FILM
Op The Batman zat er eigenlijk niemand te wachten. Niet dat we geen nieuwe avonturen van onze favoriete vigilante wilden zien, wel omdat er geen enkele superheld zo’n zware erfenis heeft als Batman. Als we wijlen Joel Schumacher eventjes niet meerekenen, dan werden de Batman-avonturen verfilmd door regisseurs met een eigen visie, en vooral een eigen artistieke stijl. Iedereen heeft zo zijn eigen favoriet, maar met zowel Tim Burton als Christopher Nolan aan het roer had je twee cineasten waar de klasse vanaf druipt, en die erin slaagden om deze superheldenfilms dat extra elan te geven wat anderen te vaak missen. Stiekem hoopte iedereen er wel op dat Burton ofwel Nolan opnieuw achter de camera zouden staan, maar daar was geen sprake van. Zelfs de gedoodverfde kandidaat, Ben Affleck, moest de regiestoel afstaan toen bleek dat de filmbazen van Warner zijn scenario maar niks vonden. Het giftige geschenk kwam uiteindelijk in de handen terecht van Matt Reeves, de man achter Cloverfield, Let Me In, Dawn Of The Planet Of The Apes en War For The Planet Of The Apes.




Hoewel lang niet iedere fan blij was met de opzet van Reeves, was de cineast zo verstandig om er een eigen touch aan te geven. Nolan of Burton achternalopen zou toch alleen maar op een fiasco uitdraaien, daarom koos Reeves voor een heel andere Batman en dito Gotham City. De vleermuisheld wordt niet flamboyant vertolkt zoals Michael Keaton of Christian Bale dat deed. Wanneer Robert Pattinson zijn Batman-cape van zich afgooit en gewoon weer Bruce Wayne wordt, is hij niet meer dan een gebroken man, zeg maar de eenzame goth op de dansvloer waar geen enkel meisje oog voor heeft, en die getormenteerd door het leven stapt. De Batman van Reeves is ook niet de superheld uit de Burton- en de Nolan-films, die toegang heeft tot allerlei moderne snufjes, zelfs zijn outfit ziet er wat uitgeleefd uit. Batman is zelfs niet echt een superheld. Uiteraard kan hij wel van daken springen zonder zich te bezeren, maar de Batman in deze versie is eerder een detective wiens hulp door de politie wordt ingeroepen.

Hoewel Gotham City nooit de plek was waar je zou willen wonen, oogt het bij Reeves nog grijzer en troostelozer, en net zoals in de stad van Blade Runner lijkt het er alle dagen te regenen. De inwoners zijn het al lang gewoon dat ze in een stad wonen die gerund wordt door charlatans. Niemand is er te vertrouwen, zelfs de politie niet, behalve politie-inspecteur James Gordon (Jeffrey Wright), die denkt (of ten minste hoopt) dat Gotham nog te redden valt, en daarom de hulp inschakelt van Batman als de stad wederom ontwaakt met een nieuwe moord. Niet dat de hulp van Batman op gejuich onthaald wordt door de andere agenten. Dat is zeker niet het geval wanneer burgemeester Don Mitchell jr. (Rupert Penry-Jones) op een brutale manier om zeep wordt geholpen.




Lang moet men niet zoeken naar de dader, want al gauw blijkt de Riddler (Paul Dano) achter de moorden te zitten. De vraag is alleen wie er achter het masker schuilt en wie het volgende slachtoffer zal worden, wat door de schurk steeds aangegeven wordt via een raadsel, al was het maar een kwestie van je naam in eer te houden. In Gotham heeft iedereen boter op zijn hoofd, zelfs Batman, en dat zorgt voor een wel heel aparte benadering van het Batman-universum.

Wie dacht dat DC toenadering zou zoeken met het veel meer kindvriendelijke, en soms (il faut le dire) te afgelikte Marvel, mag deze dromen opbergen na het zien van The Batman. Reeves kiest resoluut voor een film noir-achtige aanpak waardoor de film amper nog iets te maken heeft met het traditionele superheldendom. Dat levert een ongelooflijk originele, maar tegelijkertijd vrij riskante film op. Op het einde horen we bulderend gelach waardoor de deur op een kier wordt gezet voor een sequel met de Joker, maar het is maar de vraag of Warner nog zo’n risico aandurft, zeker in tijden waarin de studio elke week van strategie lijkt te veranderen.




