aan: ambtenaar van financiën Eliot Ness (Kevin Costner), die door zijn medewerkers wordt beschouwd als een watje, en nog niet meer heeft gepresteerd dan een lading paraplu's (!) van Capone te onderscheppen. Er is echter verandering op til: wanneer Eliot Ness kennis maakt met straatagent Jimmy Malone (Sean Connery), een man van principes die net daardoor zijn carrière nooit echt van de grond heeft zien komen. Samen met boekhouder Wallace (Charles Martin Smith) en het groentje van de politieschool, Stone (Andy Garcia), stichten ze een speciale eenheid van "onkreukbaren", keiharde en onomkoopbare agenten die de mafia plannen te bestrijden met gelijke wapens. En ze hebben resultaat: Capone kookt over van woede telkens Ness en zijn mannen overwinningen boeken. Eliot Ness vreest echter represailles op zijn gezin en zijn manschappen...

The Untouchables combineert de klassieke elementen van een gangsterfilm met een uitmuntende cast: eerder dan de onvoorwaardelijke held uit films als The Postman en Waterworld is het personage van Costner deze keer realistisch, uitgebalanceerd en met veel feeling neergezet. Het zijn echter een immer briljante Sean Connery en vooral de aan de rand van het monsterlijk krankzinnige grenzende Robert De Niro die de show stelen. De gruwelijke terreur waarmee de mafia de maatschappij in haar greep heeft, en waarmee Ness met zijn elite-eenheid terugvecht wordt af en toe redelijk realistisch in beeld gebracht ("Baseball is a team sport!", nietwaar?) zonder echter te vervallen in overdreven gortigheid. De cinematografie is weloverwogen en stijlvol - zoals in de legendarische en herhaaldelijk geparodieerde scène in het station - en de stijl van de jaren '30 wordt met veel schwung geëvoceerd, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de styling af en toe ook lichtelijk overdreven is. Zo wordt op de begingeneriek gemeld dat alle acteurs in pakjes van Armani gekleed gaan, en een dergelijk product placement is misschien op zijn plaats in soaps, maar niet hier. Liefhebbers van muziek van Ennio Morricone worden overigens rijkelijk verwend.

BEELD EN GELUID
Het eerste wat in de geluidstrack opvalt is dat men de ruimtelijke effecten van de 5.1-track optimaal benut; als je van een gangsterfilm verwacht dat de kogels door de huiskamer vliegen, dan lost deze track je verwachtingen hieromtrent ruimschoots in. Zoals bij veel "oudere" films waarbij de 5.1-track het resultaat is van een remixing van het geluid, klinkt het achtergrondgeluid soms wel overdreven luid ten opzichte van de dialoog; beluister bijvoorbeeld maar eens de openingssequentie. De muziek van Morricone klinkt wel overal mooi zuiver en evenwichtig. Ook de beeldband heeft de tand des tijds niet met vlag en wimpel doorstaan, en hier en daar zitten er kleine speldeprikjes wit op de beeldband. De anamorfe transfer zorgt wel voor een mooi scherp en contrastrijk beeld, en zelfs in de donkerdere scènes is nog voldoende detail zichtbaar.

EXTRA'S
Eén niet-ondertitelde theatrical trailer. Paramount zou eens een beetje meer energie in de extra's mogen steken.

CONCLUSIE
The Untouchables blijft toch nog altijd een klassieker, ook voor mensen die anders niet tuk zijn op gangsterfilms. En voor fans van De Niro of Connery (of van beiden natuurlijk) is The Untouchables gewoon unavoidable.