FILM
In 2000 levert Daniel Burman zijn film Esperando Al Mesias (Waiting For The Messiah) af, een drama over twee heel verschillende mannen in Joods Buenos Aires, de ene traditioneel, de andere veel minder, die gewild of gedwongen tot een andere levensstijl overgaan. Drie jaar later komt hij met een nieuw verhaal zo mogelijk nog dichter bij zijn persoonlijke leefwereld en zijn culturele milieu, over een winkelcentrum in hartje Buenos Aires dat grotendeels gerund wordt door Joodse zakenlui. Het leven gaat er zijn gewone gang, iedereen kent er iedereen en ook de klanten zijn altijd dezelfde. Er zit een joodse visverkoper en nog wat andere kleinhandelszaken, de internetwinkel van een aantrekkelijke jonge blondine die zich laat onderhouden door een oudere joodse snoeper en aan de overkant het winkeltje van Osvaldo (Isaac Fain), een oudere man die op de rand van het faillissement bengelt. Ariel (Daniel Hendler), twintiger en zoon van Sonia (Adriana Aizenberg), de eigenares van de lingeriewinkel, hangt de hele dag rond in de buurt zonder veel interesse voor school of werk, doet een praatje met de buren, doet het bij gelegenheid met Rita (Silvina Bosco) en probeert te allen prijzen te bewijzen dat hij Poolse roots heeft in de hoop een paspoort vast te krijgen dat de deuren van Europa voor hem opent.

Als afstammeling van concentratiekampoverlevenden in de tweede generatie proberen heel wat jonge Argentijnen het bewijs te leveren dat ze iets hebben met een Europees land om zo gauw mogelijk hun vaderland te kunnen verlaten. Ariel bewerkt al een tijd lang zijn grootmoeder om aan de nodige informatie te komen. Maar zijn grootmoeder (Rosita Londner) is niet erg spraakzaam en probeert te voorkomen dat haar kleinzoon z'n plannen doorzet. Ondertussen zit Ariels moeder alleen in de lingeriezaak, want ook zijn broer Joseph (Sergio Boris) ziet een dagtaak in de uitgeleefde winkelgalerij niet zitten en hun beider vader is er jaren geleden, toen Ariel nog een jongen was, van de ene op de andere dag vandoor gegaan, heeft in Israël gevochten in de Jom Kippoeroorlog, er zijn rechterarm verloren en is nooit meer teruggekeerd naar Buenos Aires. Ariel haat zijn vader voor wat hij als een laffe daad beschouwt en tegelijk zijn er sporen van gemis, van nieuwsgierigheid naar de man die hij nooit heeft gekend.

De joden van Buenos Aires zijn een praatziek en luidruchtig volkje dat niet moet onderdoen voor zijn warmbloedige Spaanse buren. In het winkelcentrum en achter de uitstalraampjes als kleine tv-toestelletjes wordt er uitvoerig geroddeld en geruzied, maar wie wat te verbergen heeft doet dat ook met precisie. Ariel is vooral geërgerd door het feit dat zijn moeder zeer regelmatig met zijn vader in Israël telefoneert en vriendelijke met hem omgaat, ondanks het feit dat hij haar in de steek heeft gelaten met een zaak en twee kleine kinderen. Hij kan er niet bij dat ze met de man nog iets te maken wil hebben. Wanneer het bericht komt dat zijn vader op het punt staat om naar Buenos Aires af te reizen koken in de lingeriewinkel in Buenos Aires de potten stilaan over.

El Abrazo Partido is een zenuwachtig film, gedraaid van op de schouder met veel close ups, zoombewegingen, pannes en fragmenten die vaak worden onderbroken voor een verhaaltje een paar meter verderop. We zien het winkelcentrum en zijn bewoners vanuit het standpunt en over de schouder van Ariel. Hij introduceert ons bij de winkeliers, vertelt iets over hun doen en laten, hun eigenschappen en de roddel die ze achter zich aan slepen. Hij laat ons gedurende een geruime tijd getuige zijn van z’n discussies en gesprekken met zijn moeder. Daniel Burman zuigt de toeschouwer mee in zijn verhaal vanaf het eerste shot: de informatie komt tegen een snelheid die nauwelijks bij te houden is, met steeds nieuwe personages en nieuwe omstandigheden en de camera als een hijgend paard dat nauwelijks onder controle te houden is. Burman jaagt het verhaal vooruit en de informatie die de toeschouwer mist is hij voor altijd kwijt, maar de regisseur zorgt met evenveel gemak even later voor nieuwe ontwikkelingen en verwikkelingen die het kluwen van intermenselijke relaties verdichten en tegelijk verwijden. Een stortvloed van woorden, zinnen, verbanden, verhalen, discussies, ruzies en woordenwisselingen worden over het scherm uitgesmeerd waarvan de zin niet altijd duidelijk is of de richting die het verhaal uitgaat. Maar Burman weet wel degelijk waarmee hij bezig is en op een keer vallen de stukken op hun plaats vanuit een totaal onbewaakte hoek: de Toren van Babel komt tot stilstand als een draaimolen die zonder stroom valt en het verhaal krijgt een intimistischer, een meer op mensenmaat gesneden karakter en de verdwazing die een tijdlang het verhaal heeft beheerst maakt plaats voor een aandoenlijk vader-zoonverhaal en een moeder-zoontegenstelling die de kijker al niet meer heeft verwacht en hem op een gevoelige plek treft.

Meer nog dan in zijn vorige film laat Burman ons kennismaken met de mensen van Buenos Aires, meer nog dan die andere keer staat de kijker midden in het tumult en de verwarring. De zoektocht van Ariel naar zijn roots, zijn drang naar Polen en de wetenschap dat zijn vader dicht bij Europa woont, het zorgt bij deze mensen in de diaspora voor een nostalgisch gevoel, melancholie over het avondland dat ze bij nacht en ontij hebben verlaten om hun leven te redden, een continent waaraan ze desondanks blijven terugdenken met weemoed en dat zelfs hun achterkleinkinderen in de ban houdt.

BEELD EN GELUID
Het beeld van El Abrazo Partido is van een gemiddelde kwaliteit. De camera op de schouder, het onregelmatig gebruik van kunstlicht of de afwezigheid ervan, het zorgt allemaal voor een wat slordig uitzicht en een documentair karakter dat ons precies het gevoel geeft van de atmosfeer en de stemming in de winkelgalerij: drukkende hitte, zweet, te veel beweging en ongecontroleerd geluid. Het beeld is geel of geelachtig, met extremen naar groen en oranje, zelden is er sprake van een realistisch palet, maar onder de lampen van het winkelcentrum is dat evident: de camera komt nauwelijks in het daglicht. Waar dat wel gebeurt is er sprake van frisse onverzadigde kleuren als op een vroege ochtend na een regenbui. Het geluid is heel rechtstreeks met weinig nasynchronisatie. Het effect is direct en levensecht.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de originele bioscooptrailer.

CONCLUSIE
El Abrazo Partido is een film waarin weinig gebeurt en veel wordt gepraat, geruzied en gewauweld over belangrijke en veel onbelangrijke aspecten van het dagelijks leven en de dingen waar mensen mee bezig zijn. Ernstige gesprekken worden zolang mogelijk uitgesteld en de zielen worden pas blootgelegd wanneer men erger wil voorkomen. Daniel Burman levert een drukke en tegelijk aandoenlijke film af. Beetje jammer dat het zo lang duurt vooraleer het allemaal in zijn plooi valt.