FILM
De beste film die Hitchock nooit gemaakt heeft. Zo wordt Charade vaak de hemel in geprezen (ook op de cover van deze dvd trouwens). Dat is misschien iets te veel eer, maar de vergelijking houdt zeker steek. Van de knappe opbouw van suspens en de intrigerende misdaadelementen tot het veelvuldige verbale gespar tussen de mannelijke en vrouwelijke hoofdrol en de visuele flair: Charade is van begin tot einde een Hitchockiaanse onderneming. De tijd heeft de film helaas niet helemaal gespaard: het tempo ligt wat laag, de plot is iets te mager en de clashende acteerstijlen leiden tot een gebrek aan coherentie. Maar wat geeft dat als een genrefilm die vijftig jaar oud is nog steeds zodanig entertaint dat twee uren voor de buis werkelijk voorbijvliegen?

De prent opent met het beeld van een lijk dat van een rijdende trein wordt gegooid. De man is kwestie is Charlie Lambert, en terwijl hij levenloos over het gras tolt, geniet zijn echtgenote Regina van een skivakantie in Zwitserland. Bij haar terugkeer naar Parijs ontdekt ze niet alleen dat haar man dood is, maar ook dat ze hem amper kende. Charlie was een spion die er verschillende identiteiten op nahield en die heel wat geld van vreemde mogendheden in eigen zak stak. En uiteraard denkt de politie dat als er iemand weet waar het geld zich nu bevindt, dat het wel Regina moet zijn. Maar zij heeft geen idee. Bovendien zit niet alleen de politie achter het geld aan, maar ook drie ongure sujetten uit Charlies verleden. De enige die Regina in vertrouwen kan nemen is Peter Joshua, een man die ze op haar skivakantie leerde kennen. Maar is hij wel wie hij beweert te zijn?

Het is niet de meest originele plot uit de filmgeschiedenis, maar in dit geval maakt dat niet veel uit, want het scenario is zo professioneel en zo charmant dat je meteen wordt meegesleept. Schrijver Peter Stone doet namelijk iets waar veel films naar streven maar het zelden bereiken: een geloofwaardig evenwicht tussen spanning en komedie. In Charade heb je scènes waarin mensen in de badkuip verdronken worden en aan een radiator gewurgd, maar ook sequenties met eindeloos geflirt en zelfs een scène waarin Cary Grant een douche neemt met zijn kleren nog aan. Het zou niet moeten werken, maar op een vreemde manier doet het dat toch.

Dat is niet alleen de verdienste van de scenarist, maar ook van producer en regisseur Stanley Donen. De man die wellicht nooit onder de schaduw van zijn meesterwerk Singin' In The Rain zal uitkomen, bewijst hier dat hij van alle markten en filmgenres thuis is. De film bevat niet één grote sequentie die dat bewijst, maar is eerder een aaneenschakeling van uitstekend geregisseerde vignettes, waarbij Donen zijn acteurs choreografeert als pionnen in een gevaarlijk schaakspel. De montage en beeldkaders vestigen zelden de aandacht op zich, maar ze zetten het verhaal, de personages en de impact op de kijker centraal. Zoals het de gewoonte was in de jaren zestig, is een groot deel van Charade in de studio opgenomen, maar sommige scènes vinden effectief in Parijs plaats, wat de film moderner doet ogen dan andere prenten uit die periode.

Maar het is dus de charme die Charade zo aangenaam maakt om naar te kijken en nergens is dat meer evident dan inzake de cast. Cary Grant heeft dit soort rollen natuurlijk wel vaker gespeeld in zijn carrière en dat métier straalt af van zijn geïnspireerde vertolking die dicht aanleunt bij zijn Roger O. Thornhill uit North By Northwest. De woorden charme en Audrey Hepburn zijn ook al vaker in dezelfde zin gespot en dat is evenmin toeval. Zij staat ver af van de afstandelijke blondjes die Hitchcock in soortgelijke films castte en ook al is ze geen posteridool voor feministes, in een film als Charade speelt ze al haar kwaliteiten perfect uit. Veel lof moet ook gaan naar de nevencast van totaal verschillende acteurs als Walter Matthau, James Coburn en George Kennedy die hun tanden zetten in memorabele slechterikken.

Kan Charade de vergelijking doorstaan met het beste van Hitchcock zoals de quote uit de openingszin van deze recensie laat uitschijnen? Het antwoord is neen. Was dit een film van de Master of Suspense geweest, dan had die mijn toptienlijstje van zijn beste prenten niet gehaald. Maar Stanley Donen en zijn cast verdienen heel wat respect voor de wijze waarop ze zowel de humor als de spanning tot een samenhangend, entertainend geheel smeden. Hoe goed ze hun job doen wordt pas écht duidelijk als je de afschuwelijke remake uit 2002 ziet: The Truth About Charlie. Die film moet je dus absoluut vermijden. Grijp liever terug naar het origineel, dat vijftig jaar na de eerste release nog maar weinig van zijn charme heeft verloren.

BEELD EN GELUID
Deze film verdient een glorieuze beeldtransfer, maar die krijg je helaas niet op deze disk. De scherpte is weliswaar oké en ook grain en printbeschadigingen zijn amper een issue. Maar het beeld oogt wel erg donker, de kleuren vloeien haast allemaal over in een monotone, saaie tint en het contrast in met name de donkerste scènes is ondermaats. De soundtrack bestaat uit het originele monospoor dat de dialogen redelijk helder weergeeft, maar dat bijvoorbeeld de knappe muziek van Henry Mancini te weinig tot haar recht laat komen.

EXTRA'S
De enige extra's zijn een Trailer en Profielen van cast en crew.

CONCLUSIE
Charade is een geslaagde Hitchockiaanse vingeroefening die in gelijke mate spanning, komedie en romantiek tot een entertainend geheel smeedt. De chemie tussen de hoofdpersonages, het gevatte scenario en de slimme regie zorgen voor een charmante 110 minuten die zo voorbijvliegen. Beeld en geluid halen helaas niet hetzelfde niveau en ook de bonussectie is geen hoogvlieger.