Er zijn zo’n vijftien jaar verstreken sinds z’n laatste Europese tournee en plots staat hij in een uitverkochte O2 Arena in Londen en is hij de act die niemand wil missen: Leonard Cohen, de Canadese neuzelaar die in 1967 met Suzanne, Sisters of Mercy en So Long, Marianne een hele generatie met z’n aparte poëzie en dito muziek overspoelde. Nadien zou hij zich vereeuwigen met Bird on The Wire, The Partisan en Chelsea Hotel No.2, en toen niemand het nog verwachtte stond hij er in 1988 opnieuw met I’m Your Man, First We Take Manhattan en Take This Waltz, songs die nog altijd op z’n repertoire staan en die tot de hoogtepunten behoren van z’n optreden in Londen (17 juli 2008) en nadien in Gent (zomer 2010). Ondertussen maakt de 75-jarige Cohen een wereldtournee en kan hij overal rekenen op oude, vernieuwde en nieuwe belangstelling. Thank you for keeping my songs alive all those years, zegt hij lichtjes geëmotioneerd tegen z’n Londense publiek, maar wie ooit van z’n muziek heeft gehouden, die zit er wellicht voor altijd een beetje aan vast, wegens de nostalgie en in het beste geval wegens de onverwoestbare kwaliteit van tekst en muziek, en uiteraard ook vanwege het gezellige kampvuureffect van ’s mans geneuzel…
 

Cohen, ondertussen grijs en fragiel geworden, kijkt alsof hij verbaasd is over zoveel bijval. Waarom herinneren ze zich mij nog, lijkt hij te denken en na elk nummer zal hij z’n hoedje afnemen en een buiginkje maken om zoveel lof voor wat een eeuwigheid geleden op zwarte schijven bij CBS terechtkwam. Maar helemaal onverwacht is al die eer niet, want wat de Amerikaan met z’n negenkoppige begeleidingsgroep in de O2 doet, is van het hoogste professionele niveau, want dat heeft Cohen niet verleerd en ondanks z’n toch vrij hoge leeftijd mist hij niet één keer een introotje of een hoge noot en z’n stem is dieper geworden, maar daarom niet minder boeiend. In de vocale nummer kan hij rekenen op de steun van Sharon Robinson – producer van Ten New Songs (2001) en Dear Heather (2004) – en van Charley en Hattie Webb, de uit Kent afkomstige zusjes die ondertussen het opmerkelijke minialbum Comes in Twos uit hebben waarop ook Leonard Cohen te horen is.

 

De zeskoppige muzikale begeleiding liegt er ook niet om: bassist Roscoe Beck verdiende z’n sporen tijdens albumopnamen voor Cohen, Jennifer Warnes en de Dixie Chicks en treedt tijdens de Cohen-wereldtournee op als muziekdirecteur. De in Mexico geboren drummer Rafael Bernardo Gayol werkte eerder al met Robbie Robertson, Joe Ely en Trish Murphy, terwijl componist en organist Neil Larsen al ruim 150 albums op z’n naam heeft staan. Multi-instrumentalist Bob Metzger werkte eerder met Don McLean, Ian Matthews en was te horen op zowat alle Cohen-albums sinds The Future (1992). Dino Soldo ten slotte, de man die de blaasinstrumenten bespeelt, zorgt voor prachtige jazzgeluiden en de uit Spanje afkomstige Javier Mas doet hetzelfde op snaarinstrumenten (van banduría en luit over 12-snarengitaar). Samen zorgen ze voor een meesterlijke begeleiding die de warme stem van Leonard Cohen alle ruimte biedt.
 

 
 

1. Dance Me To The End Of Love

2. The Future

3. Ain't No Cure For Love

4. Bird On The Wire

5. Everybody Knows

6. In My Secret Life

7. Who By Fire

8. Hey, That's No Way To Say Goodbye

9. Anthem

10. Introduction

11. Tower Of Song

12. Suzanne

13. The Gypsy's Wife

14. Boogie Street

15. Hallelujah

16. Democracy

17. I'm Your Man

18. Recitation

19. Take This Waltz

20. So Long, Marianne

21. First We Take Manhattan

22. Sisters Of Mercy

23. If It Be Your Will

24. Closing Time

25. I Tried To Leave You

26. Whither Thou Goest
 

 

Het materiaal van het Londen-concert is netjes verdeeld over de verschillende succesperioden van Leonard Cohen, met een lichte depreciatie voor de albums uit de jaren zeventig (2 nummers). Uiteraard zijn de grote hits (5) uit de jaren zestig netjes ingepast, maar de nadruk ligt op Cohens tweede periode (jaren tachtig) met zes nummers uit z’n misschien wel best verkochte reguliere album I’m Your Man (1988) en geen enkel uit z’n meest recente songcollectie Dear Heather (2004), terwijl dat album toch een paar pareltjes bevat en een prachtige saxofoonbegeleiding. Maar de set bevat eigenlijk alleen hoogtepunten van de hand van de meester himself, met The Gypsy’s Wife (Recent Songs, 1979) als enige overbodige (en weinig sterke) bijdrage. De korte afsluiter Whither Thou Goest, geschreven door G. Singer en gearrangeerd door Cohen, rekenen we even niet mee.

 

De kwaliteit van de opname is uitstekend en minder hadden we niet verwacht. Veel blauw en later rood-bruin in het kleurenpalet en geen storende ongerechtigheden. Dit is een NTSC- en geen PAL-uitgave, dus even opletten of uw dvd-speler aangepast is. Het geluid is zo goed als perfect met een stevige subwoofer voor de diepe tonen en een fijne surround via de achterste kanalen.

 

 

Een acht pagina’s tellend Boekje met veel foto’s uit het Londense concert en een overzicht van de gebrachte songs met de nodige referenties. Het concert is ook op dubbel-cd uitgebracht en die kan u zich voor weinig geld aanschaffen, zodat u niet elke keer voor de tv plaats moet nemen om van dit prachtige optreden te genieten.

 

Leonard Cohen – Live in London is een interessant en boeiend overzicht van de ruim veertigjarige carrière van één van de belangrijkste singer-songwriters uit de populaire muziek. Interessanter dan de dvd is wellicht de dubbele cd van dit concert, maar wie de legendarische Canadees uitgebreid aan het werk wil zien, die schaft zich deze dvd-uitgave beslist aan.