In het begin van de film zien we Erik, een dertiger die documentaires maakt, een aantal keren naar een chatroom bellen in de hoop een onenightstand te versieren. Hij noemt zich gespierd, goeduitziend, goed voorzien en top. Na een van die telefoontjes belt hij aan bij Paul, een jonge advocaat die voor een uitgeverij werkt en die hem vertelt dat hij op niks hoeft te rekenen want dat hij een vriendin heeft. De mannen zien elkaar evenwel weer en na een tijdje trekt Paul bij Erik in. Paul gebruikt af en toe crack en drinkt weleens een glaasje te veel en wat aanvankelijk onschuldig lijkt is het uiteindelijk niet: na veel miserie, misverstanden en ruzie meldt Paul zich aan bij een afkickcentrum. Erik leeft in de hoop dat alles weer goed komt nadien, maar die hoop blijkt ijdel, want Paul blijft soms nachtenlang weg en vindt het niet nodig om uitleg te geven. Als Erik hem op een keer zwaar onder invloed in een hotelkamer aantreft met een mannelijk hoertje, beseft hij dat de toestand hopeloos is en dus neemt hij met pijn in het hart afstand.

Keep The Lights On is niet de prettigste productie uit het voorbije filmseizoen, want tussen Erik en Paul gaat het vanaf het begin eigenlijk fout en als kijker besef je dat de relatie geen kans maakt, want hoe meer Erik zijn best doet, hoe meer Paul uit z’n buurt probeert te blijven. De ene is op zoek naar geborgenheid en liefde, de andere is hoofdzakelijk bezig met z’n carrière en met crack. Regisseur Ira Sachs’ aandacht gaat hoofdzakelijk naar het personage Erik en we mogen aannemen dat hij z’n eigen ervaringen en hunkeringen voornamelijk in dat karakter heeft ondergebracht. Erik wordt dan ook uitvoerig gekarakteriseerd waardoor hij vanaf het prille begin van de film de kijker op z’n hand heeft, want hij meent het goed en het feit dat de relatie niet vlot te krijgen is, doet hem pijn, wat acteur Thure Lindhardt (Flammen & Citronen, 2008; Angels & Demons, 2009) met een perfecte timing en op een verrassend doorleefde wijze zichtbaar maakt in z’n personage dat altijd op een geloofwaardige manier gepresenteerd wordt. Jammer genoeg houdt Ira Sachs het personage Paul op een redelijke afstand. Over hem verneemt de kijker zo goed als niets waardoor een aantal van zijn keuzes in de loop van de film onlogisch of op z’n minst onbegrijpelijk lijken. De schuld voor het mislukken van de relatie wordt dan ook bij hem gelegd, terwijl daarvoor eigenlijk te weinig informatie wordt geleverd. Het zorgt voor een onevenwicht in het scenario dat alleen maar toeneemt en als Paul na negen jaar plots voorstelt om te gaan samenwonen, komt dat niet alleen voor Erik als een donderslag bij heldere hemel, maar minstens in dezelfde mate voor de kijker. Zachary Booth (Taking Woodstock, 2009; Damages, 2007-2012) heeft eerder bewezen dat hij kan acteren, maar in Keep the Lights On wordt hij in een rol gedwongen die nauwelijks op de interesse van de regisseur kan rekenen en die misschien bewust – wegens de autobiografische elementen uit diens eigen leven – de schuld in de schoenen geschoven krijgt.

De meest interessante aspect van Keep The Lights On is beslist de keuze van de regisseur om van z’n film niet het zoveelste coming-of-age-verhaal van een jonge homo te maken, maar om personages te tonen die dat stadium voorbij zijn en die hun leven proberen te organiseren en in te richten  net zoals alle andere jonge mensen. In dat opzicht hadden Erik en Paul twee meisjes kunnen zijn of gewoon een heterostelletje, want de problematiek is in se precies dezelfde. Om een zo realistisch mogelijke sfeer te creëren maakt de regisseur heel veel gebruik van handbewogencamera’s en mede door de indeling in drie hoofdstukken ontstaat soms de indruk alsof je naar een documentaire kijkt. Veel realistischer kan het niet. Jammer genoeg zitten er nogal wat gaten en donkere vlekken in het scenario en bijgevolg is Keep The Lights On geen onverdeeld succes. Publiek en pers op nogal wat internationale filmfestivals gingen uit de bol voor deze film die o.a. genomineerd werd voor de Grand Jury Prize op het Sundance Festival (Utah) en die de Teddy voor Best Feature Film won op het Filmfestival van Berlijn (2012), maar de ervaring leert dat op dergelijke evenementen vaak films bekroond worden om andere kwaliteiten dan die van het scenario, de acteerprestaties en de regie, etc. Grappig is evenwel het feit dat Erik in de film de Teddy voor beste documentaire wint op het filmfestival van Berlijn!