FILM
Films met adoptie als centraal thema zijn er meer dan genoeg. Vorig jaar had je nog de halfslachtige horrorfilm Orphan: First Kill, waarin een psychotisch meisje intrek nam bij haar nieuwe ouders, of sierde het futuristische After Yang van Kogonada heel wat eindejaarslijstjes. Retour À Séoul van de Cambodiaans-Franse regisseur Davy Chou beukt iets anders, en vooral harder, op deze materie in. Deze bij momenten wat excentrieke film, die qua sfeer soms doet denken aan de wervelende stijl van Titane van Julia Ducournau, werd vorig jaar in de Un Certain Regard-sectie van Cannes vertoond, en probeert sinds kort met een release in de arthousezalen ook het Belgische publiek te bereiken.




Door zijn eigen verleden heeft Chou iets met personages die op zoek zijn naar verloren familiebanden. Zo gaat het in zijn debuut Diamond Island over een jonge kerel die herenigd wordt met zijn vermiste oudere broer, en ook in Retour À Séoul vangt een jonge Franse vrouw een zoektocht aan naar haar biologische ouders, die in de nasleep van de Koreaanse oorlog net zoals zovele andere baby’s een nieuwe thuis en betere toekomst bij adoptieouders in het buitenland vonden. In drie episodes, die elk een eigen filmstijl hebben, volgen we acht jaar uit het jonge leven van Frédérique Benoît, Freddie voor de vrienden, en geboren als Yeon-Hee. Hoewel ze zich als een echte Française gedraagt, worstelt de jonge vrouw op alle vlakken met het vinden naar haar eigen identiteit. Wanneer ze per abuis voor veertien dagen in de Zuid-Koreaanse hoofdstad terechtkomt, neemt Frédérique de moedige - maar voor haar noodzakelijke - beslissing om haar echte biologische ouders op te zoeken.




Freddie, die geen woord van de Koreaanse taal en de daar vaak geldende gewoontes kent, wordt door de hotelreceptioniste Tena (Guka Han) geholpen. Eenmaal in het adoptiecentrum wordt ze overweldigd door de bureaucratische clichés waardoor menig cineast in de openstaande val zou dreigen te trappen van een dertien in een dozijn-verloop. Gelukkig beklemtoont Davy Chou vooral de twijfel die opborrelt. Het is een dappere, maar tevens geslaagde keuze die je meesleept in het beklemmende relaas van een vrijgevochten, maar tegelijkertijd timide vrouw, die beseft dat ze als adoptiekind door de vele conflicten in een emotieloos niemandsland is terechtgekomen. De moeder laat niets van zich horen, maar haar biologische vader (Oh Kwang-rok), die ondertussen hertrouwd is en twee dochters heeft, wil wel contact met haar. Het wordt voor Freddie een emotionele afknapper als haar vader een zielige dronkaard blijkt die vooral medelijden met zichzelf wil uitlokken, en denkt dat hij de brokken zal kunnen lijmen door zijn verloren dochter te binden aan een Koreaanse man zodat ze zich opnieuw 'thuis' voelt.




Freddie’s teleurstelling verandert haar niet alleen als mens, maar er volgt ook een kentering in Chou’s filmstijl. De queeste naar de identiteit van het eerste halfuur, die vooral overheerst wordt door ongemakkelijke gesprekken, ontspint zich als een explosieve beeldenstorm waarin de neonlichten van het hippe nachtleven het nieuwe decor vormen. Had je bij aanvang nog het idee dat Davy Chou zich qua stijl spiegelde aan de melodramatiek van Hirokazu Kore-Eda, dan zit je wat later met een net in toom gehouden bastaardkind van Gaspar Noé en Nicolas Winding Refn, dat perfect past bij de immer sarcastische Freddie, die jaren later is getransformeerd tot een nymfomane maar zelfzekere zakenvrouw, die haar draai in Séoul heeft gevonden.




De discrepantie kan niet groter, en toch vloeit het allemaal samen tot één coherent geheel. Davy Chou heeft zelfs het lef om een derde deel in te lassen waarin de luidruchtigheid achterwege wordt gelaten en Freddie (alweer een paar jaartjes ouder) in een door met mondkapjes geteisterde grootstad voor het eerst contact krijgt met haar moeder. Hoewel Chou nogmaals de zoeterige meligheid weet te ontwijken, zien we voor het eerst een traan over de wang van de jonge vrouw rollen.

BEELD EN GELUID
Hoewel Retour À Séoul door zijn fantastische beelden van het Zuid-Koreaanse landschap en het uitgaansleven alginder, best een Blu-ray kon gebruiken, is dit een zeer verzorgde dvd geworden. De detaillering scoort boven het gemiddelde en van wazige stukken of iets dergelijks is geen sprake. De geluidsband wordt af en toe opgeschrikt door moderne indiemuziek, maar voor de rest bevat deze Dolby Digital 5.1 Zuid-Koreaanse, Engelse en Franse dialogen.




EXTRA'S
Er staat geen enkele extra op dit schijfje.

CONCLUSIE
De regisseur waagt zich in Retour À Séoul meermaals op glad ijs door de vele stijlbreuken, maar dat wordt keer op keer knap opgevangen door zowel een pienter scenario en de weergaloze vertolking van Park Ji-min die nog nooit eerder voor een camera stond. Retour À Séoul is dan ook wederom het bewijs dat de beste cinema nog altijd weggelegd is voor durvers.