Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives, zoals de volledige titel van deze Thaise film luidt, won in 2010 verrassend de Palme D’Or op het Film Festival van Cannes ten nadele van o.a. Copie Conforme van Abbas Kiarostami, Biutiful van Alejandro González Iñárritu en Route Irish van Ken Loach. Verrassend, want in tegenstelling tot die drie films is Uncle Boonmee eerder een experimentele film met een dun scenario en zo goed als geen dramatische voortgang, te meer omdat de film uiteenvalt in vijf hoofdstukken waartussen het verband flinterdun is, om niet te zeggen onbestaande. Maar de Palme d’Or-jury maakte al eerder verrassende keuzes waarmee het festivalpubliek het niet eens was, zoals bijv. in 2011 toen grote kanshebber Le Gamin au Vélo van de gebroeders Dardenne of zelfs La Piel que Habito van Pedro Almodóvar en Drive van Nicolas Winding Refn moeiteloos gepasseerd werden door het halfzachte The Tree of Live van Terrence Malick.
 

 

Om te begrijpen waarover Uncle Boonmee gaat, moet je als kijker het op de dvd bijgeleverde interview met de regisseur best vooraf gezien hebben, want dan vallen de puzzelstukjes met een beetje geluk op hun plaats. Liefhebbers van esoterische films waarin de geest van de overleden voorouders een belangrijke plaats inneemt of van oeroude vertellingen en sagas die per se nog een keer onder de aandacht moeten gebracht, zullen deze productie beslist heel erg op prijs stellen. Wie geen boodschap heeft aan de neuzelarij van regisseurs die vooral met zichzelf bezig zijn, kan deze productie beter laten passeren, want dit is pure l’art pour l’art, al heeft de regisseur het beslist niet zo bedoeld. In z’n vorige films waren het vooral herinneringen waarmee regisseur Apichatpong Weerasethakul (Tropical Malady, 2004) aan de slag ging, nu heeft hij naar eigen zeggen elementen uit de Thaise religies (nl. het geloof dat de geesten van de overledenen tussen de mensen blijven wonen, het geloof in watergeesten, etc.) onder de aandacht willen brengen. Voor z’n Thaise landgenoten hebben heel veel scènes en gesprekken wellicht betekenis en belangrijkheid, voor een westers publiek gaat die context compleet verloren wegens onbekend met de achtergrond van de scènes. Het resultaat is een film die heel mooi oogt, maar die nauwelijks beklijft, tenzij u indertijd een grote fan was van het zeer cinefiele Japon (2003) van Carlos Reygadas, het verwarde Son Frère (2003) van Patrice Chéreau, het eerder deprimerende Le Temps du Loup (2003) van Michael Haneke of het saaie Los Muertos (2004) van Lisandro Alosno, films die allemaal in hetzelfde bedje ziek zijn: te veel navelstaarderij dankzij gemakkelijk subsidiegeld uit Europese fondsen.
 

 

Over de acteerprestaties is het moeilijk een oordeel te geven. De regisseur wijst op het documentaire karakter van de meeste onderdelen van de productie, wat zou betekenen dat er vooral geïmproviseerd wordt en dat heeft in dit geval maar weinig van doen met acteren, want veel verder dan wat banale gesprekken met familieleden en geesten van familieleden geraken de personages niet. Bovendien kunnen ze de kijker totaal niet bij de actie betrekken (mocht dat al de bedoeling zijn…) en hoe het allemaal afloopt dat laat diezelfde kijker op het einde dan ook totaal koud. Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives is jammer genoeg een film waarbij je na veertig minuten aan je afstandbediening begint te denken. Nee, je grijpt er nog niet meteen naar, maar de aandrang neemt wel zeer geleidelijk toe. Geen enkele film overleeft in die omstandigheden.

De beeldkwaliteit is overwegend goed, zij het dat er heel veel donkere scènes in de film zitten met heel weinig licht of uitgegomde kleuren waardoor er niet veel meer dan zwart-wit overblijft (laatste bedrijf van de film). De geluidsband staat in 5.1, waarmee de geluiden van de jungle hun voordeel doen. Voor de rest houden de achterste kanalen zich eerder rustig.

 

De Originele Bioscooptrailer, een aantal overbodige Verwijderde Scènes en een Interview met de Regisseur waarin de brave man het allemaal acceptabel en interessant probeert te maken. Helaas. De Korte Film A Letter to Uncle Boonmee is al even banaal en nietszeggend als de film zelf. 
                        

Uncle Boonmee Who Can Recall His Past Lives is voer voor doorgewinterde cinefielen en daarmee is alles zowat gezegd.