Een film valt of staat met zijn vertolkingen. Het zou ons verbazen mocht Pattinson ooit door de fans aangeduid worden als favoriete Batman, maar dat is zeker de schuld niet van de acteur. De Batman van Reeves is net geen zielenpoot, en die wordt door Pattinson met verve neergezet. Ook aan schurken is er geen gebrek. Soms lijkt het of de hele Gotham-bevolking hiervoor kandidaat is, maar in deze film gaat alle aandacht uit naar Carmine Falcone (John Turturro), die jammer genoeg te weinig aan bod komt, en Colin Farrell, die er als The Penguin zo onherkenbaar uitziet dat je je afvraagt waarom men überhaupt zo’n dure acteur moest nemen en die het geen seconde beter doet dan Danny De Vito. Gelukkig is er de fenomenale Paul Dano als de Riddler. Helaas kan je hiervan pas echt genieten als Dano zijn masker op de grond gooit (wat dus de laatste veertig minuten is), maar wie dacht dat de man reeds doorsloeg in 12 Years A Slave of There Will Be Blood, heeft The Batman nog niet gezien. Als we dan toch voor de minpuntjes moeten gaan, dan is het voor Zoë Kravitz die er als Catwoman aka Selina Kyle veel te zoutloos uitziet en beter nog een paar jaartjes op leer gaat bij Michelle Pfeiffer. Het grootste struikelblok is de lengte. 176 minuten is gewoon veel te lang voor een blockbuster, zelfs al is dat in het gezelschap van die ene superheld die al zijn soortgenoten voor de zoveelste keer met stijl opzij duwt.




BEELD EN GELUID
Wij hebben het hier in deze bespreking over de Italiaanse versie van The Batman. Omdat het om hetzelfde schijfje gaat als de Benelux-versie die Werner eerder besprak, worden zijn woorden en quotering overgenomen. De beeldkwaliteit is op zich niet slecht, maar het bronmateriaal is niet van die aard dat je veel andere variaties moet verwachten in kleurschakering dan zwart, zwarter en zwartst. Er wordt zeer spaarzaam omgesprongen met licht, en wanneer dat licht dan een primordiale rol krijgt, zoals bij de welgekende projector waarmee Gordon het Bat-teken tegen de wolken projecteert, dan ziet dat er vaal en bleek uit. Er zit wel voldoende detail in het beeld, onder meer bij de ornamenten van de kathedraal van Gotham City, maar qua kleurpalet moet u ongeveer aan het diametraal tegenovergestelde denken als bij Birds Of Prey, om het bij het DC-universum te houden. De schijf is voorzien van een beenharde Dolby TrueHD Atmos-track die enorm goed de balans weet te behouden tussen dialogen en effecten, en vooral zeer ruimtelijke spreiding biedt. De achtervolgingsscène tussen Penguin en Batman mag gerust als referentiemateriaal aangestipt worden. Ook de pompende techno in de Iceberg Lounge-club van Penguin klinkt allesomvattend, waarbij de subwoofer een deftige workout krijgt. De film wordt voorzien van een redelijk minimalistische score van Michael Giacchino, die gewoonlijk meer bombastisch werk aflevert.

EXTRA'S
Wie regelmatig de Italiaanse Amazon-pagina af snuistert, zal reeds gezien hebben dat de 4K daar nu al onder de 15 euro zit, een ideale aankoop als je niet per se Nederlandse ondertiteling nodig hebt. Waarschijnlijk heeft die goedkopere prijs ook veel te maken met het ontbreken van extra’s. Op de Benelux-versie kon op dat vlak de pret niet op, maar op deze Italiaanse 4K vind je geen enkele extra, ook niet op de Blu-ray die in dit combopack zit.




CONCLUSIE
Was Nolan of Burton nu beter? Neen, Nolan en Burton waren gewoon anders. En dat siert Matt Reeves die voor zijn Batman uit een heel ander vaatje tapte, en (gelukkig) zelfs de origin story links liet liggen. Het resultaat is een fantastische film noir die vrij ver van het traditionele DC-universum staat. The Batman is niet de zoveelste herkauwsessie met dezelfde ingrediënten. The Batman is gedurfd en daardoor het buitenbeentje, maar wel eentje dat tot de top behoort.