Die Unerzogenen (Engels: The Unpolished) is de debuutfilm van de in Zuid-Afrika geboren, maar na lange omzwervingen via Zweden en Spanje aan de Film & Televisie Academie in Berlijn afgestudeerde regisseur Pia Marais. Ze vertelt ons het verhaal over de 14-jarige Stevie die we leren kennen op het moment dat ze met haar moeder uit Portugal naar Duitsland terugkeert omdat haar vader Axel er uit de gevangenis wordt ontslagen na een veroordeling wegens drugshandel. Vader en dochter hebben elkaar heel lang niet meer gezien, maar het jonge meisje herinnert zich nog heel precies hoe het er toentertijd aan toe ging en kijkt niet echt uit naar het weerzien dat ze als een verstoring van het rustige leventje met haar moeder in Portugal ervaart.
 

 

Tot Stevies frustratie keert het gezin niet terug naar Portugal, maar neemt het z’n intrek in het huis van haar overleden grootvader in een provinciestadje in Duitsland, waar ook twee kompanen van haar vader en de aantrekkelijke Edith, een vrouw van onduidelijke signatuur, onderdak krijgen. Van een rustig leventje is geen sprake, want Stevies vader hervat zijn illegale drugshandeltje om z’n aparte levensstijl te financieren. Er wordt voortdurend wiet gerookt, de beide bajesvrienden Ingmar en Micha doen zich te goed aan de grote voorraad bier en zitten meestentijds lusteloos in een paar oude fauteuils in de tuin, terwijl Edith af en toe haar vader ter wille is. De verstandhouding tussen Stevie en haar moeder Lily krijgt een ferme knauw, want hoewel haar moeder de gang van zaken afkeurt, speelt ze het spelletje van echtgenoot Axel en z’n vrienden mee.

 

In een poging om aan het destructieve milieu van haar familie te ontsnappen gaat Stevie haar eigen weg, maar dat is niet eenvoudig in een stadje dat ze niet kent, waar ze geen vrienden heeft en waar de kans groot is dat de buitenwereld haar onfortuinlijke situatie ter oren komt. Ze richt een verzoek tot toegang tot een plaatselijke school en zoekt toenadering tot meisjes van haar eigen leeftijd en als ze op straat het tasje vindt van een jonge diplomate verzint ze zich een verleden in Brazilië om indruk te maken en vooral om normaal te lijken. Maar het is een proces van vallen en opstaan, want zelf heeft al een keer een inbraak gepleegd en geld gejat van haar vader en dat leidt tot conflicten en confrontaties, thuis en in haar nieuwe vriendenkring. Bovendien doen die vrienden net datgene waartegen zij zich hevig verzet: drugs gebruiken.
 

 

Regisseur Pia Marais kreeg in 2007 de VPRO Tiger Award op het Film Festival van Rotterdam voor Die Unerzogenen en het moet gezegd: dit is een echte festivalfilm die ondermeer ook met de hoofdprijs ging lopen op het Max Ophüls Festival en het Durham International Film Festival en die in 2008 bij onze oosterburen werd bekroond met de prestigieuze German Film Critics Association Award. Het coming-of-age-portret dat de regisseur schildert in deze debuutfilm getuigt van een groot inlevingsvermogen in het belevingsproces van jonge adolescenten die tegen wil en dank in de vervormde wereld van verslaafde en destructieve volwassenen opgroeien. Het diepe verlangen van de 14-jarige Stevie om een normaal leven te leiden en deel te nemen aan het gewone maatschappelijke leven wordt vurig verwoord in een aantal cruciale scènes. Ze heeft af te rekenen met een compleet geflipte vader – eindelijk nog een keer een perfecte rol voor Birol Ünel (Gegen die Wand, Soul Kitchen) – en een alcoholische moeder die de dingen ondergaat eerder dan ze te beïnvloeden. Van de rest van het gezelschap is alleen Ingmar min of meer normaal. Hij treurt nog altijd om z’n vrouw die hem zeven jaar geleden van de ene op de andere dag na een ruzie in de steek liet, en volgens Lily zou hij Stevie maar al te graag pakken, maar als Stevie hem op een keer probeert te verleiden, duwt hij haar ruw weg, want hij houdt van haar sinds ze een klein meisje was en zou het bijgevolg niet over z’n hart krijgen. Hij zuipt en hij rookt, maar die grens overschrijdt hij niet.

 

 

Jammer genoeg is Die Unerzogenen een loodzware film qua regie en vormgeving, is er sprake van een aantal overbodige en/of nietszeggende scènes, is er nauwelijks ruimte voor humor en gebeurt er eigenlijk te weinig om de aandacht anderhalf uur gaande te houden, tenzij u een film kan appreciëren die louter op sfeer naar z’n eindtitels dobbert. Bovendien is het ook helemaal niet duidelijk waarom de actie zich op een bepaald moment naar België (Antwerpen) verplaatst of waarom Axels kompanen in huis gehaald worden. Ook de relatie van Stevie en haar vriendinnen is niet efficiënt in beeld gebracht wordt vooral geplaagd door een aantal nauwelijks interessante scènes. Het zal wel aan ons liggen, maar we konden Die Unerzogenen maar matig op prijs stellen.

 

Pia Marais gebruikt nauwelijks extra licht en dat heeft tot gevolg dat haar film gedomineerd wordt door een erg grove korrel en een beetje bruinachtige kleuren. Er is sprake van ruis, maar de detaillering is vrij goed bij een matig zwartniveau (maar dat is een keuze van de regisseur).

De film doet het zonder muziektrack, doch de stemmen klinken altijd goed. Er is nauwelijks sprake van auditieve effecten.
 

Een aantal Andere Trailers.

 

Die Unerzogenen is een coming-of-age-film in de trant van Fucking Amal (1998) van Lukas Moodysson, een film die ondertussen uitgegroeid is tot een echte hit, maar het is twijfelachtig of het debuut van Pia Marais ooit die eer zal genieten, want daarvoor zijn de acteerprestaties te gewoontjes en wordt de productie te veel gedomineerd door de groezelige en bedompte sfeer.